Για τη Μυρτώ…

Για τη Μυρτώ της Πάρου…

Για τη γυναίκα βράχο την μανούλα της…

Για τη μικρή της αδερφή, που μεγαλώνει με το πιο σιωπηλό κουράγιο….

Κάποια πράγματα δεν τα χωράει ούτε το μυαλό, ούτε οι λέξεις.

Αλλά η αλήθεια τους, καίει και φωτίζει μαζί….

Σε τιμούμε, σε θαυμάζουμε και παραδειγματιζόμαστε από τον αγώνα σου, Άγγελε επί γης…

Το υπέροχο χαμόγελό της Μυρτούς είναι μια καθαρή πηγή αθωότητας, αγνής αγάπης και υγείας, ναι υγείας, μπροστά στην αρρώστια της μιαρής «Βαβυλώνας» μας.

Η τερατώδης κοινωνία μας είναι αυτή που φόρτωσε στη Μυρτώ τον σταυρό του μαρτυρίου. Αυτή η κοπέλα μαζί με την ηρωίδα μάνα της και την αδερφούλα της, σηκώνουν τον ζυγό που τους επέβαλλε η υποκρισία μας, η αδιαφορία μας, η αναισθησία μας, η εθελοτυφλία μας για το κατάντημα της Ελλάδας.

Και η Μυρτώ συνεχίζει να μας χαμογελά. Να μας συγχωρεί για όλα. Να ξεκαρδίζεται στα γέλια με τις απλές χαρές της ζωής. Να μας διδάσκει από ένα αναπηρικό καροτσάκι πώς είναι η αξιοπρέπεια, σε εμάς τους «υγιείς»…

Να μας δείχνει με τη μεγάλη αγάπη της, πόσο μικροί έχουμε γίνει εμείς, σαν κράτος, σαν κοινωνία, σαν άνθρωποι…

Ο πόνος δεν είναι τιμωρία, είναι μέτρο αιωνιότητας. Ο κόσμος κοιτάει τη Μυρτώ και βλέπει μια δοκιμασία. Ο Θεός κοιτάει και βλέπει ένα στολίδι της Βασιλείας Του…