Πώς τολμάς να φέρνεις επιτυχίες, τσόγλανε;

Κυριακή πρωί, μέσα Αυγούστου του 2018. Να καταγραφεί στα «πρακτικά» ως αποφράδα ημέρα (sic). Πρώτη, δεύτερη, συχνάκις και τρίτη είδηση στα περισσότερα αθλητικά portal και τις εφημερίδες δεν είναι ποδοσφαιρική. Ούτε καν μπασκετική.

Οι «συνήθεις ύποπτοι», αυτοί που μας ταλαιπωρούν με την παρουσία τους τόσα χρόνια έχουν εξοβελιστεί, τους έχει φάει το σκοτάδι της οικείας ανυπαρξίας τους. Κανονικά θα πρέπει να οριστεί ΕΔΕ σε όλα τα δημοσιογραφικά «μαγαζιά» και να ζητηθούν ευθύνες από τους υπεύθυνους.

Πώς τολμάς και έχεις επιτυχίες σε άλλα αθλήματα; Με ποιο δικαίωμα τις προβάλεις; Δεν σου έχουν πει πως στην Ελλάδα αυτό που μετράει είναι μόνο η μπάλα που κυλάει στο χορτάρι; Δεν σου έχουν μάθει ότι το ποδόσφαιρο στη χώρα μας είναι το άθλημα των παραγόντων;

Έπειτα από 20 κάτι χρόνια στο επάγγελμα (ας μου επιτραπεί αυτός ο προσωπικός τόνος) έχω μάθει να διακρίνω την περιπτωσιολογία από την καθεστηκυία λογική. Αυτό που συμβαίνει τούτο το «μαύρο» καλοκαίρι της πάνδημης λύπης είναι μια εξαίρεση σε έναν απαράβατο κανόνα.

Το τι κάνει ο Τσιτσιπάς, τα παιδιά του στίβου, ο Πετρούνιας και κάμποσοι άλλοι αθλητές των λεγόμενων «άλλων σπορ» είναι μια μικρή επανάσταση κόντρα στην πνιγηρή νόρμα του αθλητικού συντάκτη.

Αφήστε που τον βάζει ξανά στη διαδικασία να σκεφτεί πως το ρεπορτάζ δεν είναι η ίντριγκα, ο θυμός, το συμφέρον του αφεντικού της ΠΑΕ, ούτε η γνώση του ποινικού κώδικα. Οι περισσότεροι, δυστυχώς όχι όλοι, οι αθλητικοί συντάκτες ακολούθησαν αυτό το επαγγελματικό μονοπάτι διότι αγαπούν τον αθλητισμό. Τον έχουν υπηρετήσει από διάφορα πόστα και μια εσωτερική ανάγκη τους ώθησε να μετατρέψουν την αγάπη σε επάγγελμα.

Ξέρω, ακούγονται όλα αυτά τόσο υπερφίαλα ρομαντικά αν αναλογιστεί κανείς την αρρώστια που έχει ενσκήψει στο επάγγελμα από λογής αλεξιπτωτιστές, οπαδούς που το παίζουν δημοσιογράφοι, δημοσιογράφους που έγιναν οπαδοί, παράγοντες που κάνουν παιχνίδι με τα μίντια και μίντια που στρώνουν χαλί σε συγκεκριμένους παράγοντες. Όλο αυτό το σκαιό αλισβερίσι ουδεμία σχέση έχει με τον αθλητισμό.

Και ευτυχώς που συχνά πυκνά έρχονται εκκωφαντικές επιτυχίες από αθλητές των «άλλων σπορ» για να υπομνηματίσουν τον λάθος δρόμο που έχουμε πάρει όλοι (άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο) και τον οποίο, δυστυχώς, με τίποτα δεν μπορούμε πλέον να αλλάξουμε.

Έτσι θα είναι τα πράγματα και όχι αλλιώς στην Ελλάδα. Και για να μην γίνει καμία παρανόηση: το ποδόσφαιρο μια χαρά άθλημα είναι, μόνο που στη χώρα μας δεν έχουμε τέτοιο, δεν μας αφορά και δεν τον αποζητάμε όπως κάνουν σε άλλες χώρες. Το τι συμβαίνει στα γήπεδα είναι μια αφορμή για άλλου είδους παίγνια.

Όλοι το ξέρουμε πως μόλις ξεκινήσει το πρωτάθλημα όλες αυτές οι επιτυχίες και όσες άλλες έρθουν στην πορεία θα πέσουν στο πηγάδι της λήθης. Ουδείς θα τους δώσει περισσότερη τύχη από αυτή που ορίζει η μοίρα τους.

Ακόμη κι έτσι, όμως, αυτή η μικρή εκλεκτή εξαίρεση επιτρέπει σε κάποιους από εμάς να ανασάνουμε λίγο. Οι «άρρωστοι» έχουν όλο το χρόνο να «προπονηθούν» ενόψει χειμώνα. Ο… αθλητισμός της αποτυχίας τους ανήκει. Ας τον χαρούν με τη ψυχή τους.

Υπόκλιση του τεράστιου Ναδάλ: «Ο Τσιτσιπάς είναι πλήρης παίκτης»

Γιώργος Πομάσκι: Ο άνθρωπος που άλλαξε την προπονητική