Ξεγέλασε τους Αθηναίους με μια εντυπωσιακή γυναίκα, την έβαλε πάνω σε άρμα και είπε ότι είναι η Θεά Αθηνά

Στην Αθήνα του 6ου αιώνα π.Χ., η εξουσία δεν ήταν κάτι που αποκτούσες μονάχα με λόγια ή με ξίφος. Ήταν και τέχνη. Πολιτικό θέατρο, πειθώ, σκηνοθεσία. Κανείς δεν το κατάλαβε αυτό καλύτερα από τον Πεισίστρατο. Ο άνθρωπος που κατάφερε να γίνει τύραννος της Αθήνας όχι μία, αλλά τρεις φορές, δεν βασίστηκε μόνο σε όπλα ή στρατό. Στη δεύτερη επιστροφή του από εξορία, έκανε κάτι που ακόμη και σήμερα θα μπορούσε να σταθεί σε κινηματογραφικό σενάριο: έντυσε μια ψηλή και εντυπωσιακή γυναίκα σαν τη θεά Αθηνά, την έβαλε πάνω σε άρμα και την παρουσίασε στους Αθηναίους ως θεϊκή συνοδό του.

Η ιστορία καταγράφεται από τον Ηρόδοτο, και αν και φαντάζει απίθανη, η λεπτομέρεια και η επίδραση που είχε στον λαό την κάνουν όχι μόνο πιστευτή, αλλά ιστορικά σημαίνουσα. Ο Πεισίστρατος είχε ήδη ανέλθει στην εξουσία παλαιότερα, όμως είχε εξοριστεί από τους αντιπάλους του. Για να επιστρέψει, χρειαζόταν κάτι παραπάνω από πολιτικές υποσχέσεις. Χρειαζόταν θαύμα. Και επειδή κανένα δεν φαινόταν στον ορίζοντα, αποφάσισε να το κατασκευάσει μόνος του. Έπεισε μια νεαρή γυναίκα από την Παιανία, τη Φύη, γνωστή για το ύψος και την επιβλητική της παρουσία, να φορέσει εντυπωσιακή ενδυμασία που θύμιζε τα αγάλματα της Αθηνάς, και να μπει σε άρμα που προηγούνταν του ίδιου, ενώ εισέρχονταν στην Αθήνα.

Οι πολίτες είδαν μια “θεά” να φτάνει και να ευλογεί την επιστροφή του Πεισίστρατου. Σε μια κοινωνία όπου η θρησκεία ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με την πολιτική νομιμότητα, η σκηνή αυτή δεν φάνηκε φάρσα αλλά θεϊκό σημάδι. Ο ίδιος ο Ηρόδοτος γράφει με έκπληξη ότι οι Αθηναίοι πίστεψαν το τέχνασμα. Η επιστροφή του Πεισίστρατου στην εξουσία έγινε χωρίς μάχη. Δεν χρειάστηκε να χυθεί αίμα. Ένα καλό κοστούμι, ένα καλά στημένο άρμα και μια γυναίκα με το κατάλληλο ύφος ήταν αρκετά.

Η Φύη, που έπαιξε το ρόλο της θεάς, δεν καταγράφηκε ξανά στην ιστορία. Η παρουσία της έμεινε σαν σκιά πίσω από τη μεγάλη παράσταση της εξουσίας. Ο Πεισίστρατος, από την άλλη, παρέμεινε στην εξουσία για αρκετά χρόνια μετά, οικοδομώντας έναν σχεδόν ήπιο τύραννο που συνέβαλε στην πολιτισμική ανάπτυξη της Αθήνας πριν από τη γέννηση της δημοκρατίας. Όμως η σκηνή του άρματος είναι αυτή που ξεχωρίζει στη μνήμη των ιστορικών. Όχι γιατί ήταν η πιο ηρωική, αλλά γιατί ήταν η πιο θεατρική. Ένας άντρας που κατάλαβε ότι μερικές φορές οι μάζες πείθονται πιο εύκολα από μια εντυπωσιακή εικόνα παρά από εκατό λογικά επιχειρήματα.