Το μπάσκετ συνηθίζει χωρίς τα… κοντομάνικα

Η ευρωπαϊκή σεζόν για τις ελληνικές ομάδες στο μπάσκετ ολοκληρώθηκε με τον αποκλεισμό του Παναθηναϊκού από τη Ρεάλ Μαδρίτης.

Αυτό το (νέο) 3-0 με το οποίο έμειναν εκτός συνέχειας οι «πράσινοι» όπως και να το κάνουμε… χτυπάει άσχημα. Όχι γιατί ξαφνικά ο Παναθηναϊκός είχε γίνει καλύτερη ομάδα από τους Ισπανούς, αλλά κυρίως γιατί υπήρχαν προσδοκίες πως η σειρά ίσως δυσκολέψει λίγο παραπάνω, λόγω της κατάστασης στην οποία βρισκόταν η ομάδα του Πιτίνο.

Ωστόσο εδώ δε θα ασχοληθούμε με τον αποκλεισμό του Παναθηναϊκού. Αλλά με τον «αποκλεισμό» του ελληνικού μπάσκετ για μία ακόμα σεζόν από ένα μεγάλο ραντεβού, όπως είναι το Final-4 της Ευρωλίγκας.

Η φετινή σεζόν άρχισε με επτά ελληνικές ομάδες στα ευρωπαϊκά κύπελλα. Σε τέσσερις διαφορετικές διοργανώσεις. Και ποια πορεία μπορεί να κριθεί επιτυχημένη; Καμία.

Ακόμα και ο Προμηθέας που ως πρωτάρης έφτασε στις 16 του BCL ο τρόπος που αποκλείστηκε, άφησε πολύ πικρή γεύση.

Από εκεί και πέρα, το Λαύριο έφυγε νωρίς στην (με όλο το σεβασμό) αστεία διοργάνωση του FIBA Europe Cup. Ο Άρης αποκλείστηκε και από το BCL και από το FIBA Europe Cup. Και οι δύο ομάδες αναγκάστηκαν να αρχίσουν τη σεζόν τους από το καλοκαίρι και αυτό το πλήρωσαν μέσα στη χρονιά. Το μεν Λαύριο ακόμα κινδυνεύει με υποβιβασμό, ο δε Άρης δυσκολεύτηκε πολύ να βρει τις νίκες που του εξασφάλισαν την παραμονή.

Ο ΠΑΟΚ πέρασε από τους ομίλους, αλλά αυτή πορεία όξυνε τα προβλήματα που υπάρχουν στην ομάδα.

Ο Προμηθέας μετά από τον αποκλεισμό του από την Τενερίφη, έκανε περίπου ένα μήνα για να ξαναβρεί τα πατήματά του, όπως τόνιζουν και οι ίδιοι οι Πατρινοί.

Τέλος η ΑΕΚ, μοιάζει εδώ και καιρό να έχει «αδειάσει» μετά από το ταξίδι της στη Βραζιλία και την κατάκτηση του «διηπειρωτικού κυπέλλου» (τα εισαγωγικά επ’ ουδενί δεν μειώνουν τη νίκη της Ένωσης).

Σε ότι έχει να κάνει με την Ευρωλίγα ο μεν Ολυμπιακός κατέρρευσε στο δεύτερο μισό της κανονικής περιόδου με αποτέλεσμα να αποκλειστεί, ο δε Παναθηναϊκός έφτασε να λέει πως ξεπέρασε το ταβάνι του, περνώντας απλώς στην οκτάδα.

Η φετινή σεζόν, λοιπόν, είναι η καλύτερη επιβεβαίωση πως το ελληνικό μπάσκετ αφενός δεν μπορεί να δώσει τόσες ομάδες στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, αφετέρου πως αυτός ο χαμός ανάμεσα στην Ευρωλίγκα και τη FIBA κάνει μόνο κακό στο μπάσκετ.

Συνολικά πάνω από 150 ομάδες σε όλη την Ευρώπη, σε τέσσερις διαφορετικές κατηγορίες, με τη διαφορά δυναμικότητας ανάμεσά τους να είναι χαώδης.

Το έχουμε ξαναγράψει. Έτσι όπως είναι η Ευρώπη με τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες ανάμεσα στα κράτη της, μόνο οι κλειστές λίγκες θα μπορέσουν να επιβιώσουν.

Μόνο αν η Ευρωλίγκα αποκτήσει υποχρεωτικούς οικονομικούς κανόνες, ίδιους για όλες τις ομάδες θα αποκτήσει ξανά ενδιαφέρον. Αλλιώς θα περιμένουμε να τελειώσουν τα χρήματα στην Τουρκία, όπως έγινε και στην Ελλάδα, για να δούμε ποια θα είναι η χώρα που θα ξεπεταχτεί. Μέχρι τότε η κάθε Μπουντούτσνοστ θα βλέπει την κάθε ΤΣΣΚΑ να δαπανά πολλαπλάσια ποσά και κάθε Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός θα εξαρτώνται αποκλειστικά από τη δύναμη των ιδιοκτητών τους.

Στο ποδόσφαιρο αυτό το έχουν καταλάβει χρόνια. Όλοι εκείνοι που λένε πως πχ η Ευρωλίγκα χάνει από τα κλειστά συμβόλαια, κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν πως και στο ποδόσφαιρο ουσιαστικά οι ίδιες ομάδες αποτελούν ουσιαστικά το κλειστό κλαμπ με τις επιτυχίες. Υπάρχει κανείς που πιστεύει πως αν ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός ή Φενέρ ή η Ζαλγκίρις αν δεν είχαν κλειστό συμβόλαιο δε θα ήταν και πάλι στην Ευρωλίγκα; Υπάρχει κανείς που πιστεύει πως η Ευρωλίγκα θα άνοιγε την πόρτα της σε άλλη ελληνική ομάδα όταν η πληρότητα των γηπέδων τους είναι σε πολύ χαμηλά επίπεδα ή εμπορικά είναι χιλιόμετρα πίσω;

Το θέμα είναι πως οι ελληνικές ομάδες αν θέλουν πραγματικά να συνεχίσουν να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή πρέπει να απαιτήσουν τις κλειστές λίγκες. Γιατί όσο τροφοδοτούν παράλληλες ευρωπαϊκές διοργανώσεις και ματώνουν οικονομικά και αφαιρούν από το μπάσκετ το «πλεονέκτημα» που είχε μέχρι τώρα.

Η… καζούρα ανάμεσα σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο όλα αυτά τα χρόνια, ήταν πως οι ποδοσφαιρικές ομάδες αποκλείονταν τόσο νωρίς που οι παίκτες δεν φορούσαν τα κοντομάνικα στην Ευρώπη. Δυστυχώς αυτό (ή περίπου αυτό για να μην είμαστε άδικοι) πλέον το ζούμε και στο μπάσκετ.