Ευγνωμοσύνη και όχι μηδενισμός

Οσο κι αν θέλεις ένα τρόπαιο, αν μπεις στον αγωνιστικό χώρο χωρίς συγκέντρωση, τότε θα το πληρώσεις ακριβά. Κάπως έτσι έγινε και με την ΑΕΚ κόντρα στον ΠΑΟΚ στον τελικό Κυπέλλου. Οι Θεσσαλονικείς ήταν καλύτεροι στο ενενηντάλεπτο, απείλησαν περισσότερο, έκαναν λιγότερα λάθη και τράβηξαν προς τη σωστή κατεύθυνση σε αντίθεση με την ομάδα του Μανόλο Χιμένεθ.

Η «Ένωση» επέτρεψε με τη δική της εμφάνιση στον ΠΑΟΚ να δείξει ανώτερος στο γήπεδο. Η πνευματική, κυρίως, ανετοιμότητα ήταν εμφανής. Το «άδειασμα» που ανέφεραν αρκετοί, τουλάχιστον στο θέμα της συγκέντρωσης, τελικώς φάνηκε να επηρεάζει, κακά τα ψέματα, τους «κιτρινόμαυρους». Λάθος για το οποίο φέρουν μοιραία ευθύνη τόσο ο Χιμένεθ όσο και οι παίκτες.

Η χρησιμοποίηση του Μάνταλου έγινε με σκοπό να αιφνιδιάσει τον αντίπαλο, αλλά τελικώς αιφνιδίασε τους παίκτες της ΑΕΚ. Με την συγκεκριμένη επιλογή, έχασε σε σκληράδα και ανασταλτική συνέπεια στον άξονα καθώς, ο αρχηγός, ακόμα επηρεασμένος σε ψυχολογικό επίπεδο από τον τραυματισμό του, δίσταζε να βάλει τα πόδια του στη φωτιά. Επομένως, ο τακτικός προγραμματισμός του πρώτου ημίχρονου είχε ήδη στραβώσει. Οι πανηγυρισμοί για κάτι καλό περιορίστηκαν μέχρι και λίγο μετά την απόκρουση του Μπάρκα στο πέναλτι του Πρίγιοβιτς. Εκεί ήταν και η τελευταία φορά που όσοι βρίσκονταν στο Ολυμπιακό Στάδιο, πίστεψαν πως το σύνολο του Χιμένεθ θα μπορούσε να φτάσει στο νταμπλ. Ωστόσο, η συνέχεια τους διέψευσε.

Ερμηνείες και εξηγήσεις για την ήττα, κυρίως μετά από ένα τέτοιο ματς θα υπάρξουν αρκετές. Εξάλλου, αυτό είναι το εύκολο. Ενδεχομένως οι πανηγυρισμοί στη Φιλαδέφεια να ήρθαν λίγο νωρίτερα και να επηρέασαν την ψυχολογία των παικτών. Από την άλλη, κρίνονται δικαιολογημένοι. Παρόλα αυτά, ουδείς μπορεί να αρνηθεί πως το πρωτάθλημα κατακτήθηκε δίκαια από την ΑΕΚ. Συνέπεια και αγωνιστικό πάθος για τριάντα αγωνιστικές που οδήγησαν στην επιστροφή της στην κορυφή του ελληνικού ποδοσφαίρου μετά από 24 χρόνια. Επομένως, αυτό που χρειάζεται είναι ευγνωμοσύνη προς το συγκεκριμένο ρόστερ για τις στιγμές που προσέφερε στους χιλιάδες «κιτρινόμαυρους» και όχι μηδενισμός ή γκρίνια.

Η απώλεια του κυπέλλου δεν αναιρεί τη συνολική προσπάθεια μιας χρονιάς. Σίγουρα, ο ΠΑΟΚ «έσπασε» μια κατάρα που τον στοίχειωνε (0/3 σε τελικούς στο ΟΑΚΑ, πριν τον χθεσινό), έπαιξε καλύτερο ποδόσφαιρο στον χθεσινό τελικό βγάζοντας τις αρετές του σαν σύνολο στο χορτάρι, αλλά…μέχρι εκεί. Ο συγκεριμένος τίτλος δεν μπορεί και δεν γίνεται να αποτελέσει ουσιαστικό επιχείρημα ή να εξισώνεται με μια διοργάνωση που είναι εντελώς αντίθετης φύσεως. Άλλο το…σπριντ και άλλο ο μαραθώνιος. Και η ΑΕΚ, για το δεύτερο έδειξε τα διαπιστευτήριά της. Υπομονή πλέον, μέχρι τον επόμενο…