Σαν σήμερα γεννήθηκε θρυλικός Φόντακας

Σιδέρης όνομα και πράγμα. Λες και ήταν σιδερένιος έσκιζε τις άμυνες και τα δίχτυα.

Μεγάλη σημαία και για τον Ολυμπιακό και για το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ο Γιώργος Σιδέρης γεννήθηκε 5 Απριλίου του 1938 στον Άγιο Ιωάννης Ρέντη. Πειραιώτης από κούνια δηλαδή.

20 χρόνια αργότερα ερχόταν από τον Ατρόμητο Πειραιώς στο γείτονα Ολυμπιακό, εκεί που έδρεψε με την δύναμη, την αγωνιστικότητα, το πάθος, και το ακριβό ένστικτο του γκολτζή, δάφνες που έντυσαν το όνομά του με την πατίνα του μύθου.

Θέλω να είμαι ειλικρινής με όσους μας διαβάζουν, μεγάλωσα από παιδί, με τη φωτογραφία του πάνω απ’ το κρεβάτι μου. Δεν τον θυμάμαι στο γήπεδο, παρ’ ότι μου λένε πως τον είδα, αλλά ένα δίχρονο, παιδί πόσα να αποθηκεύσεις στο σκληρό του δίσκο; Όταν εγώ μικράκι κάπως έμπαινα, ή καλύτερα με βάζανε κουβαλώντας με στα γήπεδα, στο «θέμα»,  εκείνος πήγαινε αναγκαστικά το 1970 στην Αντβέρπ, στο Βέλγιο. Ταραγμένα χρόνια. Λίγο νωρίτερα είχε φύγει και ο Μπούκοβι…

Από τότε, πέρασαν καιροί. Καταλάβαμε πολλά, και εκτιμούσαμε την τέχνη των ποδοσφαιριστών και την ιστορία των ομάδων, πάνω από χρώματα. Θυμάμαι να πηγαίνουμε παρέες, διαφορετικών προτιμήσεων στο γήπεδο για να βλέπουμε τον Ζάετς, το Μαύρο ή και τον Βασιλάκο όταν κατέβαινε στην Αθήνα.

Είναι δυνατόν να σ’ αρέσει το ποδόσφαιρο και να μη αναγνωρίζεις τον διαβήτη του Ελευθεράκη;

Δηλαδή να σ’ αρέσει ο Κυράστας και ο Σαργκάνης με τα κόκκινα και να μην αναγνωρίζεις το μεγαλείο τους επειδή αλλάξαν χρώμα στη φανέλα; Και ο Μάικ; Και γυμνός να έπαιζε ο Γαλάκος θα πλήρωνα εισιτήριο να πάω να τον απολαύσω. Και για να πιάσω την αντίστροφη διαδρομή… ο Νικοπολίδης;

Θυμάμαι έπαιζα στα δεύτερα του Αιγάλεω, όταν ήταν στην πρώτη Εθνική, και σηκώθηκε μες την περιοχή ο Αντωνιάδης, τη μία και μοναδική χρονιά που φόρεσε τα ερυθρόλευκα, και κάρφωσε μια κεφαλιά ποίημα… που όλο το γήπεδο της αθηναϊκής συνοικίας σηκώθηκε όρθιο και χειροκροτούσε!

Επιστροφή στον Γιώργο Σιδέρη….

Αμέτρητα τα ρεκόρ του, και σε «ατομικό» και σε συλλογικό επίπεδο και με τον Ολυμπιακό και με την Εθνική.

Το προσωνύμιο του παικταρά, ήταν και είναι Φόντακας! Το γιατί είναι η ιστορία ενός άλλου άρθρου.