Παναθηναϊκός: Το μέλλον πληγώνει περισσότερο από το παρόν

Τις περισσότερες φορές που ο Παναθηναϊκός μπαίνει σε διαδικασία ανάλυσης προκύπτει ακριβώς ο ίδιος παρονομαστής.

Ότι όσο ο Παναθηναϊκός δεν έχει ελπίδα, δεν έχει σχέδιο ούτε και όραμα, τόσο οι δύσκολες βραδιές θα πληθαίνουν, η λάμψη του παρελθόντος θα συντροφεύει τους παλαιότερους που είχαν τη τύχη να ζήσουν τα μεγαλεία αλλά ταυτόχρονα θα τους φέρνει και θλίψη. Κι αυτό διότι η αβεβαιότητα για το μέλλον βάζει σε δοκιμασία τα θεμέλια του Οργανισμού.

Αυτό σημαίνει ότι με την παρούσα κατάσταση, με τον ιδιοκτήτη συνειδητά αποστασιοποιημένο από μια ομάδα που από το 1987 πορεύτηκε αποκλειστικά χάρη στην τσέπη της οικογένειας Γιαννακόπουλου κανείς Παναθηναϊκός δε μπορεί να αισθάνεται αισιόδοξος. Δεν υπάρχει ουσιαστικό πλάνο για το μέλλον και δε μπορεί να υπάρχει όσο η ΚΑΕ είναι υπό πώληση!

Και που καταλήγουμε, αλήθεια; Ότι ο Παναθηναϊκός θα βαδίζει σε αυτό το δρόμο όσο δε βρίσκεται αγοραστής για την ΚΑΕ; Προφανώς. Αν έχετε καταλάβει κάτι διαφορετικό να το πείτε και σε εμάς. Τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση. Όσα επικοινωνιακά τεχνάσματα κι αν σκαρφιστούν ορισμένοι (με πρώτο και καλύτερο την «κατασκευή εχθρών» με πιο πρόσφατο το περιστατικό με τις αποδοκιμασίες στον Δημήτρη Ιτούδη) αυτό δεν αλλάζει.

Αλήθεια, τι βλέπετε μπροστά σας στο μέλλον για τον Παναθηναϊκό; Αγοραστή; Φέρτε τον!

Σε ό,τι αφορά στους παίκτες, ήδη χάθηκαν σημαντικά στελέχη (με πρώτο και καλύτερο τον Μήτογλου) και παρότι υπάρχουν ενδιαφέροντα prospects (όπως ο Μαντζούκας και ο Χουγκάζ) ή παίκτες με πολλά χρόνια μπροστά τους (Παπαγιάννης) ποιος ξέρει αν ο Παναθηναϊκός θα έχει τη δυνατότητα να τους κρατήσει;

Ποιος μπορεί να εγγυηθεί και τι σε κάποιον το καλοκαίρι για να τον φέρει στην ομάδα; Μέλλον; Προοπτική; Σιγουριά;

Ο Παναθηναϊκός υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει αλλά το θέμα είναι «πως»! Ο ιδιοκτήτης στέκεται στην άκρη, αποφασισμένος να πουλήσει και να μη συμμετέχει και το δηλώνει διαρκώς. Τα οικονομικά είναι έσοδα/έξοδα! Ο Φραγκίσκος Αλβέρτης, ο Δημήτρης Διαμαντίδης (όπως και ο Γιώργος Καλαϊτζής) αξίζουν πολλά συγχαρητήρια διότι βγήκαν μπροστά στη δυσκολότερη στιγμή της ιστορίας της ομάδας, ακόμα χειρότερης κι από το 1992 όταν οι «πράσινοι» έμειναν εκτός Ευρώπης

Τότε υπήρχε κακό αγωνιστικό αποτέλεσμα. Όμως υπήρχαν επίσης ο Παύλος και ο Θανάσης Γιαννακόπουλος. Που γέμισαν πείσμα και πέτυχαν όσα δε μπορούσαν να φανταστούν οι φίλοι της ομάδας.

Τώρα υπάρχει κακό αποτέλεσμα και «σκοτάδι». Αβεβαιότητα και θλίψη. Ο Αλβέρτης και ο Διαμαντίδης που ανέλαβαν το βαρύ φορτίο πολλές φορές έκαναν επίκληση στο συναίσθημα του κόσμου.

Κανείς δεν αμφισβητεί τις προθέσεις τους αλλά ο Παναθηναϊκός χρειάζεται πολλά περισσότερα από συναίσθημα. Χρειάζεται σχέδιο, χρειάζεται όραμα.

Κι όσο αυτά δεν υπάρχουν, βραδιές όπως αυτή με την ΤΣΣΚΑ θα επαναληφθούν! Θα γίνουν συνήθεια. Κι ας ακούγεται βαρύ, είναι η πραγματικότητα.

Αλήθεια όταν δε ξέρεις τι θα έχεις στα χέρια σου του χρόνου (και με δεδομένο ότι η λογική έσοδα/έξοδα σε περιορίζει) τι αποφάσεις μπορείς να πάρεις;

Παλαιότερα είχα γράψει ότι το βασικό πρόβλημα που έχει ο Παναθηναϊκός είναι η έλλειψη στόχου. Μια ομάδα που φτιάχτηκε «στραβά» και με περιορισμένα οικονομικά δεδομένα αλλά και πάλι κανείς δε μπορεί να πει ότι πέτυχε κιόλας «διάνα» στην πλειοψηφία των επιλογών της.

Ο Παναθηναϊκός συστηματικά καταργεί τη λογική τα τελευταία χρόνια και δεν είναι υπερβολή το ότι η μόνη ορθολογική κίνηση ήταν η απόκτηση του (επί ενός έτους απόντα λόγω τραυματισμών) Στέφαν Γιόβιτς.

Έχει σημασία να επαναλαμβανόμαστε; Ίσως ναι ίσως και όχι. Αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός χρειάζεται ένα πλάνο, μια σιγουριά, κάπου να πατήσει. Υπάρχει κάτι τέτοιο; Όχι.

Όσο παραμένει αυτή η κατάσταση ο Παναθηναϊκός θα είναι ένα φάντασμα που θα περιφέρεται στα γήπεδα που κάποτε σάρωνε και ζούσε στιγμές δόξας, μεγαλείου, θαυμασμού! Πόσο θα κρατήσει αυτή η «λάμψη»;

Οι γενιές έχουν ήδη αλλάξει. Παιδιά που δεν πήγαιναν σχολείο στο τελευταίο φάιναλ φορ του Παναθηναϊκού (2012) αυτή τη στιγμή βλέπουν ένα χάλι κι απλώς έχουν ακούσει ή διαβάσει ή δει (μέσω YouTube) το μεγαλείο του παρελθόντος.

Οι «πράσινοι» απειλούνται από τη βαριά κληρονομιά τους την οποία είναι ανήμποροι να διαχειριστούν! Διότι αυτά τα τρόπαια, αυτές οι εξωπραγματικές καταστάσεις δεν κατακτήθηκαν μόνο με χρήματα, αλλά επίσης με αφοσίωση, με συνεργασία, με συνέπεια και με πλάνο.

Αυτή τη στιγμή ο Παναθηναϊκός δεν έχει ούτε χρήματα, ούτε συνέπεια, ούτε πλάνο, άρα δε μπορεί να έχει αφοσίωση ή συνεργασία που θα αλλάξουν την κατάσταση.