Θα γίνει στις 28 Φεβρουαρίου η μεγαλύτερη συγκέντρωση που έχει γίνει ποτέ στην Ελλάδα; Ποιό είναι το ρεκόρ μέχρι σήμερα

Κάποιες ημερομηνίες δεν είναι απλές σελίδες σε ένα ημερολόγιο. Είναι ρωγμές στον χρόνο, σημεία όπου η ιστορία σταματά για λίγο, κοιτάζει γύρω της και αποφασίζει αν θα αλλάξει πορεία ή αν θα συνεχίσει να επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη. Στις 28 Φεβρουαρίου, η Ελλάδα δεν θα τιμήσει απλώς μια τραγωδία. Θα σταθεί μπροστά στον εαυτό της και θα αναρωτηθεί: ποιοι είμαστε όταν σβήνουν τα φώτα των δελτίων ειδήσεων;

Δύο χρόνια πριν, το τρένο εκείνο ταξίδευε προς το κενό. Οι επιβάτες του δεν γνώριζαν ότι κινούνταν σε ράγες που οδηγούσαν σε μια προδιαγεγραμμένη καταστροφή. Δεν γνώριζαν ότι το σύστημα που έπρεπε να τους προστατεύει είχε αφεθεί να σαπίζει, ότι οι προειδοποιήσεις είχαν αγνοηθεί, ότι κάποιοι έπαιξαν με τις πιθανότητες και έχασαν – μόνο που το τίμημα το πλήρωσαν άλλοι.

Τι σημαίνει να ζεις σε μια χώρα όπου ένα τρένο ξεκινά αλλά δεν φτάνει ποτέ; Τι σημαίνει να γνωρίζεις ότι, αν δεν είσαι εσύ στο επόμενο δρομολόγιο, μπορεί να είναι κάποιος δικός σου; Τι σημαίνει να βλέπεις τους υπεύθυνους να σκύβουν το κεφάλι, όχι από ντροπή, αλλά από ενόχληση για την αναστάτωση που προκαλεί η οργή σου;

Λένε ότι η μνήμη ξεθωριάζει. Ότι ακόμα και οι πιο φρικτές τραγωδίες, αργά ή γρήγορα, μετατρέπονται σε ψυχρούς αριθμούς, σε ημερομηνίες που θυμούνται μόνο όσοι έχασαν κάτι. Στις 28 Φεβρουαρίου, η Ελλάδα καλείται να αποδείξει ότι η μνήμη μπορεί να γίνει δύναμη. Ότι η θλίψη μπορεί να γίνει φωνή, πως η απώλεια μπορεί να γίνει φράγμα απέναντι στη λήθη.

Το ρεκόρ της μεγαλύτερης συγκέντρωσης στην Ελλάδα καταγράφηκε το 1985, όταν 1,5 εκατομμύριο άνθρωποι πλημμύρισαν το Σύνταγμα. Ήταν μια στιγμή που χαράχτηκε στη συλλογική μνήμη. Αλλά οι συγκεντρώσεις δεν κρίνονται από τους αριθμούς. Κρίνονται από τη σημασία τους, από το αν αλλάζουν κάτι, από το αν όσοι βρέθηκαν εκεί μπορούν να πουν ότι έκαναν το χρέος τους απέναντι στην ιστορία.

Στις 28 Φεβρουαρίου, δεν καλούμαστε να σπάσουμε ένα ρεκόρ. Καλούμαστε να σταθούμε όρθιοι απέναντι στην απουσία. Να δώσουμε φωνή σε όσους δεν πρόλαβαν να μιλήσουν. Να υπενθυμίσουμε στους εαυτούς μας ότι, σε μια χώρα που προσπαθεί να ξεχάσει, το να θυμάσαι είναι η πιο ριζοσπαστική πράξη.

ΔΕΚΑ ΕΥΡΩ ΜΠΟΝΟΥΣ!