Ο θησαυρός της βασιλοπούλας Δάφνης βρίσκεται κάπου στην Αθήνα κρυμμένος σε πιθάρια; Τι λέει ο θρύλος

Ο θησαυρός της βασιλοπούλας Δάφνης είναι ένας τοπικός θρύλος που συνδέεται με τη Μονή Δαφνίου, το βυζαντινό μοναστήρι στο Χαϊδάρι, και την ευρύτερη περιοχή της Δυτικής Αττικής.

Ο θρύλος αυτός, που περνά από γενιά σε γενιά, συνδυάζει ιστορικά στοιχεία με μυθοπλασία, αντικατοπτρίζοντας την τάση των τοπικών παραδόσεων να συνδέουν ιερούς χώρους με κρυμμένους θησαυρούς.

Σύμφωνα με την παράδοση, η βασιλοπούλα Δάφνη ήταν μια πριγκίπισσα που συνδέεται με την περιοχή όπου αργότερα χτίστηκε η Μονή Δαφνίου, πάνω στα ερείπια του αρχαίου ιερού του Δαφναίου Απόλλωνα. Ο θρύλος λέει ότι η Δάφνη, πριν από την καταστροφή του ιερού από τους Γότθους τον 4ο αιώνα μ.Χ., έκρυψε έναν θησαυρό από χρυσά φλουριά σε πιθάρια, τα οποία έθαψε στον περίβολο της μονής ή σε κοντινές υπόγειες κρύπτες.

Μια παραλλαγή της ιστορίας συνδέει τη Δάφνη με την ίδρυση της μονής τον 6ο αιώνα, υπονοώντας ότι ήταν ευγενής της βυζαντινής εποχής που δώρισε τον θησαυρό για την ανέγερση του μοναστηριού, αλλά τον έκρυψε για να τον προστατεύσει από επιδρομές. Λέγεται ότι ο θησαυρός παραμένει κρυμμένος, φυλαγμένος από υπερφυσικές δυνάμεις, και ότι όσοι προσπάθησαν να τον βρουν εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς—μια ιστορία που συνδέεται με τον ευρύτερο θρύλο των εξαφανίσεων στη μονή.

Η Μονή Δαφνίου, χτισμένη στην Ιερά Οδό που οδηγούσε από την Αθήνα στην Ελευσίνα, είχε πάντα στρατηγική σημασία. Κατά την Οθωμανική περίοδο, υπέστη λεηλασίες, ενώ τον 13ο αιώνα, επί Φραγκοκρατίας, οι Κιστερκιανοί μοναχοί τη μετέτρεψαν σε μαυσωλείο για τους δούκες της Αθήνας.

Η παρουσία πλούσιων ευρημάτων, όπως τα ψηφιδωτά του 11ου αιώνα, ενισχύει την ιδέα ότι η μονή μπορεί να είχε κρυμμένους θησαυρούς για την προστασία της περιουσίας της από επιδρομές, όπως αυτές των κουρσάρων τον 17ο αιώνα.

Η ονομασία «Δάφνη» συνδέεται με το αρχαίο ιερό του Δαφναίου Απόλλωνα, όπου υπήρχαν δάφνες, και όχι απαραίτητα με μια ιστορική πριγκίπισσα. Ωστόσο, η παράδοση της βασιλοπούλας μπορεί να είναι μια μυθοποιημένη εκδοχή της ιστορίας, που συνδυάζει την αρχαία λατρεία με τη χριστιανική παράδοση της μονής.

Ο θρύλος του θησαυρού συνδέεται με τις φήμες για υπόγειες στοές κάτω από τη μονή που ίσως χρησιμοποιούνταν για την απόκρυψη πολύτιμων αντικειμένων. Η ύπαρξη κρύπτης κάτω από τον νάρθηκα, όπου οι Κιστερκιανοί έθαβαν τους δούκες, ενισχύει αυτή την πιθανότητα.

Ο «θησαυρός» μπορεί να είναι μεταφορικός, αναφερόμενος στον πνευματικό πλούτο της μονής, όπως τα ψηφιδωτά της, που θεωρούνται από τα σημαντικότερα της βυζαντινής τέχνης.

Κατά την Οθωμανική περίοδο, οι μοναχοί συχνά έκρυβαν κειμήλια για να τα προστατεύσουν από λεηλασίες, κάτι που μπορεί να γέννησε τον θρύλο. Παρόμοιες ιστορίες υπάρχουν και για άλλα μοναστήρια, όπως τη Μονή Αρκαδίου στην Κρήτη.

Ο θησαυρός της βασιλοπούλας Δάφνης παραμένει θρύλος, χωρίς αρχαιολογικά ευρήματα που να τον επιβεβαιώνουν. Η ύπαρξη χρυσών φλουριών σε πιθάρια είναι ένα συνηθισμένο μοτίβο σε τοπικές παραδόσεις, που συχνά αποσκοπεί στο να εξηγήσει ανεξήγητα φαινόμενα ή να προσελκύσει ενδιαφέρον για έναν τόπο. Η σύνδεση με τις εξαφανίσεις στη μονή μπορεί να είναι μια προσπάθεια να δοθεί υπερφυσική διάσταση στην ιστορία, ενισχύοντας τη φήμη της ως «στοιχειωμένης».

Παράλληλα, η ιστορική σημασία της μονής και η παρουσία κρύπτης υποδηλώνουν ότι κάποια κειμήλια ίσως να κρύφτηκαν, αλλά η ύπαρξη ενός θησαυρού παραμένει ανεπιβεβαίωτη.

Διαβάστε επίσης:

Οι Αλβανοί που ζουν ακόμα στο Νταγκεστάν – Η Καυκασιανή Αλβανία που μίλαγε ο Στράβωνας η κοιτίδα των Αλβανών;

Όταν η Ειρήνη Παπά έψαλλε κρυφά το «Τη Υπερμάχω Στρατηγώ» μέσα στην Αγιά Σοφιά το 1983