Τον είπαν αδύναμο, τον έδωσαν για υιοθεσία. Κι όμως, αυτός ο σκύλος έσωσε μια ολόκληρη πόλη στην Αλάσκα

Ήταν μικρός, άρρωστος, με λεπτά πόδια και καθόλου διάθεση να συνεργαστεί. Ο εκπαιδευτής ελκήθρων Leonhard Seppala δεν τον πίστεψε ποτέ. Τον θεώρησε ανίκανο να τρέξει με την αγέλη, τον είπε μπελά, και ζήτησε να τον δώσουν σε οικογένεια ως κατοικίδιο. Ο σκύλος λεγόταν Togo. Όταν έφυγε, το μόνο που ήξερε ήταν να επιστρέψει. Διέσχισε δεκάδες χιλιόμετρα μέσα στα χιόνια της Αλάσκας και γύρισε πίσω μόνος του. Γιατί εκεί ανήκε.

Το 1925, το Nome της Αλάσκας ήταν αποκλεισμένο από το χιόνι. Μια φονική επιδημία διφθερίτιδας χτυπούσε παιδιά. Το αντίδοτο υπήρχε… 1.000 χιλιόμετρα μακριά. Τα αεροπλάνα δεν μπορούσαν να πετάξουν. Η μόνη λύση ήταν τα έλκηθρα. Έστησαν μια επική σκυταλοδρομία με 20 οδηγούς και 150 σκυλιά. Στην πιο δύσκολη και επικίνδυνη διαδρομή έβαλαν τον Seppala. Ο Seppala έβαλε τον Togo.

Ο Togo έτρεξε 420 χιλιόμετρα, το μεγαλύτερο και πιο επικίνδυνο κομμάτι της αποστολής. Κάλυψε απίστευτη απόσταση με ταχύτητα και ακρίβεια, μέσα σε θερμοκρασίες -30°C, με θυελλώδεις ανέμους, παγετώνες που έσπαγαν κάτω από τα πόδια του, και θάνατο παντού. Σε μια φάση, πέρασε με το έλκηθρο πάνω από παγωμένη λίμνη που άρχισε να θρυμματίζεται. Δεν σταμάτησε.

Στο τέλος της αποστολής, το αντίδοτο έφτασε στο Nome. Όμως αυτός που πέρασε πρώτος τη γραμμή του τερματισμού ήταν άλλος σκύλος: ο Balto. Κι έγινε διάσημος. Έστησαν αγάλματα, τον έκαναν ταινία, τον αποθέωσαν. Ο Togo όμως είχε κάνει όλη τη σκληρή, πραγματική διαδρομή. Ο Seppala το ήξερε. Και όσο ζούσε, έλεγε στους πάντες: «Ο Balto ήταν καλός. Αλλά ο Togo ήταν ο ήρωας».

Ο Togo έζησε μέχρι τα 16 του χρόνια. Για σκύλο Husky εκείνης της εποχής, ήταν θρύλος. Είχε αποκτήσει απογόνους – πολλούς. Και οι γενετιστές λένε σήμερα πως οι περισσότεροι καθαρόαιμοι Σιβηρικοί Χάσκι του κόσμου έχουν DNA που οδηγεί πίσω σ’ εκείνον. Σε εκείνο τον άρρωστο σκυλάκο που κάποτε κανείς δεν πίστεψε, εκτός από την ίδια του τη φύση.