Τον φώναζαν Ψαλλίδα γιατί έκοβε από παντού αλλά χωρίς αυτόν δεν θα στεκόταν η Ελλάδα

Γεννήθηκε το 1799 στην Κωνσταντινούπολη. Μαθήτευσε στη Μεγάλη του Γένους Σχολή, αλλά δεν έμεινε ποτέ σε μία θέση για πολύ. Ήταν ο άνθρωπος που βρισκόταν πάντα εκεί όπου γεννιόταν ή σωζόταν η Ελλάδα. Όταν ξέσπασε η Επανάσταση, άφησε τα πάντα πίσω και έσπευσε να πολεμήσει. Πολέμησε στο πλευρό του Μαυροκορδάτου στην πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου. Το 1823, πήγε στην Κρήτη ως γενικός γραμματέας του Τομπάζη. Έγινε ο άνθρωπος που κράταγε τα βιβλία του Αγώνα: γραμματέας του Εκτελεστικού, γενικός ταμίας του στρατοπέδου του Υψηλάντη και έπειτα γραμματέας του ίδιου του Καραϊσκάκη στην εκστρατεία του 1826-27.

Το 1830 διορίστηκε διοικητής της Σάμου και λίγο αργότερα πρόεδρος του “Εκκλήτου” στη Σπάρτη, ενός είδους πρώιμου Εφετείου. Ήταν πάντα εκεί, όχι για να φανεί, αλλά για να φτιάξει. Ο Χρηστίδης ήταν από αυτούς που δεν αναζητούσαν εξουσία, αλλά ευθύνη. Όταν ο Καποδίστριας δολοφονήθηκε, ο Χρηστίδης χρησιμοποιήθηκε από τους «συνταγματικούς» στην Περαχώρα για να στήσει διοίκηση από το μηδέν. Αμέσως μετά την άφιξη του Όθωνα, έγινε υπουργός Εσωτερικών – για δύο μήνες, αρκετούς για να θέσει το πλαίσιο.

Ανέλαβε σειρά από κρίσιμες θέσεις. Νομάρχης Μεσσηνίας, Ευβοίας και Σύρου. Πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη. Υπουργός Εξωτερικών, Εσωτερικών, Οικονομικών, Δικαιοσύνης. Πρόεδρος της Βουλής. Αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Προεδρεύων της κυβέρνησης. Ήταν παρών σε κάθε καμπή του νεοσύστατου κράτους. Κι όμως, δεν έμεινε στην ιστορία σαν ηγετική μορφή. Έμεινε ως “Ψαλλίδας”.

Ο λόγος; Η αυστηρότητα στην οικονομική του πολιτική. Ο λαός τον έβλεπε να κόβει απ’ όλους – φόρους, επιδοτήσεις, σπατάλες. Ήταν ο υπουργός που προσπαθούσε να ισοσκελίσει προϋπολογισμούς χωρίς να έχει κράτος να τους στηρίξει. Αποπειράθηκε να εισπράξει καθυστερημένους φόρους και να αλλάξει το φορολογικό σύστημα. Η γεωργική κρίση τού χάλασε τα σχέδια. Αλλά όχι και το ήθος.

Δεν τον ενδιέφερε να αγαπηθεί. Τον ενδιέφερε να στηθεί κάτι που να μη χρειάζεται διαρκώς σωτήρες. Έζησε τρεις δεκαετίες ως βουλευτής Σύρου και πρόλαβε να δει το κράτος να σταθεροποιείται, έστω και οριακά. Πέθανε στις 8 Ιανουαρίου 1877, στα 78 του χρόνια. Χωρίς αυτόν, πολλά από αυτά που σήμερα θεωρούμε δεδομένα, απλώς δεν θα είχαν στηθεί ποτέ.