Ο Ανδρέας Παπανδρέου ποτέ δε σε άφηνε αδιάφορο

Ο Ανδρέας Παπανδρέου είναι μια από τις κορυφαίες πολιτικές προσωπικότητες της χώρας και σε αυτό συμφωνούν φίλοι και αντίπαλοι.

Διότι εδώ είναι το πρώτο κλειδί της ιστορίας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ηγέτης με όλη τη σημασία της λέξεως: Ποτέ δε σε άφηνε αδιάφορο, είτε θα τον λάτρευες είτε θα τον αντιπαθούσες και τα δύο σε υπέρμετρο βαθμό. Τουλάχιστον για την εποχή που μεσουρανούσε, λέμε. Διότι όταν πέρασαν τα χρόνια και το αίμα «πάγωσε», μπόρεσες να «ζυγίσεις» τα πράγματα και να καταλήξεις σε κάποια συμπεράσματα.

Λανθασμένα; Σωστά; Δεν έχει σημασία. Ο καθένας διαθέτει τα δικά του κριτήρια και τη δική του σκέψη. Και δε μπορούμε να το απαγορεύσουμε.

Σαν σήμερα (23/6) το 1996 ο Ανδρέας Παπανδρέου αποχαιρετούσε τον κόσμο και εκατομμύρια οπαδών του θρηνούσαν.

Για να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα από την αρχή: Ουδέποτε υπήρξα οπαδός ή ψηφοφόρος του Ανδρέα Παπανδρέου, θα το πω ευθαρσώς και δεν πρόκειται να το κρύψω. Ήμουν παιδί το ’81 όταν το ΠΑΣΟΚ ήρθε στην εξουσία, μετά πολλών επαίνων και προσδοκιών και μπόρεσα να ζήσω τις βαθιές τομές που επιχείρησε.

Κυρίως όμως να ζήσω έντονα την ελληνική κοινωνία που άλλαζε. Και πολλά πράγματα ήταν «ξένα» ίσως και αδιανόητα για εμάς.

Ο Ανδρέας και το ΠΑΣΟΚ ως «φρέσκο» κίνημα ήρθαν και με ρυθμούς ανεμοστρόβιλου άρχισαν να αλλάζουν πολλά. Δε μπορούσα να συμβιβαστώ με πολλά πράγματα, όπως για παράδειγμα τα λαϊκίστικα συνθήματα, η προσπάθεια ταύτισης με αριστερές ιδέες μέσω συνθημάτων (χωρίς ποτέ να έχουν σχέση με την αριστερά), το σκληρό κομματικό Κράτος με τις κλαδικές και τους λεγόμενους «πρασινοφρουρούς».

Η δημιουργία ενός Κράτους με ανατολίτικη νοοτροπία που όμως προσποιούταν το δυτικό! Αλλά και μέσω λαϊκισμού και απίστευτης παθογένειας, η συνήθεια που απέκτησαν οι Έλληνες να ζουν πάνω από τις δυνάμεις τους.

Χίλια συγνώμη αν κάνω λάθος (δε διεκδικώ το αλάθητο) αλλά αυτό το τελευταίο το θεωρώ «κληρονομιά» που μας άφησε το ΠΑΣΟΚ. Η τότε Νέα Δημοκρατία που είχε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής  (που βέβαια ελάχιστη ως ανύπαρκτη σχέση έχει με τη σημερινή) πρέσβευε ένα συντηρητικό Κράτος αλλά «νοικοκυρεμένο».

Το ΠΑΣΟΚ και ο Ανδρέας Παπανδρέου πάντοτε ακροβατούσαν μεταξύ ελευθερίας και ασυδοσίας κι αυτό δημιούργησε επικίνδυνη νοοτροπία, επιβραβεύοντας τον «ωχαδερφισμό» αφού μεγάλωσαν μαζί τους αρκετές γενιές.

Μέχρι εδώ. Απ’ εκεί και πέρα όμως κι εφόσον θέλω να είμαι αντικειμενικός δε μπορώ παρά να αναφέρω ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ (της πρώτης θητείας, ’81-’89 διότι όπως και τώρα με τη Νέα Δημοκρατία έτσι και τότε με το ΠΑΣΟΚ που δεν είχε σχέση με αυτό που ακολούθησε επί Σημίτη) έδωσαν μια ώθηση στην  κοινωνία (κι αν δεν έχαναν το μέτρο θα ήταν ακόμα καλύτερα).

Το είχα γράψει άλλωστε για την Αλλαγή και τη Νέα Ελλάδα της εποχής εκείνης. Κι ανέφερε χαρακτηριστικά: «Η αλήθεια είναι ότι ο ΠΑΣΟΚ έφερε την Αλλαγή σε πολλά κοινωνικά επίπεδα. Έδωσε ώθηση σε μια συντηρητική κοινωνία ώστε να εξελιχθεί και βελτίωσε το κοινωνικό και βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων. Κι αυτό ανεξάρτητα από τις κομματικές προτιμήσεις του καθενός, δε μπορεί να αμφισβητηθεί»

Είναι αλήθεια ότι οι κοινωνικές τομές βοήθησαν να αποβάλλουμε το συντηρητισμό δεκαετιών, να καταργηθούν νόμοι και θέσεις που παρέπεμπαν στο Μεσαίωνα ή έστω σε εποχές διχασμού και η Ελλάδα άρχισε να γίνεται πιο σύγχρονο Κράτος.

Γι’ αυτό και πρέπει πάντα να μετράμε το πώς άρχισε και όχι μόνο το που κατέληξε μια διαδικασία.

Και για να είμαι ειλικρινής, ήταν ένας ηγέτης που ενέπνευσε εκατομμύρια κόσμου και ένας από τους ελάχιστους που έμεινε στην ιστορία με το μικρό του όνομα, ως ο αγαπημένος ενός πολύ μεγάλου μέρους του ελληνικού λαού.

Κι αυτό δεν το αγνοείς.

Επιτρέψτε μου κι ένα τελευταίο: Δείτε στο YouTube τις διαμάχες του Ανδρέα με τον Καραμανλή ή ιδιαίτερα με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη που είχαν τεράστια ένταση και κάντε σύγκριση με τη σημερινή θλιβερή, απογοητευτική, τραγική, επιθεωρησιακή εικόνα της Βουλής. Ίσως έτσι καταλάβουμε ακόμα περισσότερα.