Τα απλά προβλήματα που αντιμετωπίζει κάθε μέρα ένας παχύσαρκος και δεν πέρασαν ποτέ από το μυαλό σου
Δεν είναι τα κιλά το πρόβλημα. Είναι ο κόσμος που φτιάχτηκε χωρίς να υπολογίζει ούτε καρέκλες, ούτε διάδρομους, ούτε βλέμματα.
Δεν είναι η ζυγαριά. Δεν είναι οι δίαιτες, οι θερμίδες ή τα σχόλια. Είναι όλα εκείνα τα μικρά, απλά πράγματα που για τους περισσότερους ανθρώπους είναι αυτονόητα. Το να μπεις σε ένα αμάξι χωρίς να σκεφτείς αν θα χωρέσεις. Το να κάτσεις σε μια πλαστική καρέκλα χωρίς να σε νοιάζει αν θα σπάσει. Το να φορέσεις τη ζώνη στο αεροπλάνο χωρίς να ζητήσεις προέκταση.
Ο κόσμος είναι φτιαγμένος για “κανονικά” σώματα. Στις καφετέριες, τα τραπεζοκαθίσματα είναι στενά, τα μπράτσα της καρέκλας εμποδίζουν, οι διάδρομοι ανάμεσα στα τραπέζια δύσκολα προσπελάσιμοι. Κάθε απλή έξοδος προϋποθέτει έλεγχο, σχεδιασμό, στρατηγική. Τι ύψος έχει το σκαμπό; Χωράει το σώμα μου; Θα με κοιτάξουν;
Στο σινεμά, τα καθίσματα είναι στενά, τα μπράτσα ακίνητα, οι διάδρομοι στενοί. Στο θέατρο, τα γόνατα σφηνώνουν στην πλάτη του μπροστινού. Αν σηκωθείς για τουαλέτα, πρέπει να περάσεις ανάμεσα σε σειρές ανθρώπων που αναστενάζουν. Οι άλλοι ενοχλούνται από την παρουσία σου, κι ας μην έκανες τίποτα λάθος.
Τα δοκιμαστήρια είναι μικροσκοπικά. Οι πόρτες μερικές φορές δεν κλείνουν. Τα ρούχα που υποτίθεται ότι είναι “XL” δεν είναι στην πραγματικότητα τίποτα περισσότερο από ένα ελαφρώς φαρδύτερο “Μ”. Η αγορά σού λέει διακριτικά πως δεν ανήκεις εδώ.
Κάθε ανελκυστήρας, κάθε τουρνικέ, κάθε λεωφορείο είναι μια πιθανότητα ντροπής. Στις παραλίες, οι άνθρωποι κοιτάνε. Στις φωτογραφίες, πρέπει να υπολογίσεις το πώς θα κάτσεις. Στις δημόσιες τουαλέτες, μπορεί να μη χωρέσεις στο κουβούκλιο. Κάθε μέρα, παντού, υπάρχει κάτι που σου θυμίζει ότι ο κόσμος δεν σχεδιάστηκε για σένα.
Και το χειρότερο είναι πως κανείς δεν το βλέπει. Οι περισσότεροι δεν το σκέφτονται καν. Γιατί δεν χρειάστηκε ποτέ να ρωτήσουν αν θα χωρέσουν κάπου. Δεν χρειάστηκε να σκεφτούν αν μια καρέκλα θα κρατήσει το βάρος τους. Δεν ένιωσαν ποτέ το βλέμμα του άλλου να λέει “σήκω πριν σπάσει”. Δεν φοβήθηκαν να μπουν σε λούνα παρκ ή να κάτσουν σε αεροπλάνο.
Αυτά δεν είναι πολυτέλειες. Είναι απλώς η καθημερινότητα για εκατομμύρια ανθρώπους. Και όμως, παραμένουν αόρατα για τους υπόλοιπους.