Παρί Σεν Ζερμέν πρωταθλήτρια 2018/19 – Η ανασκόπηση

Το 8ο της ιστορίας της, μα κυρίως 6ο την τελευταία 7ετία. Η Παρί Σεν Ζερμέν, περισσότερο από ποτέ, αποτελεί εκλεκτό μέλος των δυναστειών του γαλλικού ποδοσφαίρου. Οσο όμως δεν καταφέρνει τίποτα της προκοπής ευρωπαϊκά, με βάση τα υψηλότατα στάνταρ που η ίδια έχει θέσει, τόσο θα της λείπει το τόσο απαραίτητο «κάτι» ώστε να γνωρίσει την πλήρη αποδοχή, να πάψει να αφήνει την αίσθηση ότι είναι (και) θλιμμένη στις γιορτές της.

Υπήρξε η Ρεμς των 50s. Μετά η Σεντ Ετιέν των 60s-70s. Αργότερα η μεγάλη Μαρσέιγ που το 1992 κατέκτησετο Τσάμπιονς Λιγκ (η μοναδική γαλλική ομάδα που το έχει καταφέρει) και η σπουδαία Λιόν με τα 7 συνεχόμενα από το 2002 ως το 2008. Στις μέρες μας είναι η Παρί, βερσιόν «βασιλική οικογένεια του Κατάρ». Η διαφορά είναι ότι η επιτυχία της χτίστηκε στην ασύγκριτη οικονομική ισχύ, στη συντριβή κάθε έννοιας ανταγωνισμού. Κατά μέσο όρο κατακτάει τα πρωταθλήματα με 15 βαθμούς διαφορά από τον πλησιέστερο αντίπαλο, σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, διάθετε ρόστερ γεμάτο με αστέρες παγκόσμιας κλάσης, ποτέ ξανά η Γαλλία δεν είδε τόσο ποιότητα μαζεμένη. Μόνο η Μονακό της σεζόν 2016-17 έκοψε αυτήν την σαρωτική κυριαρχία, επιτυχία τόσο εντυπωσιακή όσο και εφήμερη.

Για καιρό η Λιγκ 1 ήταν ίσως το πιο ισορροπημένο πρωτάθλημα στην Ευρώπη. Η Παρί, αυτή η Παρί, τα άλλαξε όλα, συνήθειες, παραδόσεις. Μόνο που η ανωτερότητα της γύρισε μπούμερανγκ. Εγινε τόσο δεδομένη που οδήγησε σε αλαζονεία, σε έναν εσωτερισμό που αντιβαίνει στην πραγματική ζωή. Το κλαμπ λειτουργεί διχαστικά, η κουλτούρα νικητή που έχει παγιώσει εντός συνόρων «κοντράρει» με την επαναλαμβανόμενη επιτυχία στο Τσάμπιονς Λιγκ, με τους πρόωρους, άδοξους και ταπεινωτικούς αποκλεισμούς, τελευταίος χρονικά αυτός από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

Δίχως την ευρωπαϊκή καταξίωση, ποτέ η Παρί δεν θα βρει νομιμοποίηση στο αίτημά της να θεωρείται «η μεγαλύτερη ομάδα όλων των εποχών στο γαλλικό ποδόσφαιρο». Το να νικά τις κάθε Νιμ, Καέν και Αμιάν (τυχαία παραδείγματα, δεν υποτιμούμε κανέναν, απλώς μέτρο σύγκρισης οριοθετούμε) δεν την κάνει πιο μεγάλη, πιο ισχυρή. Σκοτώνοντας τον ανταγωνισμό, δημιουργώντας χάσμα χασμάτων με τους υπόλοιπους, εθίζεται στην ευκολία και αυτό της κοστίζει εκτός συνόρων. Στις συνειδήσεις παγιώνεται ως ομάδα που κάνει τη διαφορά αποκλειστικά χάρη στους παίκτες που διαθέτει, όχι επειδή πρεσβεύει μια ξεκάθαρη ταυτότητα και φιλοσοφία.

Το επόμενο καλοκαίρι θα είναι ξανά γεμάτο δουλειά για τους αποφασίζοντες στη «σκιά του Πύργου του Αϊφελ». Κάποτε πίστεψαν ότι αρκούσε να σπάσουν κάθε προηγούμενο μεταγραφικό ρεκόρ για την ευρωπαϊκή δόξα. Μετά επένδυσαν σε έναν από τους πιο υποσχόμενους προπονητές εκεί έξω (Τόμας Τούχελ). Τελικά όμως, λείπουν κι άλλα.  Μια αρχή θα ήταν, περίεργο και αν ακούγεται για ένα κλαμπ που η επίδειξη είναι το πιστεύω του, να στηριχτεί περισσότερα σε δικά του παιδιά. Στις ακαδημίες υπάρχουν μεγάλα ταλέντα, που νιώθουν τη φανέλα. Πάντα βέβαια κρατώντας παραλλήλως Νεϊμάρ και Εμπαπέ.

ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ

Τόμας Τούχελ

Ιδιοφυής όσο και εκρηκτικός,  προσωπικότητα έντονη, χαρισματική. Οι Καταριανοί ιδιοκτήτες έχουν καταγοητευτεί από την ευρύτητα και την τόλμη της σκέψης του. Νιώθει τόσο ισχυρός ώστε θυσίασε, βάζοντας πειραματικές ενδεκάδες, τρία συνεχόμενα «ματς μπολ» τίτλου για να δείξει στα αφεντικά ότι χρειάζονται επειγόντως αλλαγές στο ιατρικό τιμ και στο τμήμα σκάουτινγκ – δεν είναι μυστικό ότι είναι «σκοτωμένος» με τον τεχνικό διευθυντή Αντερο Ενρίκε. Είναι μια μάχη εξουσίας. Θα την κερδίσει. Το έχει… κερδίσει.

ΣΤΑΡ

Κιλιάν Εμπαπέ

Ο Νεϊμάρ πήγε στο Παρίσι για να γίνει Νο1 στον κόσμο. Δεν έγινε ούτε Νο1 στην Παρί… Αυτό το 20χρονο παλικάρι, αυτός είναι. Το παρόν, το μέλλον. Ο μελλοντικός κορυφαίος του αθλήματος. Κάτι που κάνει δίχως να χάνει την αθωότητά του, αναζωογονητικό σε ένα τόσο σκληρό μέρος όσο οι κορυφές του επαγγελματικού ποδοσφαίρου. Η εποχή του Κιλιάν Εμπαπέ έχει μόλις ξεκινήσει. Εδώ κατάφερε να μην φανεί καν το κενό των επί καιρό απόντων Νεϊμάρ – Καβάνι…

ΘΑ ΘΥΜΟΜΑΣΤΕ…

Τον για 2η χρονιά σοβαρό τραυματισμό του Νεϊμάρ; Το «καρέ» του Εμπαπέ κόντρα στη Λιόν σε 13 λεπτά; Τις απανωτές νίκες των πρώτων μηνών που καλλιέργησαν την αίσθηση ότι θα έρθει στέψη μόνο με τρίποντα; Κι όμως, περισσότερο την απίθανη χαμένη ευκαιρία του Τσουπό Μοτίνγκ κόντρα στο Στρασβούργο ή τη συντριβή με 5-1 από τη Λιλ. Γιατί ήταν γεγονότα απρόσμενα σε ένα κατά τα άλλα απόλυτα προγραμματισμένο περιβάλλον κυριαρχίας.