Στέφανος Αλειφερόπουλος: Δεν θα μάθουμε ποτέ πόσο ψηλά θα έφτανε…

Από τις αλάνες στη Μεσημβρία

Ο Στέφανος Αλειφερόπουλος γεννήθηκε για να παίζει ποδόσφαιρο. Από μικρό παιδί στις αλάνες του Βαθυλάκου, η μπάλα δεν έφευγε από τα πόδια του. Η πρώτη δοκιμή στον τοπικό Σμυρναϊκό ήταν απλώς η αρχή. Στα 7 του βρέθηκε στα τμήματα υποδομής του ΠΑΟΚ, όπου και παρέμεινε για μια δεκαετία. Ένα παιδί με ξεχωριστό ταλέντο, που διακρίθηκε διεθνώς, με ατομικά βραβεία και διακρίσεις, και μεγάλωνε με το όνειρο της πρώτης ομάδας.

Το πρώτο «κρακ»

Όλα άλλαξαν στα 14 του. Ένας αθώος τραυματισμός σε προπόνηση εξελίχθηκε σε ρήξη πρόσθιου χιαστού και κάκωση μηνίσκου. Το πρώτο χειρουργείο σημαδεύτηκε από ιατρικό λάθος. Ο χιαστός ξαναέσπασε επειδή ο οργανισμός του αναπτυσσόταν. Από εκείνη τη στιγμή, ξεκινά ένας ατέρμονος κύκλος πόνου, απογοήτευσης και μαχών με το σώμα του.

Τέσσερα χειρουργεία – Τρεις χαμένες χρονιές

Μεταξύ 14 και 17 ετών, ο Αλειφερόπουλος υπεβλήθη σε τέσσερα χειρουργεία. Όχι απλώς για να επιστρέψει. Αλλά για να καταφέρει να σταθεί στα πόδια του. Τα δύο πρώτα απέτυχαν. Το τρίτο έδωσε ελπίδα. Αλλά λίγο αργότερα, ρήξη και στο άλλο γόνατο. Και τότε, η εσωτερική φλόγα για μπάλα… έσβησε. Δεν ήθελε ούτε να βλέπει ποδόσφαιρο. Ήθελε μόνο να ζήσει χωρίς πόνο.

Αναγέννηση μέσα από τις στάχτες

Ακολούθησε μια χρονιά στο τοπικό με τον Α.Σ. Νεάπολης. Εκεί, ξαναβρήκε τη σπίθα. Έπαιξε, διακρίθηκε, πήγε καλά και στις Πανελλαδικές. Ο Πανσερραϊκός τού άνοιξε την πόρτα της Κ19, έπειτα της πρώτης ομάδας. Ένα παιδί που οι γιατροί προειδοποιούσαν πως ίσως να χρειαζόταν πλαστικό γόνατο πριν τα 40, έπαιζε επαγγελματικό ποδόσφαιρο ξανά. Και όλα έδειχναν να πηγαίνουν καλά…

Το σώμα λύγισε, το μυαλό υπέφερε

Όμως οι ενοχλήσεις επέστρεψαν. Οι εξετάσεις δεν έδειχναν κάτι, αλλά το άγχος, οι ταχυκαρδίες, οι κρίσεις πανικού είχαν ήδη εγκατασταθεί. Ξεκίνησε ψυχολογική υποστήριξη, αλλά η πίεση δεν έπεφτε. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί, δεν μπορούσε να συγκεντρωθεί, δεν μπορούσε να αναπνεύσει ελεύθερα μέσα στο γήπεδο. Ώσπου ήρθε η στιγμή της οριστικής απομάκρυνσης από το ποδόσφαιρο.

Η τελική απόφαση – Το «αντίο» στα 20

Ο χόνδρος δεν άντεχε. Οστεόφυτα και διαρκείς φλεγμονές σήμαιναν ένα πράγμα: νέα χειρουργεία ή πρόωρο τέλος. Στα 20 του, ο Αλειφερόπουλος πήρε την πιο σκληρή απόφαση: να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Όχι επειδή δεν το αγαπούσε. Αλλά επειδή το σύστημα δεν τον προστάτευσε όταν έπρεπε.

Δεν θα μάθουμε ποτέ πόσο μακριά θα έφτανε ο Αλειφερόπουλος…

Φτάνουμε στο τέλος. Πρόωρο. Ο Στέφανος Αλειφερόπουλος δεν «κόπηκε» από ταλέντο. Κόπηκε από το ίδιο το σύστημα. Όπως ωμά το διαβάζετε. Όπου σύστημα, δεν είναι οι ομάδες. Δεν είναι οι γιατροί. Τα καταραμένα manual είναι. Τα σχεδιασμένα για θεωρίες και όχι ανθρώπους πρωτόκολλα. Βιαστικές διαγνώσεις, λανθασμένες εκτιμήσεις, πρεμούρα για επιστροφή και φυσικά… άγνοια.

Δεν θα μάθουμε ποτέ πού θα μπορούσε να φτάσει ο Στεφ. Ναι, έτσι τον αποκαλούν φίλοι και συμπαίκτες. Ίσως να γινόταν βασικός στον ΠΑΟΚ. Ίσως να έφτανε στη Super League, ίσως και στην Εθνική. Διοτι, είχε ταλέντο και το μυαλό στο κεφάλι του. Σπάνιος συνδυασμός. Κρίμα που δεν θα μάθουμε το ταβάνι ενός παιδιού που είχε τρυπήσει πολλές φορές το δικό του.

Αυτό που ξέρουμε, όμως, είναι ότι η δική του καριέρα έγινε μια τραγική υπενθύμιση: ότι ο αθλητισμός χρειάζεται προστασία, όχι μόνο πειθαρχία.

Για κάθε Αλειφερόπουλο που χάνεται, υπάρχει ένα σύστημα που πρέπει να απαντήσει γιατί, ή να αλλάξει.