Ο τελευταίος πρίγκιπας του Αιγαίου. Έδινε ό,τι είχε στους Τούρκους για να μην του πάρουν τη ζωή

Ήταν μόλις έντεκα ετών όταν τον έκαναν δούκα. Όχι επειδή τον προόριζαν για κάτι σπουδαίο, αλλά επειδή ο πατέρας του τρελάθηκε και δολοφόνησε τη μητέρα του. Προσπάθησε να σκοτώσει και τον ίδιο με ένα μαχαίρι, αλλά το παιδί πήδηξε από το μπαλκόνι και σώθηκε. Η Βενετία τον έβαλε επικεφαλής ενός δουκάτου που φαινομενικά κυβερνούσε, αλλά δεν του ανήκε ποτέ.

Η Νάξος ήταν το στολίδι του Αρχιπελάγους και το κέντρο της εξουσίας του. Όταν μεγάλωσε, απήχθη από Τούρκους κουρσάρους και για να τον σώσουν, οι Βενετοί πλήρωσαν τόσα λύτρα που διαλύθηκε η οικονομία του. Τον έντυσαν με κόκκινο βελούδο, του φόρεσαν χρυσή αλυσίδα και τον έβαλαν να σταθεί δίπλα στον δόγη. Αλλά όλο αυτό ήταν μια βιτρίνα. Στο παρασκήνιο, είχε ήδη αρχίσει να καταρρέει.

Έκανε ό,τι μπορούσε για να δείξει πίστη στον χριστιανικό κόσμο. Έστειλε προμήθειες στους Ιωαννίτες της Ρόδου όταν κανείς άλλος δεν τους βοηθούσε. Προσκύνησε στη Ρώμη, έπεσε στα γόνατα στην Ανκόνα. Όμως η Ευρώπη δεν άκουγε. Οι Τούρκοι ετοίμαζαν επίθεση. Κι εκείνος, μόνος, απροστάτευτος, έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στην υποταγή ή την απόλυτη καταστροφή.

Όταν ο Μπαρμπαρόσα λεηλάτησε τα νησιά, ο δούκας έστειλε μηνύματα σε πάπες και αυτοκράτορες. Παρακαλούσε όλους τους βασιλιάδες της Δύσης να ενωθούν πριν είναι αργά. Το μόνο που έλαβε ήταν σιωπή. Ο σουλτάνος του έγραψε: «Αν δεν υποταχθείς, θα σε διαλύσουμε εσένα, την περιουσία σου και τα παιδιά σου». Και εκείνος δέχτηκε. Έδωσε ό,τι είχε. Ζήτησε μόνο να μη γίνει σκλάβος.

Για να πληρώνει τον ετήσιο φόρο των 5.000 δουκάτων, φόρτωσε με φόρους τους φτωχούς νησιώτες. Οι Έλληνες τον μίσησαν. Ένας επαναστάτης από την Κρήτη ξεσήκωσε τον κόσμο με λόγια για ελευθερία και τιμή. Ο δούκας έστειλε εξορία ακόμα και τον τοπικό μητροπολίτη. Ο πατριάρχης έφτασε στο σημείο να ζητήσει από τον μεγάλο βεζίρη να διώξει όλους τους Φράγκους από τα νησιά.

Για να γλιτώσει την οργή των κατοίκων, αναγκάστηκε να διορίσει Έλληνες ιερείς και ηγουμένους στη θέση των καθολικών. Ο ίδιος παραδέχτηκε: «Δεν θέλω ξένους, μου είναι συμπαθείς οι ντόπιοι». Αλλά ήταν αργά. Η θέση του δεν είχε εξουσία. Ο ίδιος έμοιαζε περισσότερο με διακοσμητικό στοιχείο παρά με ηγεμόνα.

Όταν τον επισκέφθηκε ένας Βενετός απεσταλμένος, τον βρήκε να ντύνεται σαν κακοποιός, χωρίς την παραμικρή αρχοντιά. Το εισόδημά του δεν έφτανε ούτε για να καλύψει τους φόρους. Ήταν ο τελευταίος πρίγκιπας που απέμεινε, χωρίς στρατό, χωρίς συμμαχίες, χωρίς τιμή. Ο γιος του, που θα μπορούσε να αναλάβει, πέθανε πριν από εκείνον. Το τέλος ήρθε το 1564. Τον διαδέχτηκε ο άλλος του γιος, Ιάκωβος Δ΄. Κι αυτός ήταν ο τελευταίος δούκας. Μετά από εκείνον, τίποτα.