Η Ελλάδα που πετά μακριά από τη μιζέρια
Ο Τεντόγλου, η Ντρισμπιώτη, ο Χρήστου και τα άλλα «χρυσά» παιδιά, μας θύμισαν την Ελλάδα που επιβιώνει πίσω από την πραγματικότητα της εθνικής κατήφειας και της αποχαύνωσης.
Σε πείσμα της παρακμής και της κατήφειας που επικρατεί στον βούρκο της ελληνικής πραγματικότητας, ακόμα τρεις πανάξιοι αθλητές ύψωσαν την γαλανόλευκη και ξεμάκρυναν από το θολό τοπίο. Είτε «πετώντας», είτε βαδίζοντας, είτε κολυμπώντας, απομακρύνθηκαν με ορμή από την Ελλάδα που δεν θέλουμε να βλέπουμε και μας έκαναν περήφανους για την Ελλάδα που μας θύμισαν ότι είμαστε. Την υπερήφανη, την ανυπόταχτη, αυτή που πηγαίνει κόντρα στις δυσκολίες και τις αντιξοότητες, αυτή που υπερβαίνει τις τρικλοποδιές ενός αδιάφορου και αυτιστικού κράτους.
Ο Μίλτος Τεντόγλου, η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη και ο Απόστολος Χρήστου με τα χρυσά μετάλλια τους, έδωσαν στην Ελλάδα μια ώθηση προς τον προσανατολισμό που της πρέπει. Μας θύμισαν πως η συλλογική προκοπή θα έρθει μόνο με ταπεινό φρόνημα, χωρίς βεντετισμούς, με αυτοθυσία, με επιμονή και δουλειά. Και χωρίς να ξεχνάμε πως πάνω απ’ όλα είναι η δόξα της Ελλάδας και όχι το προσωπικό μας συμφέρον.
Τρεις αθλητές «πέταξαν» έτη φωτός μακριά από την Ελλάδα των σκανδάλων, μακριά από την ομφαλοσκόπηση των πολιτικών, μακριά από τη νοοτροπία του κηφηναριού, μακριά από τη διεστραμμένη αντίληψη του αγαθού της υγείας, μακριά από την απαξίωση του αθλητισμού και τα αρρωστημένα «οπαδιλίκια», μακριά από το ισοπεδωτικό πνεύμα μιας αποβλακωμένης κοινωνίας, μακριά από την αποδόμηση ιδανικών, προτύπων και αξιών.
Κόντρα στην κρατική εγκατάλειψη, την αχαριστία και το «καπέλωμα» των πολιτικών «κολαούζων», αυτά τα παιδιά άνοιξαν μια χαραμάδα χαράς και υπερηφάνιας στις καρδιές μας, που όσο προχωρούν οι καιροί, γίνονται αισθήματα όλο και πιο ακριβοθώρητα.
Αυτοί ναι, δικαιούνται να είναι πρότυπα
Εμείς σαν αποστασιοποιημένοι θεατές, βλέπουμε μόνο το τελευταίο άλμα ή τα τελευταία μέτρα μιας χρυσής νίκης, που πίσω της κουβαλά έναν μαραθώνιο μιας ζωής γεμάτης από απογοητεύσεις, στερήσεις, εξαντλητικές προπονήσεις, ανύπαρκτες υποδομές, κούφιες υποσχέσεις και πισώπλατα «μαχαιρώματα».
Έτσι ναι, δικαιούσαι απόλυτα να εμπνέεις την κοινή γνώμη και να γίνεσαι πρότυπο για χιλιάδες νέους, γιατί είναι πανάξιος ο αγώνας σου και γιατί παραμένεις ταπεινός παρά τους θριάμβους σου. Αυτά τα «χρυσά» παιδιά πρέπει να προωθούνται ως υποδείγματα για τη νεολαία, και όχι ο οποιοσδήποτε άεργος που θα προβάλει στο instagram πόσο φουσκωμένο είναι το… «ποντίκι» του ή οποιαδήποτε «influencer» που θα φτιάχνει στρατό από «followers» επιδεικνύοντας τη γύμνια της σαν εμπόρευμα σε μπουτίκ κρεοπωλείου.
Αυτοί οι αθλητές δεν αγωνίζονται για να «βολευτούν», ούτε για να ταΐσουν την ματαιοδοξία τους. Αγωνίζονται για να σηκώσουν ψηλά την Ελλάδα, αγωνίζονται για να κρατήσουν ζωντανό το Ολυμπιακό πνεύμα, άλλα αγωνίζονται και για το μέλλον του αθλητισμού στη χώρα μας. Στις τριτοκοσμικές συνθήκες που επικρατούν στις υποδομές της Ελλάδας, μόνο αν έχεις ψυχή και ατσάλινη αντοχή μπορείς να διακριθείς στο παγκόσμιο αθλητικό στερέωμα.
Τι άλλο παρά υπόδειγμα μπορεί να είναι η 38χρονη πρωταθλήτρια του βάδην, Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, που όταν δεν κάνει προπονήσεις δουλεύει σε οικογενειακή της ταβέρνα στην Καρδίτσα για να εξασφαλίσει τα προς το ζην, ενώ έως τώρα έψαχνε χορηγίες με το «κιάλι» και ενώ η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή την «έκοψε» από τις υποτροφίες που δίνει η ΔΟΕ, επειδή έκρινε πως ήταν πολύ… μεγάλη. Και όντως – τελικά – ήταν μεγάλη. Πολύ μεγάλη για να την χωρέσει η μιζέρια του ελληνικού κράτους και η κοντόφθαλμη αντιμετώπιση των αρμοδίων.
Παρόμοιες ιστορίες έχουν να πουν Μίλτος Τεντόγλου, Απόστολος Χρήστου και ίσως όλοι οι αθλητές που μας εκπροσωπούν στις διεθνείς διοργανώσεις. Εγκατάλειψη από το κράτος από μια Ελλάδα που τρώει τα παιδιά της. Και αν τύχει και θριαμβεύσει κάποιο από αυτά που κατάφερε να ξεφύγει από τα δόντια της, τρέχει το κράτος να ποζάρει σαν γύφτικο σκεπάρνι δίπλα από τον αθλητή που μέχρι χθες αγνοούσε επιδεικτικά.
Σε αυτά τα παιδιά που αγωνίζονται κόντρα σε όλους και σε όλα, στις δικές τους λαμπρές στιγμές καταξίωσης, θα νοιώσεις βέβαιος μέσα σου πως η ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου παίρνει την τιμή που του πρέπει, η σημαία εκεί ψηλά λαμβάνει τη θωριά που της αρμόζει, και το δάκρυ του νικητή πάνω στο βάθρο είναι το ανόθευτο δάκρυ ενός περήφανου Έλληνα…
Μίλτος Τεντόγλου: ΕΠΟΣ στο Twitter – «Πως κάνετε έτσι, ούτε εννιά μέτρα δεν πήδηξα»
Ένα θηρίο για την άμυνα της ΑΕΚ!
Ολυμπιακός: Ανοικτό ακόμα το να έρθει ο Τέγιο – Διαβάστε το γιατί!
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
