Ο Διαμαντάκος και ο Λεβαντόφσκι

Τα φιλικά είναι μία παράξενη υπόθεση. Όλοι σχεδόν συμφωνούμε ότι δεν προσφέρονται για οριστικά συμπεράσματα και όλοι κάθε καλοκαίρι σπεύδουμε να τα παρακολουθήσουμε. Θυμάμαι το καλοκαίρι του 2014 να ξενυχτάμε μέχρι τις 4 τα ξημερώματα με τους άρρωστους φίλους μου στο μοναδικό ανοιχτό sports café της πόλης, για να δούμε τον Διαμαντάκο να ντύνεται Λεβαντόφσκι απέναντι σε κολοσσούς του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, όπως η Μάντσεστερ Σίτι και η Μιλαν.

Φέτος όμως, τα φιλικά του Ολυμπιακού, πραγματικά μπορούν να προσφέρουν στον θεατή χρήσιμες πληροφορίες για το νέο αγωνιστικό οικοδόμημα. Η ομάδα προέρχεται από ένα προδιαγεγραμμένο, σχεδόν ολικό, αγωνιστικό λίφτινγκ, με πολλά από τα περσινά μεταγραφικά ναυάγια να αποτελούν παρελθόν. Ο νέος προπονητής είναι γνήσιος εκπρόσωπος της Πορτογαλικής σχολής που τόσο λατρεύει ο Βαγγέλης Μαρινάκης, και δείχνει να έχει ξεκάθαρες ιδέες για το ποδόσφαιρο. Παρόλα αυτά το φτωχό σχετικά βιογραφικό του δεν συνιστά σε καμία περίπτωση εχέγγυο επιτυχίας.

Το παιχνίδι

Για το παιχνίδι με τη Σιντ Τρούιντεν, θα γράψω μόνο μερικές σκέψεις για ορισμένους παίκτες. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Εντυπωσιακές αντιδράσεις από τον Ανδρέα Γιαννιώτη στα τετ α τετ. Τοποθέτησε το κορμί του εξαιρετικά και σε ορισμένες περιπτώσεις γλίτωσε τον Ολυμπιακό, καλύπτοντας μια άμυνα που τον εξέθεσε κατ’επανάληψη ανεπανόρθωτα.

Ο Γιάννης Μασούρας διαθέτει εξαιρετική αντοχή και ταχύτητα, σε σημείο που θυμίζει επαγγελματία αθλητή του στίβου. Υπολείπεται όμως σημαντικά σε τεχνικά και τακτικά χαρακτηριστικά. Αν βελτιωθεί σε αυτούς τους τομείς, ιδιαίτερα στις σέντρες, θα κάνει μεταγραφή πολλών εκατομμυρίων στο εξωτερικό.

Ο φιλότιμος πλην γηραλέος Αλεξίς Ρομαό, μπορεί πλέον να βοηθήσει κυρίως ως αλλαγή σε ματς που χρειάζονται η εμπειρία και τα ψυχικά αποθέματα και φυσικά διαδραματίζοντας ρόλο στα αποδυτήρια. Δεν μπορεί να αποτελεί σε καμία περίπτωση το βασικό αμυντικό χαφ του Ολυμπιακού.

Ο Κώστας Τσιμίκας, μετά το πέρασμα του από την Ολλανδία, έχει ξεφύγει σε επίπεδο επαγγελματισμού και δουλειάς από το επίπεδο του Έλληνα ποδοσφαιριστή. Έχει ξεκάθαρο προβάδισμα για το αριστερό άκρο της άμυνας.

Ο Μαντί Καμαρά, είναι το νέο αστέρι της μεσαίας γραμμής του Ολυμπιακού. Υπολείπεται σε αθλητικά προσόντα, αλλά παίζει με το κεφάλι ψηλά, χειρίζεται άριστα τη μπάλα και έχει εκπληκτική ευχέρεια στο σουτ και στις μεταβιβάσεις με τα δύο πόδια.

Οι Κώστας Φορτούνης και Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος όταν χρησιμοποιούνται μαζί, αλλάζουν επίπεδο τη μεσοεπιθετική γραμμή της ομάδας. Μαζί με τον δαίμονα Ποντένσε, θεωρώ πως πρέπει να είναι η βασική τριάδα πίσω από τον επιθετικό.

Ο Φελίπε Πάρντο, πρέπει επιτέλους να αποχωρήσει από τον Ολυμπιακό. Οι λόγοι συνοψίζονται στην φάση του πρώτου ημιχρόνου, όπου ξεκινάει μία κούρσα από το κόρνερ, αρνούμενος πεισματικά να δώσει πάσα, έχοντας στο μυαλό του μόνο το σουτ.

Τέλος, ο Μιγκέλ Άνχελ Γκερέρο της επιθετικής δυστοκίας, δεν είναι σε καμία περίπτωση Φαν Νίστελρόι ή Χάρι Κέιν, αλλά δεν παύει να έχει σκοράρει σε όλα τα ματς της προετοιμασίας. Ναι σωστά διαβάσατε, και στα πέντε.

Οι μεταγραφές

Το έχουμε ξανατονίσει μέσα από αυτό το blog και η διοίκηση το διαρρέει, εκούσα ακούσα, προς πάσα κατεύθυνση. Η μεταγραφική πολιτική φέτος θα διέπεται από λιτότητα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, γεγονός που επαληθεύεται από τις μέχρι τώρα μεταγραφικές κινήσεις. Όμως ήρθε η ώρα να κάνει τις υπερβάσεις που έχει προαναγγείλει. Η προβληματική ανασταλτική λειτουργία της ομάδας έγκειται σε μεγάλο βαθμό στην απουσία ενός αμυντικού χαφ με πνευμόνια, εμπειρία και ηγετική στόφα. Η επιλογή που θα κάνουν οι διοικούντες την ερυθρόλευκη ΠΑΕ για τη νευραλγικότερη θέση του σύγχρονου ποδοσφαίρου, θα καθορίσει σε μεγάλο βαθμό την φετινή πορεία της ομάδας.

Και φυσικά, ο αντικαταστάτης του Καρίμ…

ΚυρΣάββας

#κατιμαγικο

Νέο μήνυμα Αράο σε Φλαμένγκο, από κοντά ο Ολυμπιακός