Πώς τα κινητά τηλέφωνα γιγάντωσαν την οργή για τα Τέμπη

Τη νύχτα της 28ης Φεβρουαρίου 2023, το σκοτάδι κατάπιε τη σιδηροδρομική γραμμή στα Τέμπη. Η σιωπή της νύχτας διακόπηκε από έναν εκκωφαντικό θόρυβο. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, μια φλεγόμενη κόλαση είχε δημιουργηθεί. Ανάμεσα σε σπασμένα βαγόνια, καπνούς, και κραυγές, τα κινητά τηλέφωνα έγιναν ο μοναδικός συνδετικός κρίκος ανάμεσα στους εγκλωβισμένους και τον υπόλοιπο κόσμο.

Τα πρώτα τηλεφωνήματα για βοήθεια έγιναν μέσα στα συντρίμμια. Μια μητέρα έψαχνε το παιδί της, μια φωνή από τη φωτιά έλεγε “δεν έχω οξυγόνο”. Μηνύματα στάλθηκαν σε συγγενείς: “Το τρένο τράκαρε”, “Μαμά, φοβάμαι”, “Καίγομαι”. Αυτές οι λέξεις δεν έμειναν μέσα στις φλόγες. Βγήκαν έξω, έφτασαν παντού, άναψαν μια φωτιά διαφορετική—μια φωτιά οργής που δεν έσβησε ποτέ.

Χωρίς τα κινητά τηλέφωνα, αυτή η τραγωδία θα μπορούσε να είχε καλυφθεί. Δεν θα είχαμε ακούσει τις τελευταίες λέξεις των επιβατών, δεν θα είχαμε δει τις εικόνες από το απόλυτο χάος, δεν θα ξέραμε την αλήθεια από την πρώτη στιγμή. Οι επιζώντες, μέσα στον πανικό και τον πόνο, έστειλαν φωτογραφίες, βίντεο, ηχητικά μηνύματα. Δεν υπήρχε τρόπος να αποσιωπηθεί το μέγεθος της καταστροφής.

Όταν το κράτος δεν μιλούσε, τα κινητά μίλησαν. Όταν οι υπεύθυνοι έκαναν δηλώσεις για “ανθρώπινο λάθος”, τα μηνύματα που είχαν σταλεί μέσα από τα βαγόνια έδειχναν κάτι διαφορετικό. Όλοι μπορούσαν να δουν, να ακούσουν, να νιώσουν. Η οργή μεγάλωσε, οι διαμαρτυρίες ξεκίνησαν, το αίτημα για δικαιοσύνη έγινε πιο δυνατό από ποτέ.

Τα κινητά τηλέφωνα δεν ήταν απλώς ένας τρόπος επικοινωνίας εκείνη τη νύχτα. Ήταν ο καθρέφτης μιας πραγματικότητας που δεν μπορούσε να κρυφτεί. Οι επιβάτες δεν έφυγαν σιωπηλά. Άφησαν πίσω τους τις τελευταίες τους λέξεις. Και αυτές οι λέξεις συνεχίζουν να αντηχούν, δύο χρόνια μετά.