Ο Μαραντόνα σταμάτησε τον χορό, άρπαξε ένα παιδί από τον δρόμο και φώναξε στον Φιντέλ: «Αυτό είναι η επανάσταση;»
Ήταν το 1995. Ο Μαραντόνα βρισκόταν στην Κούβα για αποτοξίνωση. Και κατέληξε να χορεύει με ένα κοριτσάκι που όλοι απέρριψαν. Ήταν η αρχή ενός ιστορικού διατάγματος.
Το 1995, στην Αβάνα, διοργανωνόταν μια πολυτελής γιορτή για την επέτειο της Κουβανικής Επανάστασης. Η ελίτ της πολιτικής, της τέχνης και του αθλητισμού ήταν εκεί. Ο Φιντέλ Κάστρο, διπλωμάτες, αρχηγοί κρατών. Και ανάμεσά τους, καλεσμένος και φίλος του Φιντέλ, ο Ντιέγκο Μαραντόνα.
Η μουσική έπαιζε, οι καλεσμένοι χόρευαν την Havana Banana και το κρασί έρρεε. Ξαφνικά, η ατμόσφαιρα πάγωσε. Ένα κοριτσάκι, περίπου 8 ετών, βρώμικο, με πρόσωπο γεμάτο καπνιά και γράσο, μπήκε στην αίθουσα Estrella Blanca. Όλοι την κοίταξαν με αποστροφή. Κάποιοι την έδιωξαν, κάποιοι γέλασαν.
Όλοι — εκτός από έναν.
Ο Μαραντόνα.
Βγήκε έξω, τη βρήκε να κλαίει στο πεζοδρόμιο και την πήρε από το χέρι. Την ξαναέφερε μέσα και χόρεψε μαζί της για πάνω από μία ώρα. Αγνόησε δημοσιογράφους, επίσημους, και όσους ήθελαν selfie και υπογραφές. Χόρεψε μαζί της σαν να ήταν βασίλισσα της βραδιάς.
Αλλά δεν σταμάτησε εκεί.
Πήρε την μικρή και μπήκε απροειδοποίητα στο γραφείο του Κάστρο, διακόπτοντας συνάντηση με τον πρόεδρο της Κολομβίας και ξένους πρέσβεις. Και ξέσπασε:
“Κοίτα, φίλε μου, εδώ πίνουμε και γλεντάμε για την επανάσταση, ενώ τα παιδιά δεν έχουν καν το δικαίωμα να μας βλέπουν να χαιρόμαστε. Κοίτα, Φιντέλ! Κοίτα, φίλε μου!”
Το αποτέλεσμα;
Λίγες εβδομάδες αργότερα, ο Φιντέλ υπέγραψε το Λευκό Διάταγμα (White Decree) — έναν νόμο που απαγόρευε την παιδική εργασία κατά τη διάρκεια των σχολικών χρόνων, υποχρέωνε το κράτος να ταΐζει, να ντύνει και να μορφώνει όλα τα παιδιά, και προέβλεπε ειδική προστασία για τα κορίτσια που εργάζονταν παράνομα στους δρόμους.
Ένας χορός, μια φωνή, ένα κοριτσάκι, και ένας άνθρωπος που ήξερε να δει πίσω από τη λάσπη.
Ο Ντιέγκο δεν έκανε επανάσταση με όπλα.
Έκανε με καρδιά.
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
