Ο τύραννος που ήθελε να κατακτήσει τη Σπάρτη επειδή του έκλεψαν τη γυναίκα

Δεν του έδωσαν τον θρόνο επειδή ήταν βίαιος. Τον έδιωξαν από τη Σπάρτη. Και όταν ο νεαρός εραστής της γυναίκας του έγινε βασιλιάς, ο Κλεώνυμος δεν άντεξε. Στάθηκε μπροστά σε έναν καθρέφτη γεμάτο ταπείνωση και ορκίστηκε εκδίκηση. Όχι σαν εραστής. Σαν Σπαρτιάτης.

Ήταν γιος του βασιλιά Κλεομένη Β’. Θα γινόταν διάδοχος αν δεν τον εμπόδιζε η ίδια η Σπάρτη. Ο λαός του τον φοβόταν. Τον έλεγαν ανεξέλεγκτο και σκληρό. Έτσι προτίμησαν τον ανιψιό του, Αρέα Α’. Από τότε ο Κλεώνυμος έτρεφε φανερό μίσος για την πόλη που τον απέρριψε.

Το όνομά του εμφανίζεται ξανά όταν στάλθηκε στην Ιταλία για να προστατεύσει τον Τάραντα. Έφτασε με εντυπωσιακό στόλο, κατέλαβε πόλεις, τρομοκράτησε τους Λουκανούς, αλλά γρήγορα τα πράγματα γύρισαν. Οι πόλεις επαναστάτησαν, ο στόλος του διαλύθηκε στην Αδριατική, και ο ίδιος κατέληξε να φεύγει ηττημένος από την Πάντοβα, μετά από καταστροφική ήττα.

Όταν γύρισε στη Σπάρτη ήταν πια γέρος. Παντρεύτηκε τη Χιλονίδα, μια ευγενή πολύ νεότερή του. Όμως η καρδιά της ανήκε αλλού: στον Ακρότατο, τον γιο του Αρέα, δηλαδή τον εγγονό του βασιλιά που του πήρε τον θρόνο. Ο εξευτελισμός ήταν πλήρης. Δεν τον απέρριψε μόνο η πόλη, αλλά και η γυναίκα του.

Ο Κλεώνυμος δεν άντεξε. Πήγε στην Ήπειρο και ζήτησε βοήθεια από τον Πύρρο, τον βασιλιά που είχε ήδη αποκτήσει τη φήμη του γενναίου και ανίκητου. Μαζί του, ο Κλεώνυμος επέστρεψε στη Σπάρτη όχι πια σαν Σπαρτιάτης, αλλά σαν πολιορκητής. Ήθελε να δει την πόλη του στα γόνατα.

Ο βασιλιάς Αρεύς απουσίαζε στην Κρήτη και όλα έδειχναν εύκολα. Όμως η Σπάρτη δεν έπεσε. Οι γυναίκες της πόλης πήραν τα όπλα και οργάνωσαν την άμυνα. Η πολιορκία απέτυχε. Ο Πύρρος αναγκάστηκε να υποχωρήσει. Ο Κλεώνυμος δεν μπήκε ποτέ ξανά στην πόλη του. Ούτε στην καρδιά της γυναίκας του.

Από τότε χάθηκε από τις πηγές. Ο τύραννος που ήθελε να εκδικηθεί την ταπείνωση με μια ολόκληρη εκστρατεία, τελείωσε ξεχασμένος. Η Ιστορία τον θυμάται μόνο ως αυτόν που η Σπάρτη δεν εμπιστεύτηκε. Και δικαιώθηκε.