Περί γηγενών και ξένων…

Η προσθήκη του Ιωάννη Παπαπέτρου στον Παναθηναϊκό και ταυτόχρονα η αποχώρησή του από τον Ολυμπιακό άνοιξε μια μεγάλη κουβέντα σχετικά με το πόσο σημαντικός είναι ο κορμός των γηγενών σε μια ομάδα.

Ομολογουμένως είναι πάρα πολύ σημαντικό για μια ομάδα να διατηρεί έναν υψηλού επιπέδου (ποιοτικά και ποσοτικά) κορμό γηγενών παικτών. Αποτελεί μια καλή βάση επάνω στην οποία μπορεί να χτίσει ένα καλό ρόστερ. Αν όμως δεν υπάρξει η απαραίτητη ισορροπία με τις μεταγραφές ξένων παικτών, τότε τίποτα δεν μπορεί να κρίνει ο κορμός των «ντόπιων».

Κανείς δεν ξέρει, για παράδειγμα, που θα μπορούσε να έχει φτάσει η Ζαλγκίρις αν η πολύ καλή ποιοτικά λιθουανική της βάση δεν είχε εμπλουτιστεί με τους κατάλληλους ξένους.
Προσέξτε, επίσης, κάτι που είναι ιδιαίτερα σημαντικό για την Ευρωλίγκα, όπου δεν υπάρχει ο παραμικρός περιορισμός σε αριθμό ξένων. Κάθε ομάδα, αν επιθυμεί, μπορεί να έχει 15 αμερικανούς στο ρόστερ της και το ότι δεν… έχει, οφείλεται στους περιορισμούς που υπάρχουν στις εγχώριες λίγκες.

Πριν από δύο μήνες (περίπου) η Ρεάλ Μαδρίτης κατέκτησε την Ευρωλίγκα και μια ματιά στα πεπραγμένα της μας αποκαλύπτει πολύ σημαντικά πράγματα: Το 83% των πόντων της ομάδας το πετύχαιναν οι ξένοι παίκτες και μόλις το 17% οι Ισπανοί. Ακόμα κι αν δεν είχαμε την μακρά απουσία του Σέρχιο Γιουλ πόσο διαφορετικά θα ήταν τα ποσστά; Αρκετά, αλλά σίγουρα όχι αντίστροφα.

Την περίοδο 2016-2017, κατέκτησε το τρόπαιο η Φενέρμπαχτσε. Το 81% των πόντων της, αν θεωρήσουμε… Τούρκο τον Ντίξον, το πετύχαιναν οι ξένοι. Αν ασχοληθούμε με την πραγματικότητα και βάλουμε τον Ντίξον στους ξένους, το ποσοστό σχεδόν τρυπάει το απόλυτο και φτάνει το 95%.

Την περίοδο 2015-2016, η ΤΣΣΚΑ αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης λαμβάνοντας το 71% των πόντων της από τους ξένους και το 29% από τους γηγενείς.
Ένα χρόνο νωρίτερα η Ρεάλ κατέκτησε το τρόπαιο λαμβάνοντας ένα ισχυρότατο 49% από την Ισπανική παρέα των Ροντρίγκεθ, Γιουλ, Φερνάντεθ και (του πολύ νεότερου) Ρέγιες αλλά έπαιρνε κι ένα εξαιρετικό 51% από τους ξένους.

Δεν πρόκειται να πάμε στην περίοδο 2013-2014 όταν η Μακάμπι έπαιζε με αμερικανούς και όχι φυσικά με Ισραηλινούς.
Ακόμα και στις χρονιές του Ολυμπιακού αν επιστρέψουμε, θα θυμηθούμε ότι αν την περίοδο 2011-2012 και παρά την πολύ καλή βάση νέων Ελλήνων παικτών δεν είχαν γίνει οι προσθήκες των Λο και Ντόρσεϊ αντί Λούκας- Χάουαρντ, οι Πειραιώτες δεν θα είχαν προχωρήσει ιδιαίτερα. Διότι εκτός των Ελλήνων είχαν μεγάλους πρωταγωνιστές και τους ξένους: Τους δύο που αναφέραμε, τον Αντιτς, τον Χάινς…

Ακόμα και στην παντοδυναμία του Παναθηναϊκού ο τρομερός ελληνικός κορμός είχε μεγάλη συμπαράσταση από ξένους της αξίας του Μπατίστ, του Γιασικεβίτσιους, του Νίκολας, του Πέκοβιτς, του Σισκάουσκας και τόσων ακόμα…

Και κάτι ακόμα: Αν δεχτούμε όσα έλεγαν ότι ο Ολυμπιακός ήταν μπροστά από τον Παναθηναϊκό σε ελληνικό κορμό για αρκετά χρόνια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα δύο τελευταία πρωταθλήματα τα πήραν οι «πράσινοι» χάρη στο… αμερικάνικο ρόστερ τους.
Η έλευση του Παπαπέτρου τονώνει το ελληνικό στοιχείο και δίνει μεγαλύτερη άνεση επιλογών στους ξένους για τις θέσεις 2-3 και 4.

Για τον Ολυμπιακό το θέμα είναι διαφορετικό: Ειδικά την σεζόν που πέρασε ασχολήθηκε περισσότερο απ’ όσο έπρεπε με τον… ελληνικό κορμό! Αποτέλεσμα; Οι επιλογές ξένων ήταν τέτοιες που έκαναν φανερή την διάθεση των «ερυθρολεύκων» να μην καλύψουν τους Ελληνες αλλά να τους… συμπληρώσουν! Και ο Ολυμπιακός το πλήρωσε αυτό.

Για τα εγχώρια πρωταθλήματα, με τον περιορισμό των ξένων (6 θέσεις στην Basket League) είναι πολύ πιο σημαντικός ο κορμός των γηγενών απ’ ότι στην Ευρωλίγκα. Και δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ακριβώς αυτή η… ανάγκη να έχεις Ελληνες, ανεβάζει και τα κασέ των γηγενών στα ύψη. Δεν πιστεύω ότι αν ήταν τα πράγματα ελεύθερα, όπως πχ στην Ισπανία που επιτρέπονται 2 Αμερικανοί και οι υπόλοιποι ας είναι απλά Ευρωπαίοι και όχι αποκλειστικά Ισπανοί, οι Ελληνες θα έφταναν σ’ αυτό το επίπεδο χρημάτων.

Αλλά και πάλι κάθε ομάδα πρέπει να βρει ισορροπία μεταξύ Ελλήνων και ξένων χωρίς να θεωρεί απαραίτητα ότι ο κορμός των γηγενών ή η ποιότητα των ξένων αποκλειστικά, δίνει κάποιο προβάδισμα.

Σε τελική ανάλυση, δεν υπάρχει πια ο Έλληνας παίκτης που να είναι διαθέσιμος για να κάνει τη διαφορά.