Όταν το Studio Ghibli έστειλε μια κατάνα στο Χόλιγουντ για να μην πειράξουν την Πριγκίπισσα Μονονόκε

Το 1997, η Ιαπωνία ήταν έτοιμη να παρουσιάσει στον κόσμο ένα σκοτεινό, επικό παραμύθι γεμάτο αίμα, θυσία και σύγκρουση ανθρώπου με φύση. Η «Πριγκίπισσα Μονονόκε» του Χαγιάο Μιγιαζάκι δεν ήταν απλώς μια ταινία κινουμένων σχεδίων· ήταν μια δήλωση. Όταν ήρθε η ώρα να ταξιδέψει στο Χόλιγουντ, η Disney ετοίμαζε το ψαλίδι της. Το Studio Ghibli, όμως, ετοίμασε κάτι άλλο: μια κατάνα.

Η ιστορία ξεκινά με το πώς το Studio Ghibli παραχώρησε τα διεθνή του δικαιώματα στη Disney. Η συμφωνία προέβλεπε μεταγλωττίσεις, διανομή, προβολές. Όμως οι μνήμες από την καταστροφή της ταινίας «Nausicaä of the Valley of the Wind» από τους Αμερικανούς το 1985, ακόμα πονούσαν. Η τότε αγγλόφωνη διανομή είχε κόψει σχεδόν 22 λεπτά από την ταινία, αλλοιώνοντας πλήρως το μήνυμά της. Οι Ιάπωνες δεν θα επέτρεπαν δεύτερη φορά να γίνει κάτι τέτοιο.

Έτσι, όταν το Ghibli έδωσε την «Πριγκίπισσα Μονονόκε» στο Miramax, θυγατρική της Disney, και άρχισαν να ακούγονται φήμες για «πολύ αίμα», «πολύ δράμα», «πολύ μεγάλο σε διάρκεια», η αντίδραση ήταν άμεση. Έστειλαν ένα πακέτο. Ο παραλήπτης ήταν ο Χάρβεϊ Γουάινστιν. Το περιεχόμενο: μια παραδοσιακή ιαπωνική κατάνα και ένα χαρτί με δύο λέξεις. «No cuts.»

Ο Γουάινστιν, γνωστός για τις παρεμβάσεις του στις ταινίες, είχε έρθει αντιμέτωπος με κάτι πρωτόγνωρο: μια πολιτισμική αποστολή με… λεπίδα. Το Studio Ghibli δεν ήταν διατεθειμένο να κάνει συμβιβασμούς. Δεν επρόκειτο να θυσιάσει ούτε ένα δευτερόλεπτο από το όραμα του Μιγιαζάκι.

Η ταινία κυκλοφόρησε στο εξωτερικό χωρίς περικοπές. Η μουσική του Τζο Χισάισι, τα τοπία, οι φιλοσοφικές συγκρούσεις ανάμεσα σε δυνάμεις της φύσης και ανθρώπινης απληστίας, όλα παρέμειναν άθικτα. Μπορεί η ταινία να μην γνώρισε τεράστια εμπορική επιτυχία στην Αμερική τότε, αλλά σήμερα θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα έργα κινουμένων σχεδίων όλων των εποχών.

Η κατάνα εκείνη δεν ήταν απλώς ένα σύμβολο. Ήταν μια πολιτιστική κόκκινη γραμμή. Από τότε, κάθε ταινία του Studio Ghibli προβάλλεται όπως ακριβώς δημιουργήθηκε. Χωρίς αλλαγές, χωρίς λογοκρισία, χωρίς «τοπικές προσαρμογές». Και όλα αυτά ξεκίνησαν με μια Πριγκίπισσα, έναν Λύκο, έναν Πρίγκιπα — και ένα γιαπωνέζικο σπαθί.