Ο τελικός που εξαρχής ήθελε ο Ολυμπιακός

Είναι το ιδανικό σενάριο. Αυτό ακριβώς που έχει μπροστά του. Κανένα άλλο. Αυτό ήθελε από την αρχή ο Ολυμπιακός.

Ας είμαστε ειλικρινείς. Αν την ώρα της κλήρωσης των ομίλων του Champions League, προσφέρονταν στον Ολυμπιακό η δυνατότητα να παίξει κατ’ ευθείαν το τελευταίο παιχνίδι, στην έδρα του κόντρα στον Ερυθρό Αστέρα θα το έκανε.

Ειδικά, αν σε αυτό –σε όμιλο με την περυσινή φιναλίστ και την Μπάγερν– να χρειαζόταν μια νίκη, μια οποιαδήποτε νίκη, για να καταλάβει την τρίτη θέση και να συνεχίσει στο Γιουρόπα Λιγκ, σίγουρα, χωρίς ενοχές, οι «ερυθρόλευκοι» θα το αγόραζαν.

Εδώ ακριβώς είμαστε λοιπόν. Φυσικά, το ποδόσφαιρο και οι διοργανώσεις τους δεν είναι παραγγελίες. Εχουν μνήμη, έχουν πορείες, έχουν βιώματα και εμπειρίες. Και όλα τα προηγούμενα, επηρεάζουν τα επόμενα.

Αλλά, τίποτα δεν αναιρεί το σημερινό, μόνο, δεδομένο: ο Ολυμπιακός με νίκη κόντρα στους πρωταθλητές Σερβίας συνεχίζει στην Ευρώπη και την επόμενη χρονιά.

Αυταπόδεικτη η σημασία. Σε επίπεδο πρεστίζ, κύρους, ακόμη και οικονομικά (παρότι σε καμία περίπτωση δεν συγκρίνονται τα έσοδα των δύο διοργανώσεων), τα κέρδη του Ολυμπιακού από την εξασφάλιση της ευρωπαϊκής του συνέχειας είναι σημαντικά.

Ακόμη και αν τα παιχνίδια των «32» του Γιουρόπα Λιγκ, δημιουργούν κολασμένο – και πάλι – πρόγραμμα. Διότι στο αγωνιστικό καλεντάρι είναι τοποθετημένα να γίνουν στις 20 και 27 Φεβρουαρίου.

Στο ενδιάμεσο και αν προφανώς τα πάντα κυλήσουν κανονικά, ο Ολυμπιακός θα έχει να παίξει στην Τούμπα… Δεν τίθεται θέμα αμφιβολίας. Για απόψε τουλάχιστον. Ας έρθει η νίκη, ας έρθει η πρόκριση και τα υπόλοιπα θα τα βρει η υπηρεσία…

Αλλά ακόμη και πρακτικά, επειδή ακριβώς το συγκεκριμένο σενάριο που έχει διαμορφωθεί στο φινάλε των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ θα ήταν το ιδεατά ρεαλιστικό για τους «ερυθρόλευκους», η νίκη – πρόκριση είναι μονόδρομος και για λόγους ηρεμίας.

Οτιδήποτε διαφορετικό, θα χρεωθεί (και σωστά) ως αποτυχία. Τι περισσότερο δηλαδή θα χρειάζονταν ο Ολυμπιακός για να συνεχίσει;

Εννοείται πως θα είναι αποτυχία, παρά τις αποδεδειγμένα καλές εμφανίσεις της ομάδας και την κοινή πεποίθηση πως άξιζε περισσότερα (τουλάχιστον σε επίπεδο συγκομιδής), να τερματίσει τελευταίος, πίσω από μια ομάδα που σε καμία περίπτωση δεν είναι καλύτερη του, έχοντας κερδίσει – το πολύ – δύο βαθμούς.

Και εννοείται πως θα την χρεωθεί ο Μαρτίνς. Το κλίμα άλλωστε που έχει διαμορφωθεί τις τελευταίες εβδομάδες, δεν αφήνει περιθώρια να πιστέψουμε κάτι διαφορετικό.

Ανεξαρτήτως αν ο Ολυμπιακός έχει την πολυτέλεια να ανοίξει τώρα θέμα προπονητή, ανεξαρτήτως αν ο Μαρτίνς κάνει ή δεν κάνει, δεδομένα, αυτή τη στιγμή,  κάτι τέτοιο δεν θα είναι προς το όφελος του συλλόγου.

Μόνο και μόνο η αναταραχή, η εσωστρέφεια, η αμφισβήτηση, φτάνουν και περισσεύουν για να διαλύσουν ό,τι και όσα έχουν δημιουργηθεί (όπως έχουν δημιουργηθεί) ως τώρα.

Αλλά, ας αφήσουμε κατά μέρος το αρνητικό σενάριο και τα ενδεχόμενα παρελκόμενα του.

Για μια ομάδα, για έναν οργανισμό που επιδιώκει τα τελευταία χρόνια την όσο το δυνατόν σταθερότερη εδραίωση του στην ευρωπαϊκή ελίτ, την καταξίωση του μεταξύ των συλλόγων που πρωταγωνιστούν κάθε χρόνο στις διεθνείς διοργανώσεις, δεν μπαίνει ερώτημα.

Δεν σηκώνει δεύτερες σκέψεις.

Αυτοδικαίως, για πρώτη φορά φέτος (μετά το καλοκαίρι), το «πρέπει» μπαίνει στην εξίσωση ενός ευρωπαϊκού παιχνιδιού του Ολυμπιακού.

Αυτό δα έλειπε κιόλας όπως έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες πριν τη φιλοξενία του Ερυθρού Αστέρα. Καλύτερη ομάδα από καμία από αυτές που οι  ερυθρόλευκοι» απέκλεισαν (με συνοπτικές διαδικασίες) στα καλοκαιρινά προκριματικά του θεσμού δεν είναι η «ζβέζντα».

Η αποκατάσταση του… λάθους του Βελιγραδίου, η συγκυρία που διαμόρφωσε το τότε 3-1, ακόμη ένα κίνητρο.

Το know how συνεπώς, υπάρχει. Το κίνητρο, πολυεπίπεδο, επίσης. Η ανωτερότητα, προφανής.

Τα πάντα είναι στρωμένα στο τραπέζι των «ερυθρόλευκων». Απόψε λοιπόν δικαιολογούνται – και πρέπει… – να είναι μονοφαγάδες και να μην αφήσουν ούτε ψίχουλο…