Euro 2020 – Αγγλία: Ξέρω τι (δεν) έκανες για 55 ολόκληρα χρόνια…  

Για πρώτη φορά μετά το 1966, η Αγγλία διεκδικεί ένα τρόπαιο. Τι μεσολάβησε όλο αυτό το διάστημα; Φύγαμε, ταξίδι στο χρόνο!

Αυτή η Αγγλία… Εκεί στο Νησί τους αρέσει να αισθάνονται διαφορετικοί από τους άλλους. Να κάνουν τα πράγματα με το δικό τους τρόπο. Θεωρούν επίσης εαυτούς, εφευρέτες του ποδοσφαίρου. Κι ενώ σε συλλογικό επίπεδο τιμούν τον τίτλο του οδηγού των εξελίξεων, όταν μιλάμε για εθνική, η αφήγηση δεν είναι η ίδια. Καθόλου. Χρειάστηκε να περιμένουν 55 ολόκληρα χρόνια για να φτάσουν ξανά σε τελικό μεγάλης διοργάνωσης. Μία μακρά αναμονή. Και μία συρραφή ιστοριών θλίψης, απογοήτευσης, ντροπής και ατυχίας…

Πρώτα, βέβαια, ήταν το χαρμόσυνο 1966. Όταν η Αγγλία φιλοξένησε στα εδάφη της το τουρνουά. Αργεντινή (1-0) στα προημιτελικά και η Πορτογαλία του Εουσέμπιο στα ημιτελικά (2-1) ήταν τα εμπόδια που ξεπέρασε στην τελική ευθεία για τον τελικό. Εκεί περίμενε η Γερμανία του Φραντς Μπέκενμπαουερ. Τα 90 λεπτά της κανονικής διάρκειας δεν έδωσαν ετυμηγορία (2-2) και ακολούθησε η παράταση. Με μια φάση που ακόμα συζητείται: Πέρασε ή όχι τη γραμμή η μπάλα μετά το σουτ του Τζεφ Χαρστ; Ο διαιτητής είπε «ναι», σε μια από τις πλέον αμφιλεγόμενες αποφάσεις στην ιστορία του σπορ. Εν τέλει τα «τρία λιοντάρια» νίκησαν 4-2 και κατέκτησαν το Κύπελλο. Το πρώτο και μοναδικό τους μέχρι σήμερα.

Με κάθε τρόπο

Από εκεί και έπειτα, ξεκίνησε μια μακρά σειρά αποτυχιών. Το 1968, στο Euro, στο οποίο τότε συμμετείχαν μόνο 4 ομάδες, έχασε στον ημιτελικό από τη Γιουγκοσλαβία. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970, κατεγράφη η εκδίκηση της Γερμανίας. Σε κάδρο προημιτελικών, τα «πάντσερ» το γύρισαν από 0-2 (3-2, στην παράταση) και κάτω από τα γκολπόστ, ο αείμνηστος Πίτερ Μπονέτι εγκαινίασε μια άλλη αγγλική παράδοση: αυτή των τερματοφυλάκων που «φταίνε για όλα». Στο Euro του 1972, του 1976 και του 1984 δεν πέρασε καν στα τελικά, ενώ το 1980 δεν το πήγε παραπέρα από τη φάση των ομίλων. Τα Μουντιάλ του 1974 και του 1978 διεξήχθησαν επίσης δίχως αγγλική παρουσία, το 1982 ο β’ γύρος ήταν το τέλος της διαδρομής.

Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 προβάλει αρχικά ως αυτό της υπόσχεσης της μεγάλης επιστροφής. Με Γκάρι Λίνεκερ, Ντέιβιντ Πλατ και Κρις Γουόντλ να ξεχωρίζουν σε ένα ποιοτικό σύνολο. Δεν θα συμβεί. Ελέω Αργεντινής, δηλαδή Ντιέγκο Μαραντόνα. Το πιο θρυλικό ματς στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων; Αν όχι, σίγουρα στο τοπ-3. Από το «χέρι του Θεού» στο «γκολ του αιώνα», οι Άγγλοι στη μέση, χαμένοι ανάμεσα στη δύναμη της αδικίας και της ιδιοφυίας. Στο Euro 1988, τα «λιοντάρια» πέρασε απαρατήρητα και το 1990, στην Ιταλία, αποκλείονται στα ημιτελικά από τη Γερμανία, στα πέναλτι, σκληρό. Όπως και στο Euro 1996. Ακόμα πιο σκληρό, ιδίως για τον Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ. Στο Euro 1992 τίποτα άξιο αναφοράς, το Μουντιάλ του 1994 στο Νησί το παρακολούθησαν από τον… καναπέ.

Ούτε η «χρυσή γενιά»

Μετά, έπεται αυτή που ονομάστηκε «χρυσή γενιά». Ντέιβιντ Μπέκαμ, Στίβεν Τζέραρντ, Φρανκ Λάμπαρντ, Πολ Σκόουλς, Γουέιν Ρούνεϊ, Μάικλ Όουεν, Ρίο Φέρντιναντ, Τζον Τέρι και Άσλεϊ Κόουλ. Εξαιρετική φουρνιά που, ούτε αυτή, θα τα καταφέρει. Το 1998 θα αποκλειστεί στα προημιτελικά από την Αργεντινή, με εκείνο το σούπερ γκολ του Όουεν να «ακυρώνεται» από την αποβολή του Μπέκαμ που «τσίμπησε» από τα κόλπα του Ντιέγκο Σιμεόνε και το μετέπειτα σοκ, πού αλλού, στα πέναλτι. Ακολουθούν το φιάσκο του 2000 («αντίο» από τους ομίλους) και το 2002, η φαουλάρα του Ροναλντίνιο (ή ο «ύπνος» του Ντέιβιντ Σίμαν…) στα προημιτελικά του ασιατικού Μουντιάλ.

Η επιστράτευση ξένων προπονητών (Σβεν Γκόραν Έρικσον και Φάμπιο Καπέλο) δεν αλλάζει κάτι. Στο Euro 2004 και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 το τέλος ήταν «φωτοτυπία» (Πορτογαλία στα πέναλτι), σύμπτωση επαναλαμβανόμενη… Στα πέναλτι θα έρθει και το «σουτ» και από τους Ιταλούς στο Euro 2012. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010, έχουμε συντριβή από τη Γερμανία (4-1) και το 2014, τρία ματς και αυτό ήταν όλο στη Βραζιλία. Το 2008, δεν είχε καν περάσει στα τελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος…

Αγγλία, η ευλογία «Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ»

Το 2016 θα σημαδευτεί από το κάζο απέναντι στην Ισλανδία και αμέσως μετά το φιάσκο με τον Σαμ Αλαρντάις, ο οποίος αντικατέστησε τον Ρόι Χότζον, αλλά μόνο για 67 μέρες (1 ματς) καθώς αποκαλύφτηκε ότι δεν ήταν και τόσο… αδιάφθορος, για να το θέσουμε κομψά. Κι αν ήταν αυτή η μεγαλύτερη τελικά ευλογία για το αγγλικό ποδόσφαιρο; Έτσι έγινε και ήρθε στα πράγματα ο Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ. Αρχικά ως υπηρεσιακός. Με αυτόν στον πάγκο όλα άλλαξαν. Νέο αίμα μπήκε στην ομάδα, σκουριασμένες αντιλήψεις και ιδέες έκαναν επιτέλους πέρα. Προέκυψε και μία σούπερ γενιά παικτών και το πράγμα μπήκε στη σωστή σειρά.

Στο Μουντιάλ της Ρωσίας, η Αγγλία έφτασε ως τα ημιτελικά κομίζοντας έναν άνεμο φρεσκάδας. Τρία χρόνια μετά, είναι έτοιμη για το επόμενο βήμα. Να αποτινάξει οριστικά 55 χρόνια απογοητεύσεων και διαψεύσεων. Το ποδόσφαιρο μπορεί απόψε βράδυ «να γυρίσει σπίτι»; Θα προτιμήσουμε να πούμε πως δεν έφυγε ποτέ. Γιατί το σπίτι δεν είναι μόνο για τις χαρές. Και στις λύπες μαζί, δεν λέμε; Και οι Άγγλοι πέρασαν πολλές τέτοιες για να φτάσουν ως εδώ.

Διαβάστε επίσης:

Ιταλία – Αγγλία η… ώρα του μεγάλου τελικού

Ηλιούπολη: Σάλος με την αστυνομία στο twitter – Κοπέλα καταγγέλλει πως αστυνομικός την εξέδιδε!

Survivor: Ταξίδεψαν μαζί Μαριαλένα και Σάκης – Που πήγαν;