Τζορτζ Μπάλντοκ: Ένα Κολοσσαίο η ζωή μας..

Ο θάνατος του Τζορτζ Μπάλντοκ πάγωσε τον χρόνο, μαζί με το αίμα όλων. Ο θάνατος ταρακουνά, η απώλεια υπενθυμίζει.

Υπενθυμίζει τις πραγματικές αξίες της ζωής, το πραγματικό νόημα στον αθλητισμό και στην προκειμένη στο ποδόσφαιρο.

Τα πάντα έχουν ημερομηνία λήξης, ακόμη και οι επιτυχίες, οι τίτλοι, η νίκη στην εκάστοτε αναμέτρηση. Το τι θα αφήσεις πίσω σου είναι το πλέον σημαντικό.

Το δικό σου ξεχωριστό κεφάλαιο, το αποτύπωμα σε αυτή την κοινωνία μέσω της θέσης και της στάσης σου.

Και ο Τζορτζ Μπάλντοκ κατάφερε να αφήσει πίσω του ένα διάπλατο και όχι στημένο χαμόγελο.

Ίσως να ήταν τυχερός μέσα στην ατυχία του. Ο Θεός του έδωσε μόλις 30 χρόνια ζωής αλλά τον ευλόγησε με το να τα βιώσει, να μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον μη τοξικό. Εκεί που κυριαρχούν οι αξίες και υπάρχει μια κάποια αξιοκρατία.

Μεγάλωσε, μέσω της αγαπημένης του γιαγιάς με την ιδέα της μακρινής του πατρίδας. Της Ελλάδας που «γέννησε» τη δημοκρατία.

Και έφυγε με αυτή την εικόνα. Ήταν τέτοιο το διάστημα της παραμονής του στη χώρα μας που δεν πρόλαβε να δει και την ανάποδη πλευρά.

Πόσο στενάχωρο θα ήταν άλλωστε να δει τον θάνατο του να γίνεται «αντικείμενο» για το συμφέρον κάποιων;

Πόσο λυπηρό να δει τον θάνατο του να στέκεται αφορμή για ανάλυση οικονομικών στοιχείων που θα ζήλευαν ακόμη και μεσιτικά γραφεία;

Πόσο δύσκολα θα βίωνε αντικρίζοντας drones να πετάνε για να καταγράψουν το σημείο που άφησε τη στερνή του πνοή, ούτε 24 ώρες μετά τη διαπίστωση του θανάτου του;

Πόση ντροπή και λύπηση να ένιωθε βλέποντας την είδηση του τραγικού θανάτου του.. να «ξεζουμίζεται» για δύο – τρεις μέρες (;) για τις ανάγκες της τηλεθέασης;

Από ανθρώπους που για παράδειγμα «στράγγιξαν» ανούσια τις τόσες ψυχές που χάθηκαν στα Τέμπη  και δεν δίστασαν να δημοσιοποιήσουν ένα Canadair με δύο νεαρά παλικάρια να συντρίβεται (εικόνα που τα ξένα ΜΜΕ προς ένδειξη σεβασμού απέκρυψαν) κρατώντας ανοιχτή για πάντα την πληγή των οικείων τους.

Τώρα τι θα μπορούσε να τους σταματήσει άραγε; Άλλωστε, πλέον η ζωή μας έχει γίνει ένα ατελείωτο Κολοσσαίο και στην αρένα βρίσκεται η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη.

Μόνο που λείπουν τα λιοντάρια… ή μήπως όχι;