Δύο Θεοί…
Το βραβευμένο έργο του Λένου Χρηστίδη (βραβείο Κάρολος Κουν 1999) και η ομώνυμη παράσταση που ξεκινά το ταξίδι της στις 5 Νοεμβρίου στο Θέατρο Ροές, ήταν η αφορμή να συναντηθώ με τους «Δύο Θεούς», τον Ορέστη Τζιόβα και το Σταύρο Σβήγκο. Η απολαυστική κουβέντα μας δεν είχε ως μόνο θέμα το θέατρο, αλλά και πολλά...
Το βραβευμένο έργο του Λένου Χρηστίδη (βραβείο Κάρολος Κουν 1999) και η ομώνυμη παράσταση που ξεκινά το ταξίδι της στις 5 Νοεμβρίου στο Θέατρο Ροές, ήταν η αφορμή να συναντηθώ με τους «Δύο Θεούς», τον Ορέστη Τζιόβα και το Σταύρο Σβήγκο.
Η απολαυστική κουβέντα μας δεν είχε ως μόνο θέμα το θέατρο, αλλά και πολλά άλλα ενδιαφέροντα πράγματα.
Πόσο επίκαιρο μπορεί να είναι, άραγε, ένα έργο σχεδόν 20 χρόνων; Ο Σταύρος απάντησε πρώτος, λέγοντας πως «είναι πάντα επίκαιρο, γιατί όπως λέει και το κείμενο, μετά από τόσα χρόνια πολιτισμού κι επιτευγμάτων, ο πόλεμος είναι ακόμα σε πρώτο ρόλο. Γίνονται πόλεμοι ακόμα και δίπλα μας κι ας μην βλέπουμε ότι υπάρχουν. Ειδικά κάτι που απασχολούσε και το παρών και θα απασχολεί και το μέλλον, πάντα θα είναι επίκαιρο».
Ο Ορέστης, συμπλήρωσε: «Συζητώντας με τον συγγραφέα, μας είπε ότι σε έργα φαντασίας είναι πολύ συχνό φαινόμενο να αναφέρεις το τέλος του κόσμου, γιατί είναι κάτι που κανείς δεν ξέρει πως είναι, έχει άμεση σχέση με το θρησκευτικό κομμάτι, τη μετά θάνατον ζωή, αλλά και με την ιστορία γενικότερα. Η φαντασία, η επιστήμη, ακόμα και η θρησκεία, είναι πράγματα που και μας φοβίζουν, αλλά κυρίως μας κινητοποιούν. Εκεί είναι το διαχρονικό του έργου».
Σε ποιους απευθύνεται, όμως, το συγκεκριμένο έργο;
«Σε όλους. Είτε πλούσιος, είτε φτωχός, είτε διαβασμένος, είτε όχι, είτε άνθρωπος, είτε ζώο. Το θέα αυτό επηρεάζει τους πάντες και τα πάντα», είπε ο Σταύρος. «Τον άνθρωπο ειδικά, τον βάζει σε σκέψεις, στο πως να φτιάξει την υστεροφημία του, στο πως θα τον θυμούνται. Γι’ αυτό και δεν ταυτίζομαι σαν χαρακτήρας με το ρόλο, γιατί δεν θα έσβηνα κανένα από τα κομμάτια της ζωής μου, ακόμα κι αν ήταν σκοτεινά», συμπλήρωσε ο Ορέστης.
«Οι δύο Θεοί», λειτουργούν τελείως διαφορετικά. Ο ένας θέλει να μαζέψει και να κρύψει όλα τα καλά στοιχεία αυτού του κόσμου, κοινωνικά και πολιτισμικά, ώστε να τα βρουν οι επόμενες γενιές. Ο άλλος ενδιαφέρεται περισσότερο για την υστεροφημία του και προσπαθεί να επηρεάσει τον άλλο. Κάπως έτσι όλη η ιστορία οδηγείται στα άκρα.
«Δεν ξέρω τι θα άφηνα, ξέρω όμως τι θα αφαιρούσα από ένα νέο κόσμο. Θα αφαιρούσα κάθε οπλικό σύστημα, τα σύνορα και τους πολέμους και τις μνήμες αυτών, όπως ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος και θα το αίσθημα τη διχόνοιας των ανθρώπων», είπε ο Σταύρος. «Θα ήθελα να υπήρχαν όλα αυτά, ως παράδειγμα προς αποφυγή, για τις επόμενες γενιές. Σίγουρα θα ήθελα να υπήρχε πιο έντονη η δικαιοσύνη, το πόσο πιο έντιμοι μπορούν να γίνουν οι άνθρωποι», συμπλήρωσε ο Ορέστης.
Πόσο προβληματισμένος θα φύγει ο θεατής από αυτή την παράσταση, άραγε; «Σε κάθε είδος παράστασης, είναι καλό να φεύγει λίγο προβληματισμένος ο θεατής. Αυτό θα συμβεί αν είναι καλό το έργο, ακόμα κι αν είναι κωμικό», είπε ο Ορέστης.
«Η τέχνη πάντα θέτει ερωτήματα στον κόσμο, σε κάθε μορφή της. Γίνεται κατάθεση ψυχής από όλους τους δημιουργούς, ξεκινώντας από το συγγραφέα. Στη συγκεκριμένη παράσταση, θέτουμε τα ερωτήματα του πως ζούμε τώρα, παρόλο που δεν έχει έρθει το τέλος του κόσμου, ερωτήματα που πρέπει να τα σκεφτούμε τώρα, πριν να είναι αργά», συμπλήρωσε ο Σταύρος.
Εκεί που συμφώνησαν και οι δύο, είναι οι ηλικίες στις οποίες απευθύνεται το έργο. «Από 16, έως… οι μικρότεροι για να προβληματιστούν στο τι συμβαίνει στον κόσμο και τι θέλουν ν’ αλλάξουν και οι μεγαλύτεροι, γιατί απλά αυτοί διοικούν», είπαν σχεδόν ταυτόχρονα «οι δύο Θεοί».
Τους «Δύο Θεούς», Ορέστη Τζιόβα και Σταύρο Σβήγκο, θα πλαισιώνουν επί σκηνής ο Σωκράτης Πατσίκας, η Νικολέτα Παπαδοπούλου και ο Παύλος Παυλίδης. Σε μια τάξη σκηνοθετικά θα τους βάλει ο Παντελής Δεντάκης. Ολα αυτά, από τις 5 Νοεμβρίου, στο θέατρο Ροές. Καλοτάξιδοι…!
για άμεση κι έγκυρη ενημέρωση.
