Οι αθλητές φωνάζουν, Αυγενάκης, Κεραμέως και Μαυρωτάς κωφεύουν

Μπορεί να συνδυαστούν σήμερα σπουδές και πρωταθλητισμός; Για ποιο λόγο οι (πραγματικά) καλές επιδόσεις δεν αρκούν για τη διευκόλυνση των αθλητών που πραγματικά αξίζουν να κάνουν και τα δύο; Γιατί δεν δίνουν τη λύση Λευτέρης Αυγενάκης, Νίκη Κεραμέως και Γιώργος Μαυρωτάς πριν φτάσουμε στο «μη παρέκει»;

Είναι γνωστό πως είμαστε η χώρα που βασιλεύει το «ρουσφέτι» και η πολιτική γνωριμία. Χωρίς αυτά δεν επιβιώνει ο Έλληνας πολιτικός, αλλά δεν έχει μάθει κι άλλο τρόπο να πολιτεύεται. Τέτοια ζητήματα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Το ερώτημα είναι τι συμβαίνει όταν έρχεται η στιγμή να πάρει μεταγραφή κάποιος που πραγματικά το έχει ανάγκη. Ένας αθλητής, για παράδειγμα. Ένας πρωταθλητής για την ακρίβεια, προκειμένου να μπορέσει και να συνεχίσει τις σπουδές του, αλλά και τις προπονήσεις του σε υψηλό επίπεδο.

Ποιο είναι αυτό το 10% κατ’ εξαίρεση; Πολλοί αθλητές είναι στο ανώτατο επίπεδο, έχουν φέρει επιτυχίες αγωνιζόμενοι σε ευρωπαϊκά και Παγκόσμια Πρωταθλήματα, περνούν στις σχολές τους και δεν μπορούν να σπουδάσουν και να προπονούνται με τα κλιμάκια της Εθνικής παράλληλα. Διότι, μόνο στην Αθήνα κατά βάση υπάρχουν οι κατάλληλες συνθήκες για τα μέλη της Εθνικής ομάδας. Δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτή είναι η πραγματικότητα.

Πολλοί αθλητές έχουν έρθει σε δίλημμα

Ο Σταύρος Γκίνης το είπε καθαρά σε πρόσφατη συνέντευξή του.

«Δυστυχώς έχω φτάσει στο σημείο που πρέπει να επιλέξω ή τη σχολή μου ή τον αθλητισμό. Έχω περάσει στην Ιατρική Πατρών, ήταν κάτι που ήθελα από μικρός. Και βάσει νόμου δε δικαιούμαι τη μετεγγραφή, λόγω ενός νομοσχεδίου. Έχω κάνει δύο φορές αίτηση για κατ’ εξαίρεση μετεγγραφή, έχω εξηγήσει ότι είμαι αθλητής της Εθνικής, έχω φέρει διακρίσεις, δύο φορές έχω κάνει αίτηση, δύο φορές έχει απορριφθεί» ανέφερε μεταξύ άλλων ο πρωταθλητής των κρίκων. Συμπλήρωσε κιόλας πως έχει προσπαθήσει να πάει το θέμα και στον Λευτέρη Αυγενάκη και στον Γιώργο Μαυρωτά χωρίς να πάρει κάποια απάντηση.

Αναλυτικά όσα είπε ο Σταύρος Γκίνης

Μέσα στην εβδομάδα λοιπόν πρέπει να πάρει το ΚΤΕΛ έξι ώρες για να παραστεί στα εργαστήρια, και να επιστρέψει άλλες έξι ώρες την ίδια μέρα για να μπορέσει να είναι παρών στην προπόνηση της επόμενης μέρας. Σύνολο 12 ώρες στο δρόμο. Συνολικά, πάνω από 14 με ξύπνημα από τις 6 το πρωί. Το ακόμα πιο εντυπωσιακό το πείσμα που έχουν αυτά τα παιδιά. Ο Απόστολος Παπαδάτος πέρασε όλα τα μαθήματα του πρώτου έτους, την ίδια χρονιά που δεν έμεινε πίσω και στις επιτυχίες του στο τραμπολίνο.

Και αυτό μπορεί να συμβεί και 2 φορές την εβδομάδα και στην εξεταστική περίοδο και τρεις. Και φυσικά όσο είναι στα πρώτα χρόνια της Ιατρικής, στα επόμενα χρόνια η καθημερινή υποχρεωτική παρουσία επιβάλλεται για τους υποψήφιους πτυχιούχος.

Και φυσικά δεν τελειώνει εδώ το θέμα. Η λίστα είναι μακροσκελής. Ασφαλώς και δεν μπορούν όλοι οι αθλητές να εξυπηρετηθούν και να πάρουν μεταγραφή στην Αθήνα. Δεν γίνεται όμως να είναι και όλοι τους «απέξω». Ο πρωταθλητισμός πρέπει να δίνει κίνητρο και όχι να αποτελεί εμπόδιο για τις σπουδές των αθλητών .

Ας μην ξεχνάμε πως σε όλη αυτή την ιστορία υπάρχουν και οι γονείς. Οι περισσότεροι στηρίζουν ψυχολογικά και οικονομικά τα παιδιά τους στο δύσκολο «ταξίδι» του ερασιτεχνικού αθλητισμού. Ζορίζονται ήδη. Δεν είναι ανάγκη η Πολιτεία να τους δημιουργεί «διπολισμό».

Η Υπουργός παιδείας, Νίκη Κεραμέως και ο Υφυπουργός Αθλητισμού Λευτέρης Αυγενάκης πάνω από τέτοια θέματα είναι που πρέπει να ενσκήπτουν και να δίνουν λύσεις. Άμεσα. Ο δε Γιώργος Μαυρωτάς οφείλει να είναι ο άνθρωπος που θα τους παρακινεί προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν γίνεται απλώς να ακούμε τις δυσκολίες μετά από μια επιτυχία. Ας ασχοληθούν οι αρμόδιοι και να δημιουργήσουν της προϋποθέσεις επιτυχιών σπουδών και επιτυχιών με μονοπάτια που δεν θα είναι γεμάτα αγκάθια.