Κανείς δεν ξέχασε την «ιπτάμενη Μαριάννα» – Το κορίτσι που άγγιξε τα σύννεφα και πάλεψε σαν ηρωίδα

Τέλη Απρίλη ήταν, στις 29 του μήνα, πριν από 9 χρόνια, έφυγε από τη ζωή ένα κορίτσι που δεν γεννήθηκε απλώς για να πετά – γεννήθηκε για να εμπνέει. Η Μαριάννα Ζαχαριάδη, η «ιπτάμενη» αθλήτρια του επί κοντώ, έσβησε στα μόλις 23 της χρόνια, αλλά η λάμψη της δεν έσβησε ποτέ.

Από μικρή ηλικία είχε δείξει ότι ήταν φτιαγμένη για μεγάλα πράγματα. Με χάρισμα, ταλέντο και πείσμα, κατέκτησε γρήγορα τα ύψη και τις καρδιές. Το 2009, σε ηλικία μόλις 19 ετών, ανέβηκε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου στους Μεσογειακούς Αγώνες της Πεσκάρα, κατακτώντας το ασημένιο μετάλλιο με άλμα στα 4,45 μέτρα – ρεκόρ Κύπρου τότε. Έναν χρόνο αργότερα, κατέκτησε ξανά τη δεύτερη θέση στους Αγώνες της Κοινοπολιτείας. Το μέλλον ήταν όλο δικό της.

Μα τότε, το 2011, ήρθε η πιο δύσκολη μάχη. Η διάγνωση: λέμφωμα Hodgkin. Η καριέρα της διακόπηκε βίαια. Η ίδια, με τρομερό θάρρος και διαύγεια, είχε ανακοινώσει την ασθένειά της μέσα από το Facebook, με λόγια που ακόμη ραγίζουν καρδιές:

«Το να είσαι άρρωστος δεν είναι ντροπή… Δεν το επέλεξα, απλά με βρήκε. Έχω περάσει πολύ δύσκολες στιγμές, όμως εύχομαι για τα καλύτερα… Μην ξοδεύετε τη ζωή σας τσάμπα. Κάντε αυτά που ονειρεύεστε χωρίς να αφήσετε τίποτα ανεκμετάλλευτο».

Η Μαριάννα δεν λύγισε. Πάλεψε γενναία, με αξιοπρέπεια και ελπίδα. Το τελευταίο της διάστημα το πέρασε στο Αττικό Νοσοκομείο, όπου η κατάστασή της επιδεινώθηκε. Πάλεψε μέχρι τέλους. Όπως έκανε πάντα.

Η 29η Απριλίου 2013 – Μεγάλη Δευτέρα τότε – σημάδεψε για πάντα τον ελληνικό και κυπριακό στίβο. Γιατί δεν έφυγε απλώς μια αθλήτρια. Έφυγε ένα πρότυπο ψυχής.

Μα η μνήμη της δεν έφυγε ποτέ. Η «ιπτάμενη Μαριάννα» ζει μέσα σε κάθε παιδί που πιστεύει στα όνειρά του, σε κάθε γυναίκα που παλεύει με αξιοπρέπεια, σε κάθε άνθρωπο που βρίσκει κουράγιο μέσα στο σκοτάδι.

Κανείς δεν την ξέχασε. Και κανείς δεν θα την ξεχάσει.