Πάλι καλά είδαμε και… ένα ημίχρονο μπάσκετ

Τα είχαμε πει και μετά από το τέλος του πρώτου αγώνα της σειράς. Ο καλύτερος νικά. Στο ΟΑΚΑ ήταν ο Ολυμπιακός, στο ΣΕΦ ήταν ξεκάθαρα ο Παναθηναϊκός. Και πάλι όμως και οι δύο ομάδες ήταν μακριά από αυτό που λέμε κανονικό μπάσκετ.

Ίσως μας… ξεγέλασαν στο πρώτο ημίχρονο, αλλά στο δεύτερο έβγαλαν τη μάσκα και επανήλθαν στη φετινή πεπατημένη.

Πολλές φορές γελάμε όταν ακούμε για καρδιές, ψυχάρες, κοχόνες κτλ σε νίκες ομάδων. Αλλά οι φετινοί τελικοί μάλλον πιο πολύ εκεί κρίνονται, ειδικά όταν τα πράγματα ζορίζουν, παρά στο κανονικό μπάσκετ.

Πάμε ωστόσο να δούμε τις δεύτερες αναγνώσεις από αυτή τη νίκη του Παναθηναϊκού και την ισοφάριση σε 1-1.

Ίσως για πρώτη φορά φέτος σε παιχνίδι που υπήρχε το «πρέπει», ο Παναθηναϊκός ανταποκρίθηκε. Μέχρι έναν συγκεκριμένο βαθμό βέβαια, αλλά τα κατάφερε και πήρε αυτό που ήθελε.

Οι «πράσινοι» προσπάθησαν και διόρθωσαν πολλά από τα λάθη που έκαναν την περασμένη Κυριακή στο πρώτο παιχνίδι. Βελτίωσε την άμυνα του, είχε περισσότερη λογική στις επιθέσεις του, ενώ πήρε πράγματα τόσο από τον Καλάθη, όσο και από παίκτες της δεύτερης γραμμής, όπως ο Λοτζέσκι και ο Όγκαστ. Όλα αυτά βέβαια μέχρι και το 36′ περίπου. Γιατί το φινάλε του στο παιχνίδι ήταν σκέτη… πλημμύρα. Τέτοια που αν η διαφορά νωρίτερα δεν είχε ανέβει πάνω από τους 10 πόντους μέχρι και που προλάβαινε να το χάσει.

Από την άλλη πλευρά ο Ολυμπιακός για μία ακόμα φορά παρουσίασε δύο διαφορετικά πρόσωπα. Από τη μία η ομάδα που είχε ρυθμό στην επίθεση, προσπάθησε και τα κατάφερε να ακολουθήσει τον γρήγορο ρυθμό και είχε λύσεις στην επίθεσή της. Και από την άλλη, ο Ολυμπιακός του δευτέρου ημιχρόνου. Είναι χαρακτηριστικό πως οι «ερυθρόλευκοι» πέτυχαν περισσότερους πόντους στην πρώτη περίοδο παρότι σε όλο το δεύτερο ημίχρονο.

Στο φινάλε, προσπάθησε να εκμεταλλευτεί την πλημμύρα που λέγαμε παραπάνω του Παναθηναϊκού, αλλά δεν γίνονται κάθε φορά ανατροπές. Ειδικά από τον φετινό Ολυμπιακό που μόνο ανατροπές δεν έχει καταφέρει να κάνει.

Και πάμε στην φάση με το φάουλ του Παπαπέτρου. Είναι φάουλ. Με το γράμμα του κανονισμού δεν μπορεί κανείς να πει πως έκανε λάθος σφύριγμα. Με το… πνεύμα όμως, δε θα του έλεγε και κανείς τίποτα αν δεν καταλόγιζε φάουλ.

Προσοχή όμως. Είναι μια τεράστια παγίδα όλο αυτό. Αν ο Ολυμπιακός ισχυριστεί πως έχασε το παιχνίδι από αυτό το σφύριγμα, τότε κινδυνεύει να χάσει το πρωτάθλημα από τώρα. Ο Ολυμπιακός δεν έχασε από το σφύριγμα του Αναστόπουλου. Έχασε γιατί σε όλο το δεύτερο ημίχρονο προσπάθησε να γκρεμίσει ότι έχτιζε στο πρώτο. Έχασε γιατί σε ελάχιστα σημεία πάνω στο παρκέ έδειξε να πιστεύει πως μπορεί να κάνει το 2-0. Γιατί οι δύο βασικοί του πυλώνες τόσα χρόνια, ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης δεν έχουν μπει ακόμα στο πνεύμα των αγώνων.

Πλέον υπάρχουν μπροστά τουλάχιστον δύο ακόμα παιχνίδια. Πολύ δύσκολα θα δούμε κάτι διαφορετικό από αυτό που έχουμε δει μέχρι τώρα. Άλλωστε και στα δύο παιχνίδια ο Ολυμπιακός έπαιξε ουσιαστικά το ίδιο πράγμα (με εξαίρεση φυσικά τη χρησιμοποίηση του Σπανούλη στο 2^ο μέρος) ενώ ο Παναθηναϊκός απλώς προσπάθησε να… πάρει την μπάλα από τα χέρια του Τζέιμς για περισσότερη ώρα.

ΥΓ: Πάντα τα επεισόδια που γίνονται στο γήπεδο, έχουν αιτία και αφορμή. Καλό είναι να αναζητηθούν και για τα όσα έγιναν στο ΣΕΦ. Όπως φυσικά και για τα όσα καταγγέλλουν και οι δύο πλευρές.

ΥΓ1: Καλό το ρολόι, το ροτέισον κτλ. Αλλά ένα μεγάλο μέρος στην παρουσία ενός αθλητή είναι και η ψυχολογία. Και εκεί χρειάζεται δουλειά…

ΥΓ2: 23 παιχνίδια την τελευταία δεκαετία, από τον ίδιο διαιτητή. Τουλάχιστον δύο φορές τη σεζόν δηλαδή. Ε μάλλον είναι μεγάλο νούμερο…

ΥΓ3: Άσχημη η εικόνα με τον Γκιστ στο ξεκίνημα την ώρα του ενός λεπτού σιγή.

ΥΓ4: Πρέπει να είναι μοναδική περίπτωση ο Ολυμπιακός. Ομάδα που δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί την έδρα του. Φαινόμενο, σε αυτό το επίπεδο.