Όλοι λέμε τα τραγούδια του μα αυτός παραμένει άγνωστος και «φαρμακωμένος»

Την «Άμαξα μες την βροχή» την τραγουδάμε όλοι

Μα ο Χατζηχρήστος ρε παιδιά διψάει και κρυώνει

Στον Κάτω Κόσμο μοναχός, μόνος και ξεχασμένος

Με το μπουζούκι του αγκαλιά, βουβός φαρμακωμένος

Με αυτά τα λόγια ο σπουδαίος αξέχαστος ποιητής Θωμάς Γκόρπας σκιαγραφούσε την περίπτωση του Απόστολου Χατζηχρήστου.

Ο Γκόρπας λάτρευε τον Καζαντζίδη αλλά είχε ξεχωριστή αδυναμία και στους «ελάσσονες» και τους «άγνωστους» Χρυσίνη, Καραπατάκη, Λαύκα, Κυριαζή, Καρανικόλα κ.ά. που τους είχε γνωρίσει από κοντά.

Ο Απόστολος Χατζηχρήστος γεννήθηκε στις αρχές του περασμένου αιώνα (μεταξύ 1901 και 1904) στο Κοκάργιαλι της Σμύρνης. Γι’ αυτό και στην πιάτσα ήταν γνωστός «Σμυρνιωτάκι». Έφυγε από τη ζωή στις 5 Ιουνίου 1959.

Ο Απόστολος Χατζηχρήστος εκτός από ωραίος ερμηνευτής και μπουζουξής συνέδεσε δημιουργικά το όνομά του με αθάνατα τραγούδια: «Αλήτη μ’ είπες μια βραδιά», «Ας μην ξημέρωνε ποτέ», «Ο καϊξής», «Καρδιά παραπονιάρα», «Η άμαξα μες στη βροχή»,  «Καροτσέρη τράβα», «Πάμε στο Φάληρο», «Καταραμένη φτώχεια», «Μάνα μου γιατί να με γεννήσεις», «Ψεύτη ντουνιά», «Μην είσαι ψεύτρα δίγνωμη», «Η μικρή του καμηλιέρη», «Η πεντάμορφη», «Γλυκοβραδιάζει», «Το μαγκαλάκι», «Παραπονιάρικο» κι άλλα πολλά.