Ας φανταστούμε την αναλογία: ο Παναθηναϊκός μοιάζει με εύρωστο σώμα που κάποιες στιγμές δέχεται σφοδρή επίθεση ιώσεων με αποτέλεσμα να καταπέφτει στο κρεβάτι αβοήθητο.
Δεν πεθαίνει, δεν κινδυνεύει να χάσει κάθε ικμάδα δύναμης, όμως, μέσα του εισχωρεί το μικρόβιο της αμφιβολίας για το πόσο τρυφηλό είναι στην πραγματικότητα.
Έτσι, όταν έρχεται η Μάλαγα, κάτι σαν ένεση που θα κατευνάσει τους πόνους που προκαλεί η ασθένεια, το αποτέλεσμα δεν μπορεί παρά να είναι σφόδρα ευχάριστο.
Έχει δύο πτυχές το διπλό του Παναθηναϊκού στην ισπανική έδρα: ένα βαθμολογικό, καθώς πλέον οι «πράσινοι» κάπου μεταξύ 5ης και 7ης θέσης θα βρεθούν, αλλά, για μια στιγμή, θα βρεθούν, έτσι; Τι θα συνέβαινε αν έχασαν και την Παρασκευή (16/3); Άρα, η βαθυμολογική αποτύπωση της νίκης είναι δεδομένη και ευδιάκριτη.
Από την άλλη, ωστόσο, δεν πρέπει επ’ ουδενί να παραγνωρίζεται ο ψυχολογικός παράγοντας. Ο ΠΑΟ το έχει με τις εκτός έδρας νίκες. Βρίσκει ένα τρόπο να τις παίρνει με το μέρος του. Εντέλει, να βρίσκει την οδό που θα τον επαναφέρει στη βάση του νικητή.
Στη Μάλαγα ήταν η άμυνα που έδωσε τη νίκη, αλλά και η απόφαση του Πασκουάλ (ρηξικέλευθη, αν μη τι άλλο) να αφήσει εκτός του παρκέ τον Τζέιμς. Ο Παναθηναϊκός δεν έλυσε όλα του τα θέματα, όμως πήρε χρόνο. Με την ελπίδα πως δεν θα χρειαστεί στο μέλλον άλλες «ενέσεις» για τυχόν ασθένειες.
Εν ανάγκη, στα δύσκολα που έρχονται, ας θυμηθεί την μενταλιτέ του όταν βγαίνει από το ΟΑΚΑ κι ας την κοπιάρει. Προφανώς και ο αντίπαλός του στην επόμενη φάση (Ρεάλ;) δεν θα έχει καμία σχέση με την Μάλαγα, η οποία παίζει κάτι σαν μπάσκετ. Ακόμη κι έτσι, όμως, το ζητούμενο είναι η κατάσταση που θα βρεθεί ο Παναθηναϊκός. Τα άλλα θα έρθουν στην πορεία.