Πέθανε στο γήπεδο της Λεωφόρου μετά από έξοδο του τερματοφύλακα

Εννοώ μέσα στο γήπεδο και όχι τραγωδίες, όπως αυτή της θύρας 7 που παρά την οδύνη της είχε διαφορετικό χαρακτήρα.

Διαβάζω το βιβλίο της Σεμίνας Διγενή «Το ένδοξο σκοτάδι του Βοτανικού – Μυθιστόρημα της πραγματικότητας» (εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή), το οποίο και συστήνω σε βιβλιόφιλους και μη.

Άμεσα γραμμένο, νοσταλγικό, υπερβατικό, βαθιά ανθρώπινο.

Σας μεταφέρω το απόσπασμα που σχετίζεται με  τον τίτλο του άρθρου:

Εκεί γεννιέται ο άλλος θείος της, ο τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού, ο Μιχάλης Βουτσαράς… Για τον πολύ κόσμο το όνομα αυτού του θείου συνδέεται με τον τραγικό θάνατο του 20χρονου ποδοσφαιριστή του Εθνικού Πειραιώς, Θοδωρή Ιωάννου στη Λεωφόρο. Είναι 5 Οκτώβρη του 1959, που πεθαίνει ο Ιωάννου πάνω στη φάση.

Είχε πει τότε ο Βουτσαράς: «Βγήκα και συγκρούστηκα μαζί του, με το στήθος μου έπεσα πάνω στη μπάλα και η μπάλα μαζί με το σώμα μου του γύρισε το κεφάλι απότομα. Και του έκοψε τ ανεύρα στον αυχένα. Ήταν η τύχη του, ήταν η τύχη μου μου, η κακή μας τύχη. Ξήλωσε τότε ο Λινοξυλάκης μια διαφημιστική πινακίδα και την έκανε φορείο. Έκλαιγα μέσα στο γήπεδο, ήθελα να σταματήσω τη μπάλα».