Τι έγιναν οι δικοί μας Ναβάρο…
Ο Νίκος Μπουρλάκης γράφει για τον Καταλανό που ακριβώς επειδή ήταν «γήινος» και όχι μπρατσαράς, λατρεύτηκε και αναρωτιέται για το πόσο προσέξαμε στην Ελλάδα τα επιθετικά ταλέντα
Πολλές φορές με εκνεύριζε αφάνταστα με τον τρόπο που έτρεχε, με τις μπομπίτες που μου θύμιζαν μονό… Δεν μπορώ να πω ότι τον λάτρεψα (αν και πιστέψτε με αυτό δεν έχει να κάνει επειδή έκανε πάρτι με την Εθνική Ισπανίας απέναντι στην δική μας ομάδα) αλλά από την άλλη οφείλω να τονίσω ότι ο Χουάν Κάρλος Ναβάρο ήταν ένα ταλέντο παλαιάς κοπής, μας θύμιζε τον παιχταρά της γειτονιάς, του ανοιχτού.
Οχι μπρατσαράς και αλματερός, ούτε αθλητικός. Τρομερό φυσικό ταλέντο στο να βάζει την μπάλα στο καλάθι, ασύλληπτη ταχύτητα εκτέλεσης, σεμιναριακός τρόπος ξεμαρκαρίσματος για να σουτάρει, με τον αστράγαλο να την έκανε που λέει ο λόγος θα την έβαζε. Με το ταλέντο, με το μυαλό… Γεννήθηκε για να παίξει μπάσκετ και για να σκοράρει.
Το λέω αυτό για να τονίσω ότι το παράξενο αλλά και μοναδικό στυλ του Ναβάρο θα μπορούσε να συζητηθεί. Πολλές φορές να αναρωτηθείς «μα τι κάνει;». Στο τέλος όμως, τις περισσότερες φορές έβλεπες την μπάλα να μπαίνει στο καλάθι. Κι αυτή είναι η ουσία…
Πολλές φορές αναρωτιέμαι για τους… δικούς μας Ναβάρο (προς Θεού όχι σ’ αυτό το επίπεδο), παιδιά δηλαδή που γεννήθηκαν με το ταλέντο του σκορ αλλά τα βγάλαμε βλαμμένα, κακομαθημένα, αδιάφορα στην άμυνα, τονίζαμε τα λάθη τους και όχι τα καλά τους και δεν επενδύσαμε επάνω τους.
Στην εποχή των… ξυλοκόπων και των μπρατσαράδων που κυριάρχησε για μεγάλο χρονικό διάστημα, παιδιά στην Ελλάδα με ατόφιο επιθετικό ταλέντο (π.χ ο Γιώργος Διαμαντόπουλος ή Παναγιώτης Λιαδέλης) περιθωριοποιήθηκαν, αντέδρασαν, δεν προστατεύτηκαν ούτε και προστάτεψαν τον εαυτό τους. Μέσα απ’ όλα αυτά με την χαρακτηριστική ατάκα «δεν παίζει άμυνα» μπήκαν στο περιθώριο και χάθηκαν.
Θέλω να καταλήξω ότι ο Ναβάρο, ακόμα κι αν σε εκνεύριζε, ακόμα κι αν δεν μπορούσες να αντέξεις τις περίεργες κινήσεις του που θύμιζαν… πάπια στο τέλος σου υπενθύμιζε ότι μπάσκετ ίσον καλάθι. Μπάσκετ ίσον σκορ. Μπάσκετ ίσον μυαλό. Μπάσκετ ίσον πίστη και ψυχή.
Στο τέλος κατέληγες να ταυτίζεσαι μαζί του ακριβώς επειδή σου θύμιζε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο τον ήρωα της γειτονιάς σου. Του γηπέδου που έπαιζε. Όχι τον μπρατσαρά, εξωγήινο, που δεν μπορούσες να ανταγωνιστείς. Αλλά εκείνον που πίστευες ότι μπορούσες να νικήσεις, έτσι όπως τον έβλεπες αδύνατο και γήινο, αλλά στο τέλος… μετρούσες τα καλάθια που στα έβαζε με οποιονδήποτε τρόπο. Ορθόδοξο ή αλλοπρόσαλλο. Με σουτ ή με μπομπίτα.
Θα στο έβαζε το καλαθάκι όμως… Και πάντα θα εκνευριζόσουν γιατί ενώ έλεγες «θα σε νικήσω», τελικά σε νικούσε.
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
