Πόση Ελλάδα σε μια φωτογραφία; Η μάνα και ο γιος πριν την αναχώρηση του για το αλβανικό μέτωπο
Στις αρχές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, μια συγκινητική φωτογραφία αποτυπώνει τη στιγμή που μια μητέρα προσφέρει στον γιο της μια εικόνα του Αγίου Γεωργίου
Στη μέση μιας ταραγμένης εποχής, όπου η Ελλάδα αγωνίζεται για την ελευθερία της, μια φωτογραφία καταφέρνει να αποτυπώσει όλη την ψυχή του έθνους. Ένας νέος στρατιώτης, ντυμένος με τη γαλανόλευκη στολή, έτοιμος να αφήσει πίσω το σπίτι του, το χωριό του, τη ζωή του, για να πολεμήσει στην πρώτη γραμμή. Και δίπλα του, η μάνα του. Μια Ελληνίδα μάνα, σύμβολο θυσίας και πίστης, που με δάκρυα στα μάτια αλλά με καρδιά από ατσάλι, του δίνει το τελευταίο της δώρο: μια εικόνα του Αγίου Γεωργίου.
Η εικόνα δεν είναι απλώς ένα κομμάτι χαρτί. Είναι η προσευχή της, η ελπίδα της, η μοναδική της δύναμη να πιστεύει πως ο γιος της θα γυρίσει πίσω. Τα χέρια της, ροζιασμένα από τους μόχθους, τρέμουν καθώς του την προσφέρει. Τα χείλη της ψιθυρίζουν μια ευχή: «Γιε μου, ο Θεός κι η Παναγιά μαζί σου». Δεν τον αγκαλιάζει σφιχτά, δεν λυγίζει, γιατί ξέρει πως πρέπει να τον αφήσει να φύγει όρθιο, περήφανο, Έλληνα.
Η φωτογραφία αυτή, πέρα από ένα στιγμιότυπο του 1940, είναι η Ελλάδα η ίδια. Είναι η μάνα που μεγαλώνει ήρωες, η μάνα που θυσιάζεται, η μάνα που αποχωρίζεται το παιδί της όχι για κάποιο προσωπικό όφελος, αλλά για τη λευτεριά της πατρίδας. Είναι η μάνα που στέκει στην αυλή του σπιτιού της, βλέποντας τον γιο της να απομακρύνεται, ελπίζοντας πως θα ξανακούσει τα βήματά του στην εξώπορτα, αλλά έτοιμη να δεχτεί ακόμα και το αντίθετο.
Εκείνες τις ημέρες, κάθε ελληνικό σπίτι έζησε τον ίδιο αποχαιρετισμό. Κάθε ελληνική μάνα έγινε ηρωίδα, κρατώντας τον πόνο της μέσα της και στέλνοντας τους γιους της να γράψουν ιστορία. Και εκείνοι έφυγαν με τη δύναμη της μάνας στην καρδιά τους, με το βλέμμα της χαραγμένο στη μνήμη τους, έτοιμοι να πολεμήσουν όχι μόνο για την πατρίδα, αλλά και για εκείνη, για τη μάνα που τους έμαθε πως Έλληνας σημαίνει να μην σκύβεις το κεφάλι ποτέ.
Γρηγόρης Κεντητός
Γράφω για πράγματα που με συναρπάζουν, αλλά φροντίζω πάντα να τα ερευνώ σαν να τα μελετούσα για πρώτη φορά. Αναζητώ τη σύνδεση ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, το ανθρώπινο μέσα στο ακαδημαϊκό, και τη γνώση που μπορεί να μεταφερθεί με τρόπο απλό, ακριβή και ζωντανό. Είτε πρόκειται για έναν αρχαίο πόλεμο είτε για ένα φαινόμενο της εποχής μας, στηρίζομαι πάντα σε πρωτογενές υλικό, πραγματικές πηγές και σοβαρή τεκμηρίωση. Θέλω κάθε κείμενο να αξίζει τον χρόνο του αναγνώστη — και τον δικό μου.
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
