Έδινε το μεροκάματό του σε ιερόδουλες για να μην δουλεύουν. Τον συνόδευσαν με δάκρυα και φως στην κηδεία του

Στον 7ο αιώνα, στην Αλεξάνδρεια, έφτασε ένας ασκητής από τη Γάζα. Λεγόταν Βιτάλιος και δεν έμοιαζε με τους άλλους μοναχούς. Δεν έκλεισε τον εαυτό του σε μοναστήρι. Δεν μιλούσε στους δρόμους για αμαρτία. Έπιασε δουλειά σαν εργάτης και κάθε βράδυ πήγαινε εκεί όπου κανείς δεν περίμενε να βρει άγιο: στα σπίτια των ιερόδουλων.

Με τα λίγα χρήματα που έβγαζε καθημερινά, πλήρωνε κάθε βράδυ μια διαφορετική γυναίκα, όχι για να αμαρτήσει, αλλά για να της προσφέρει ξεκούραση. Να της χαρίσει έναν ύπνο χωρίς πελάτες. Να της πει έναν λόγο παρηγοριάς, μια προσευχή, μια κουβέντα ελπίδας. Κανείς δεν ήξερε την αποστολή του. Οι περισσότεροι τον κατηγορούσαν ότι είχε πέσει στην ακολασία. Εκείνος δεν εξηγούσε τίποτα σε κανέναν.

Οι ίδιες οι γυναίκες ήταν εκείνες που αργότερα μίλησαν. Πολλές από αυτές, μέσα από τη σχέση τους μαζί του, εγκατέλειψαν την πορνεία και ξεκίνησαν άλλη ζωή. Άλλες συνέχισαν, αλλά κρατούσαν τον σεβασμό του για πάντα. Δεν τις έκρινε. Τις φρόντιζε.

Όταν πέθανε, στον δρόμο που περνούσε το λείψανό του, οι πολίτες βγήκαν να δουν ποιος ήταν ο “αμαρτωλός” που πέθαινε. Και τότε συνέβη κάτι που έμεινε για πάντα στη μνήμη τους: δεκάδες γυναίκες με λαμπάδες και φανάρια συνόδευσαν τον νεκρό. Έκλαιγαν, προσεύχονταν και μιλούσαν για τη δικαιοσύνη και την αγιότητα του ανθρώπου που τις είχε πλησιάσει χωρίς καμία πρόθεση εκμετάλλευσης.

Ο Βιτάλιος τιμάται σήμερα ως άγιος και προστάτης εκείνων που παλεύουν να αλλάξουν ζωή. Όχι με λόγια, αλλά με πράξεις. Δεν υπάρχει επίσημος τίτλος που να τον ονομάζει “προστάτη των ιερόδουλων”, όμως στην καρδιά των ανθρώπων, εκείνος είναι. Όπως και των εργατών, των ταπεινών, των σιωπηλών που προσφέρουν το λίγο τους για να σηκώσουν τον άλλον.