Ο Ντάριο Σρνα, η «οδύσσεια» του πατέρα, τo σύνδρομο Down, τα δώρα…

Ο ΠΑΟΚ βρίσκεται μερικές υπογραφές μακριά από την απόκτηση του Ντάριο Σρνα, του ρέκορντμαν της εθνικής Κροατίας που αφήνει τη Σαχτάρ Ντόνετσκ μετά από 15 ολόκληρα χρόνια.

Τα επιτεύγματά του είναι λίγο-πολύ γνωστά, με αποκορύφωμα το Κύπελλο UEFA του 2009, αλλά και τις παρουσίες σε Παγκόσμια Κύπελλα/Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα.

Interwetten, με πρόγραμμα επιβράβευσης! 21+ 

Λιγότερο γνωστές είναι οι περιπέτειες που πέρασε ο αείμνηστος πατέρας του, οι άδικοι θάνατοι του παππού και της γιαγιάς του, το σύνδρομο Down του αδερφού του…

Το Sportime.gr παραθέτει μερικές μη ποδοσφαιρικές ιστορίες για τον 36χρονο δεξιό μπακ που όλα δείχνουν ότι σύντομα θα γίνει κάτοικος Θεσσαλονίκης.

Η μοιραία επανεγκατάσταση

Ο πατέρας του Ντάριο ονομαζόταν Ουζεΐρ και είχε γεννηθεί στο Γκόρνι Στοπίτσι, ένα χωριό κοντά στο Τσάνιτσε της ανατολικής Βοσνίας, λίγους μήνες μετά την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η οικογένειά του, ανάμεσα σε πολλές άλλες, υποχρεώθηκε να αφήσει ουκ ολίγες φορές την εστία της, εξαιτίας των γερμανικών επιθέσεων, ενώ η επανεγκατάσταση του 1941 αποδείχθηκε μοιραία.

Μια νύχτα οι Τσέτνικ, οι Σέρβοι εθνικιστές που έβρισκαν συχνά ευκαιρίες για να επιτίθενται σε Βόσνιους, έκαψαν το χωριό.

Ο Ουζεΐρ και ο μεγαλύτερος αδερφός του Σάφετ κατέφυγαν στο κοντινό δάσος με τον πατέρα τους, αλλά η μητέρα τους (και γιαγιά του Ντάριο) δεν πρόλαβε. Το βάρος της εγκυμοσύνης δεν της επέτρεψε να τρέξει γρήγορα, με συνέπεια να καεί ζωντανή, όπως και η κόρη της.

Οι άνδρες της οικογενείας μετακινήθηκαν βόρεια προς το Μποσάνσκι Σάματς, όπου μέσα στον πανικό ο πατέρας του Ντάριο έχασε τους δικούς του. Βρέθηκε στο Σαράγεβο και από εκεί κατέληξε σε ορφανοτροφείο της Σλοβενίας, όπου μετά από μερικούς μήνες υιοθετήθηκε από έναν αστυνομικό.

Κάτοικος, πλέον, της πόλης Μούρσκα Σόμποτα, ο Ουζεΐρ μετονομάστηκε σε Μίρκο Κέλεντς, χωρίς να φαντάζεται τι θα συμβεί στον πατέρα του.

«Ήταν ένα ανόητο δυστύχημα. Είχε πιάσει δουλειά σε ένα μικρό καφέ. Μια μέρα καθόταν έξω απ’ αυτό, όταν δέχθηκε μια αδέσποτη σφαίρα που τον σκότωσε».

Η παραπάνω πρόταση έγινε από τον Ουζεΐρ, ο οποίος αναζήτησε, αλλά δεν βρήκε ποτέ τους τάφους των αδικοχαμένων γονιών του.

Ο Σάφετ δεν σταμάτησε ποτέ να ρωτά για τον αδερφό του, ώσπου όταν ως στρατιώτης πήρε μετάθεση στη Νις της Σερβίας, έμαθε από τον Σλοβένο διοικητή του για έναν μικρό Βόσνιο που ήταν ορφανός και είχε υιοθετηθεί από συμπατριώτες του στη Μούρσκα Σόμποτα.

Αναθάρρησε, συνέχισε την έρευνά του στη Σλοβενία και μερικές εβδομάδες αργότερα εντόπισε το σπίτι των Κέλεντς. Εκείνοι υποστήριξαν ότι η ζωή του μικρού θα ήταν καλύτερη στο πλευρό τους, όμως ο Σάφετ επέμεινε, άρπαξε τον αδερφό του από το χέρι και τον έγραψε σε σχολείο του Μποσάνσκι Σάματς.

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε, όχι όμως και τα δεινά. «Πάντα πεινούσα. Έβλεπα τους φίλους μου στο σχολείο να τρώνε φρέσκο ψωμί και αυτό με ενοχλούσε. Έτσι αποφάσισα να γίνω φούρναρης», είχε αποκαλύψει ο Ουζεΐρ.

Έμαθε το εμπόριο και να δουλεύει σωστά, όμως όταν μερικοί συγγενείς τον εντόπισαν, του ζήτησαν να τους ακολουθήσει και να ζήσει μαζί τους στο Σαράγεβο. Ενθουσιασμένος εκείνος από την προοπτική της οικογενειακής επανένωσης, απάντησε καταφατικά.

«Όταν πήρα τον πρώτο μου μισθό στο Μποσάνσκι Σάματς, αγόρασα παπούτσια, τζάκετ, μία βαλίτσα και ένα εισιτήριο τρένου για το Σαράγεβο. Δεν ήξερα που μένουν, οπότε περπάτησα για ώρες μέχρι να βρω το σπίτι τους», έλεγε.

Επί μερικούς μήνες έκανε διάφορες δουλειές, ώσπου έγινε φούρναρης και στο Σαράγεβο. Παράλληλα, άρχισε να υπερασπίζεται την εστία της τοπικής FK, αλλά η… νομαδική ζωή ήταν πια στο αίμα του.

Μερικοί Σέρβοι μηχανικοί του πρότειναν αν θέλει να εργαστεί στην εταιρεία τους στο Βελιγράδι και να αγωνιστεί στην τοπική ομάδα. Πήγε, δεν του άρεσε και επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα του, όπου επιστρατεύθηκε.

Αποσπάστηκε στην Μπουσόβατσα, μια μικρή πόλη της κεντρικής Βοσνίας, όπου φόρεσε τη φανέλα της τοπικής Γεντίνστβο. «Θυμάμαι ότι είχαμε ένα φιλικό ματς με την Τσελίκ από τη Ζένιτσα. Ήταν μεγάλη ομάδα τότε. Μερικές ημέρες μετά τον αγώνα, κάποιοι από την Τσελίκ μου ζήτησαν να ενταχθώ στην ομάδα τους, πήγα, αλλά με έστειλαν δανεικό».

Πριν απ’ αυτό, όμως, ο Ουζεΐρ  ταξίδεψε στην Κροατία με την Τσελίκ για ένα φιλικό ματς με τη Νερέτβα στο Μέτκοβιτς. «Λίγο πριν από τη σέντρα τραυματίστηκε ο τερματοφύλακας της Νερέτβα. Μου ζήτησαν να παίξω μαζί τους, επειδή ήμουν αναπληρωματικός της Τσελίκ. Εντυπωσιάστηκαν μαζί μου και μου έκαναν πρόταση».

Εκεί, παντρεύτηκε μία ντόπια, τη Νάντα, και μαζί απέκτησαν έναν γιο, τον Ρενάτο, που έγινε προπονητής. Τελικά το ζευγάρι χώρισε και ο Ουζεΐρ ταξίδεψε στη Γαλλία για να εργαστεί και να παίξει ποδόσφαιρο, προτού επιστρέψει στο Μέτκοβιτς τέσσερα χρόνια αργότερα.

Η νέα του σύζυγος άκουγε στο όνομα Μίλκα, στην οποία χάρισε δύο παιδιά, τον Ιγκόρ που γεννήθηκε με σύνδρομο Down και τον Ντάριο. Τα έβγαζε πέρα κρατώντας το τιμόνι ενός φορτηγού, ενώ όταν η Νερέτβα του ζήτησε να κοουτσάρει την ομάδα Νέων επέλεξε και το στερνοπούλι του.

Η συνέχεια είναι γνωστή…

Μία Mercedes, μια BMW και ένας φούρνος

Ο Ντάριο Σρνα δεν ξέχασε ποτέ τι πέρασε ο πατέρας του για να ζήσει, να σταθεί στα πόδια του και να μεγαλώσει τα παιδιά του.

Όταν έφυγε από την Κροατία για την Ουκρανία και τη Σαχτάρ, του αγόρασε μία Mercedes και δύο χρόνια αργότερα μία BMW, ενώ τον βοήθησε να ανοίξει τον δικό του φούρνο.

«Ο πατέρας μου και η οικογένειά μου σημαίνουν τα πάντα για μένα. Δεν το ξεχνώ. Ο πατέρας μου είχε μια δύσκολη ζωή και είμαι πολύ περήφανος που τώρα μπορεί να ζει ήρεμα, χωρίς άγχος. Ξέρω ότι είναι απίθανο να ανταποδώσω όσα μου έχει δώσει», δήλωνε μερικά χρόνια νωρίτερα ο Ντάριο.

 

Ο Ντάριο βοηθούσε πάντα και τον μεγαλύτερο αδερφό του, αφιερώνει σ’ εκείνον όλα τα γκολ που σημειώνει, ενώ έχει “χτυπήσει” τατουάζ με το όνομά του στην καρδιά του.

Έπειτα από ένα τέρμα του κόντρα στην ΠΓΔΜ, ο πολύπειρος άσος είχε εμφανίσει μια φανέλα που έγραφε στα κροατικά: “Ιγκόρ, εδώ είμαστε όλοι για σένα”.

Επιπλέον, στο πόδι του έχει “χτυπήσει” ένα ζαρκάδι που κλωτσά μια μπάλα, αφού το επώνυμό του στη γλώσσα της χώρας του σημαίνει… ζαρκάδι.

Τον Ιούνιο του 2016, ο ταλαιπωρημένος Ουζεΐρ “έφυγε” από καρκίνο σε ηλικία 75 ετών.

Ο αρχηγός της εθνικής Κροατίας αποχώρησε εσπευσμένα από την αποστολή του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος για την κηδεία και κατόπιν επέστρεψε στη Γαλλία.