Το ταξίδι μνήμης που κάνει κάθε μέρα εδώ και 7 χρόνια ένας 72χρονος για τη σύζυγό του…
Ένα πρωινό ταξίδι μνήμης για έναν 72χρονο χήρο που ξαναζεί τον πρώτο του έρωτα. Τη σύζυγό του που έφυγε από τη ζωή.
Κάθε αυγή, εδώ και επτά χρόνια, ένας 72χρονος άνδρας διασχίζει τα λιθόστρωτα μονοπάτια προς τον μώλο όπου γνώρισε την αείμνηστη σύζυγό του. Όσος καιρός αν έχει περάσει. Με βηματισμό αργό, σχεδόν με ιεροτελεστία, φέρνει μαζί του ένα παλιό πορτρέτο της και το τοποθετεί δίπλα του — σαν να αναμένει να ξυπνήσει για μια ακόμη φορά, σαν να αρνείται να αφήσει τον χρόνο να σβήσει το βλέμμα της.
Στο σημείο όπου η θάλασσα συναντά τον ουρανό, ο ήλιος ανατέλλει αργά και χρυσάφι χρωματίζει τα κύματα. Εκεί, σ’ αυτή τη γαλήνη, ο χήρος μιλά τη σιωπή της αγάπης του, ψιθυρίζει ιστορίες από τότε που δύο καρδιές χτύπησαν μαζί για πρώτη φορά. Δεν πρόκειται απλώς για αναπόληση είναι μια υπόσχεση που ξαναγεννιέται κάθε πρωί, ένας νεωτερισμός της μνήμης όπου το παρελθόν γίνεται παρόν και η αγάπη νικά τον θάνατο.
Σε έναν κόσμο που τρέχει αδιάκοπα, η εικόνα του γέρου άνδρα με το πορτρέτο του συντρόφου του στέλνει ένα βαθύ μήνυμα: η αληθινή αγάπη δεν γνωρίζει τελειωμό. Ούτε ο χρόνος, ούτε οι αλλαγές της ζωής μπορούν να σβήσουν την ανάμνηση εκείνων που έχουμε αγαπήσει βαθιά. Κάθε πρωινή ρουτίνα στο λιμάνι είναι για εκείνον ένα λιθαράκι στο μνημείο της καρδιάς του — ένα μνημείο ζωντανό, που ακτινοβολεί ελπίδα και πίστη.
Κι έτσι, ενώ τα πλοία σφυρίζουν και τα κύματα φυσούν, μια μοναχική φιγούρα σηκώνει το βλέμμα στον ανοιχτό ορίζοντα και ξέρει: η αγάπη του ζει, ανασαίνει, ανατέλλει ξανά, μαζί με τον ήλιο και το απέραντο γαλάζιο.
Γεωργία Τσιαρλή
Εργάζομαι στο Sportime από το 2018. Στον ελεύθερό μου χρόνο δεν χάνω ριάλιτι! Είναι το πάθος μου. Θέλω να βλέπω που φτάνει και που… καταντάει η κοινωνία για να πηγαίνω κι εγώ μαζί της. Την άποψή μου θα την πω για όλα χωρίς φίλτρο. Δεν συγκρατούμαι!
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
