Ο Κόμπι ήταν ένας ζωγράφος στο παρκέ (Vid)
Ο Κόμπι ήταν ένας μεγάλος καλλιτέχνης που έβγαζε όλο το ταλέντο την ικανότητα αλλα και τη θέληση για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα στο παρκέ
Η 26η Ιανουαρίου πέρασε στην ιστορία, πριν από ακριβώς ένα χρόνο, για τραγικό λόγο. Ήταν βράδυ στην Ελλάδα όταν άρχισαν να καταφτάνουν τα μαντάτα: «Ο Κόμπι Μπράιαντ είναι νεκρός». Ο χρόνος σταμάτησε… Ήταν η στιγμή που ευχόμασταν όλοι να είναι μια ακόμα θλιβερή φάρσα μέσα στο χάος των social media.
Ο Κόμπι ήταν ένας από τους μεγαλύτερους αθλητές (και οχι απλώς μπασκετμπολίστες) που περπάτησαν ποτέ στον πλανήτη μας. Ήταν ένας άνθρωπος που έκανε όμορφη τη ζωή μας με την τέχνη του στα γήπεδα. Γιατί έκανε τέχνη… Ήταν σα να βλέπεις ένα ζωγράφο στο παρκέ, με το ταλέντο, τις επινοήσεις αλλά και τη θέλησή του για το καλύτερο αποτέλεσμα. Έναν αθλητή που μοναδική επιλογή ήταν η επιτυχία.
Προφανώς έχουμε να κάνουμε με μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στο χώρο του αθλητισμού. Αν και δε γίνεται να κάνουμε συγκρίσεις (αν είναι δυνατό) επιγραμματικά παρόμοια σοκ στη διάρκεια της 30χρονης δημοσιογραφικής μου διαδρομής, μπορώ να θυμηθώ ελάχιστα στο μπάσκετ. Το χαμό του Φερνάντο Μαρτίν τον Δεκέμβριο του 1989 κατ’ αρχήν. Μόλις δύο μήνες δημοσιογραφικής ζωής μετρούσα. Και ήταν σοκ… Ακολούθησε το τραγικό συμβάν με τον (παντοτινό φίλο μου) Μπόμπαν Γιάνκοβιτς και φυσικά ο χαμός του Ντράζεν Πέτροβιτς.
Αναφερόμαστε φυσικά στις στιγμές που σου… κόβεται το αίμα. Που χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου και παγώνεις. Που αδυνατείς να πιστέψεις ότι μπορεί να ισχύει αυτό που μόλις άκουσες ή διάβασες.
Ο Κόμπι ήταν one of a kind. Τα είχε όλα: Ταλέντο, αναγνώριση, τίτλους ακόμα και τη λάμψη του L.A. Λες και βιαζόταν να ζήσει τα πάντα επειδή ήξερε ότι θα έφευγε νωρίς! Δυστυχώς… Και πέταξε προς τα παρκέ του Παραδείσου, παρέα με την αγαπημένη 13χρονη κόρη του, Τζίτζι και άλλα επτά άτομα.
Η κληρονομιά του μέσα από τα επιτεύγματα και τα αμέτρητα video στο YouTube είναι πλούσια και μεγάλη. Είναι ένας μεγάλος καλλιτέχνης που μας άφησε έργο…
Όμως ο Κόμπι, ένας σταρ που φαινόταν άτρωτος, ανίκητος (στα δικά μας μάτια) ουσιαστικά μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε την ασημαντότητά μας. Και πόσο ευάλωτοι είμαστε.
Ο Κόμπι έφυγε αλλά δε ξεχνιέται. Απλά… Και τίποτα περισσότερο
Κόμπι, απλά
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
