Ο Ολυμπιακός του Πέδρο Μαρτίνς είναι πλέον ένα στάσιμο project

Οι πιθανότητες πρόκρισης που είχε ο Ολυμπιακός από την αρχή δεν ήταν πολλές. Με το μέρος της Αταλάντα ήταν. Το πρόβλημα για την ομάδα του Πέδρο Μαρτίνς είναι πως ο αποκλεισμός ήρθε πολύ πολύ εύκολα.

Το ότι ο Ολυμπιακός έπεσε με μία από τις δυσκολότερες ομάδες που θα μπορούσε να τύχει, το γνωρίζαμε από τη μέρα της κλήρωσης. Το ερώτημα είναι τι επιλέγεις να κάνεις έχοντας τις πιθανότητες εναντίον σου. Είτε παλεύεις, είτε μένεις εκτός συνέχειας με κατεβασμένα τα χέρια.

Η Αταλάντα στο τέλος της ημέρας έχει να λέει πως έκανε σεργιάνι από το Φάληρο. Η αναμέτρηση στο Καραϊσκάκη αποδείχθηκε ένα πανεύκολο πέρασμα για την ομάδα του Μπέργκαμο. Στην πραγματικότητα, οι δυσκολίες της περιορίστηκαν στην πρώτη αναμέτρηση. Κι εκεί, για ένα ημίχρονο όλο κι όλο.

Όταν ο Ολυμπιακός περιόρισε όλους τους διαδρόμους (με εξαίρεση τις εκτελέσεις κόρνερ) προς την εστία του Βάτσλικ και ήταν αυτός που άνοιξε το σκορ. Μάλιστα, βρέθηκε 1-2 φορές με καλές προϋποθέσεις κοντά σε ένα δεύτερο γκολ. Η φάση με το κακό τελείωμα του Ονιεκούρου και μία ακόμα, όταν ο Ρέαμπτσιουκ έκανε ένα απογοητευτικό γύρισμα μέσα από την αντίπαλη περιοχή. Κι αυτό ήταν.

Τα υπόλοιπα τρία ημίχρονα ανήκαν στην Αταλάντα. Βαριά βαριά να βάλουμε και τις φάσεις με τους δύο Καμαρά. Στην Ιταλία όταν ο Αγκιμπού δεν έκανε κοντρόλ. Στην Ελλάδα, όταν το σουτ του Μαντί πέρασε λίγο άουτ. Όλα τα υπόλοιπα ημίχρονα ήταν ιταλικά. Σε όλα, ο Ολυμπιακός δέχτηκε γκολ. Αθροίζοντας από το 45λεπτο της Ιταλίας είχαμε 2-1-2: Σύνολο πέντε, χωρίς καμία απολύτως απάντηση.

Πρώτη φορά έδειξε τόσο «λίγος» ο Ολυμπιακός

Σε κανένα άλλο παιχνίδι επί εποχής Πέδρο Μαρτίνς, δεν έδειξαν τόσοι «λίγοι» οι παίκτες του σε μια ευρωπαϊκή αναμέτρηση. Εξαιρούμε –κι αυτά υπό προϋποθέσεις τα ματς με Σίτι και Μπάγερν στο Τσάμπιονς Λιγκ. Η εικόνα της ομάδας του Πειραιά στον αγωνιστικό χώρο ήταν τέτοια που κατέδειξε ξεκάθαρα πως η Αταλάντα είναι ένα νούμερο πολύ μεγαλύτερο από τις δυνατότητές της.

Η χειρότερη διαπίστωση ακόμα είναι πως ο Ολυμπιακός πήγε κόντρα στις αρχές του. Δεν πίεσε ψηλά, δεν έφτιαξε φάσεις, δεν φάνηκε να έχει κανένα επιθετικό πλάνο. Όταν έχεις καταφέρει να στριμώξεις στα σχοινιά δύο φορές την Άρσεναλ, μία εξαιρετική Γουλβς, δεν πρέπει να φοβάσαι την Αταλάντα. Όταν ο συντηρητισμός οδηγεί σε ένα πανεύκολο 1-5 σε δύο αναμετρήσεις, τότε είναι ξεκάθαρο πως η προσέγγιση ήταν λανθασμένη.

Το ακόμα χειρότερο για τον Ολυμπιακό είναι πως συγκρίνοντάς τον με την Αταλάντα, μάλλον τον επόμενο χρόνο η διαφορά θα είναι ακόμα μεγαλύτερη ανάμεσα στις δύο ομάδες. Οι αναλύσεις τύπου «η διαφορά που έχει το ελληνικό πρωτάθλημα σε σχέση με το ιταλικό πρωτάθλημα» δεν αρκούν πια ούτε για εσωτερική κατανάλωση. Αποτελούν φτηνές δικαιολογίες.

Βήμα πίσω στην Ευρώπη

Αυτή ήταν και η 1η χρόνια, πάλι από τότε που ανέλαβε ο Πορτογάλος τεχνικός, που ο Ολυμπιακός δεν φτάνει μίνιμουμ στα περυσινά του κεκτημένα. Ευρωπαϊκά πάντα μιλώντας. Μια ιστορία που έχει ξεκινήσει από το καλοκαίρι, όταν οι «ερυθρόλευκοι» έμειναν έξω από τη Λουντογκόρετς στα προκριματικά του Champions League.

Το project του Ολυμπιακού, τη δεδομένη στιγμή, μοιάζει στάσιμο. Σε μια τετραετία με τον ίδιο τεχνικό στον πάγκο είναι κάτι που μπορεί να συμβεί. Η συνέχεια μέχρι το τέλος της σεζόν θα έχει ενδιαφέρον, για όσα θα δούμε την επόμενη. Από εδώ και πέρα όμως θα πρέπει να κριθεί πολύ σοβαρά και ο ίδιος ο Πέδρο Μαρτίνς. Διότι, και ο τελευταίος αναζητά μια νέα πρόκληση και φαίνεται. Ως τώρα είναι στο απυρόβλητο και δικαίως. Από εδώ και πέρα, θα πρέπει το ίδιο το club να κρίνει και να αποφασίσει αν ο τεχνικός του μπορεί να το πιάσει το πράγμα από την αρχή.