Η Εθνική ομάδα πρέπει να αποκτήσει μέλλον και ελπίδα

Για 5^ο συνεχόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο, η Εθνική ομάδα θα δηλώσει παρουσία και παραμένει σταθερά σε υψηλό επίπεδο στις μεγάλες διοργανώσεις.

Η τελευταία φορά- από το 1986 και μετά όταν προκρίθηκε για πρώτη φορά- που η Εθνική ομάδα απουσίασε από Παγκόσμιο, ήταν στη διοργάνωση του 2002. Είχε προηγηθεί το κακό πλασάρισμα στο Eurobasket του 2001 που ακολούθησε το ακόμα χειρότερο της διοργάνωσης του 1999.

Το θετικό είναι ότι η Ελλάδα παραμένει σταθερή και συνεπής στα μεγάλα ραντεβού. Από τις 25 Αυγούστου και μετά, στα βάθη της Ασίας (σε Ιαπωνία- Φιλιππίνες και Ινδονησία θα γίνει η διοργάνωση) θα είναι πάλι κοντά μας, η κανονική Εθνική ομάδα βέβαια και θα μας κάνει να ελπίζουμε. Σε κάτι καλό στο Παγκόσμιο, στη διεκδίκηση εισιτηρίου για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και φυσικά θα μας προκαλεί το μοναδικά συναισθήματα που όλοι ξέρουμε.

Δεδομένο είναι ότι αξίζουν συγχαρητήρια στους παίκτες και στους προπονητές, σε ΟΛΟΥΣ που συμμετείχαν στα «παράθυρα» και κατάφεραν να πετύχουν την πρόκριση. Δεν ήταν εύκολα τα πράγματα.

Η Ελλάδα αντιμετώπισε με σύνθεση- ανάγκης ορισμένες ομάδες που είχαν το κανονικό τους ρόστερ. Με τελευταίο παράδειγμα το Βέλγιο.

Για όσα έγιναν στον αγώνα, κάναμε λόγο στην περιγραφή του και δεν έχει νόημα να τα αναμασήσουμε. Η αναμέτρηση με το Βέλγιο πέρασε στην ιστορία αλλά σημασία έχει να «θαφτούν» και κάποια άλλα γεγονότα που μόνο θετικά δεν είναι.

Ο κόσμος θέλει να βλέπει την Εθνική ομάδα της χώρας του, αλλά την κανονική και όχι εκείνη που συγκροτείται μέσα από περιορισμούς. Η κατάσταση με την Euroleague πρέπει να λυθεί κι αυτό δεν είναι θέμα της ΕΟΚ ή των Ομοσπονδιών κάθε χώρας αποκλειστικά, αλλά και των παικτών που ΠΡΕΠΕΙ να ορθώσουν ανάστημα όπως και των προπονητών αλλά και των συλλόγων.

Επίσης είναι σημαντικό ότι η Ελλάδα κατάφερε να επιβιώσει σε έναν όμιλο όπου οι Σέρβοι έκαναν κάθε λογής «μαϊμουδιές», γυρίζοντας το χρόνο περίπου μισό αιώνα πίσω, για να καταφέρουν να προκριθούν. Εντάξει, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, αλλά μετά από τη συμπεριφορά τους αυτή (ακόμα και στον αγώνα με την Εθνική μας στο Βελιγράδι έκαναν τρομερά πράγματα) να μην απορούν για το λόγο που αποδοκιμάζονται παντού.

Κι αυτό όμως περνά στο παρελθόν. Σημασία έχει το μέλλον κι εκεί πρέπει να εστιάσουμε την προσοχή μας για να μη χαθεί άλλος χρόνος. Ήδη έχει χαθεί αρκετός.

Μπορεί να εξασφαλίστηκε το 2023 αλλά έχει σημασία να εξασφαλίσουμε και το 2025 και το 2026 και το 2030. Γι’ αυτό απαιτείται υπομονή βέβαια καθώς οι παθογένειες στο ελληνικό μπάσκετ δε μπορούν να λυθούν με το πάτημα ενός κουμπιού.

Για να συμβεί αυτό θα πρέπει η δουλειά ν’ αρχίσει να γίνεται από τις μικρές ηλικίες, να αποκτήσουμε «ταυτότητα» ως ελληνικό μπάσκετ, να ξεφύγουμε από το να παράγουμε αποκλειστικά ρολίστες, να εμπιστευτούμε την ικανότητα και την αξία του Έλληνα μπασκετμπολίστα, να σταματήσουμε να παίζουμε αναχρονιστικό μπάσκετ.

Να πάψουμε να βαπτίζουμε «σκεπτόμενο» το αναχρονιστικό, γιατί και οι άλλες ομάδες σκέπτονται και παίζουν άμυνα, αλλά κάνουν και πολλά περισσότερα ακόμα. Όπως για παράδειγμα, σουτάρουν!

Τι να το κάνω το τέλειο σύστημα όταν πάρω τη μπάλα και δεν έχω πίστη να σουτάρω;

Η Εθνική ομάδα είναι Η ΠΡΩΤΗ που πρέπει να εξασφαλιστεί μέσα από το πλάνο της Ομοσπονδίας.

Κακά τα ψέματα, η δεξαμενή στερεύει κι αυτό το βλέπουμε. Αν και υπάρχουν παιδιά στο μπάσκετ και σίγουρα μπορούν να γίνουν ακόμα περισσότερα. Κάτι πάει λάθος σε κάποιο σημείο της διαδρομής κι αυτό είναι το σίγουρο.

Πιθανότατα να κρύβεται αυτό στην κακή λειτουργία των ακαδημιών (οι περισσότερες λειτουργούν εισπρακτικά) αλλά και στην αφαίμαξη ταλέντων από τις «μικρές ομάδες» καθώς υπάρχουν κάποιες που έχουν κάνει «επιχείρηση» τα τμήματα υποδομής και «ορμάνε» σε μεταγραφές.

Έγινε μια προσπάθεια να ελεγχθεί, από τη νέα διοίκηση της ΕΟΚ, αλλά όπως φαίνεται πάντα υπάρχουν «παράθυρα». Οπότε μάλλον θα πρέπει να μπει απαγορευτικό αν και πάλι δεν είμαι αισιόδοξος ότι δε θα βρεθεί άκρη.

Όλα αυτά περικλείονται σε μια έννοια: ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ.

Κι αυτή διαμορφώνεται από τις μικρές ηλικίες και όχι στα 20 ή στα 25 χρόνια του κάθε αθλητή. Αν δε φτιάξουμε τη βάση του αθλήματος, αγωνιστικά, λειτουργικά κι από θέμα χαρακτήρα και νοοτροπίας, φοβάμαι ότι θα έρθουν δύσκολες μέρες.