Δέκα χρόνια σε τρεις διδακτικούς μήνες

Στο 90ό λεπτό της υπόθεσης Πιεμπονγκσάντ αποδεικνύεται με τον πιο προφανή τρόπο σε ποια κατάσταση βρίσκεται ένας ολόκληρος οργανισμός. Είναι ανέφικτο να προσδιοριστεί πόσα χρόνια θα κάνει να την ξεπεράσει. Αν ποτέ το πετύχει…

Υπάρχει ένας μικρόκοσμος. Δεν μπορεί να είναι ο πραγματικός Παναθηναϊκός αυτός. Αποτελεί, ωστόσο, μία υποομάδα του. Ενεργή και νεανική κυρίως. Οπαδοί που μεγάλωσαν κι ανδρώθηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια, σ’ ένα περιβάλλον σάπιο από τη λεπτομέρεια ως το προσκήνιο. Όπου η αλλοίωση της πραγματικότητας κάθε εποχής έγινε μάθημα να διδάσκεται σε πανεπιστήμια προπαγάνδας. Διαβάζεις σχόλια «θα χορέψετε» κι αφορούν Παναθηναϊκούς, τη στιγμή που προέρχονται από Παναθηναϊκούς. Σχόλια «σας γ@@@@ι ο Γιαννακόπουλος» και δεν έχουν αποδέκτες αντιπάλους…

Είναι το αποτέλεσμα της απόλυτης σήψης και παρακμής. Πλέον η ομάδα, το σωματείο πιο σωστά, έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα. Είναι ο λόγος να βρισκόμαστε, να το πω. Η αφορμή ένταξης σ’ ένα ευρύτερο κοινωνικό σύνολο προσωπολατρών, οι οποίοι δεν άφησαν κολυμπηθρόξυλο στον σύλλογο και τώρα, προκειμένου να γλιτώσουν τη διαπόμπευση που τους αρμόζει και την περιθωριοποίηση από κάθε Παναθηναϊκό δρώμενο, σηκώνουν το χέρι, υψώνουν τον δάκτυλο και καθορίζουν πολιτικές. Οπαδοί, φίλαθλοι, δημοσιογράφοι, παράγοντες… Όλων των ιδιοτήτων!

Ό,τι ζει ο Παναθηναϊκός τούς τρεις τελευταίους μήνες είναι η απόρροια των ενεργειών της τελευταίας δεκαετίας. Από το πως χάθηκε το Πρωτάθλημα τού 2008, έως το τι συμβαίνει τώρα με την αντιμετώπιση μίας περίπτωσης υποψήφιου επενδυτή. Και δεν αναφέρεται τούτη ως κάτι σημαντικότερο της πραγματικότητας. Σε λίγες ημέρες θα γνωρίζουμε τι θα γίνει. Αν θα μπει ή δεν θα μπει. Δεν εξετάζεται αυτό. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η άποψη των καχύποπτων. Αυτών που παραδέχονται ότι τους έπιασε κορόιδο ο Αλαφούζος κι έμαθαν από τα λάθη τους. Έτσι, από εκεί που αβάνταραν έξι χρόνια το τίποτα, τώρα τα ξέρουν όλα για μία διοίκηση… μηδέν ημερών.

Χαράσσουν πολιτική σημαίνοντα πρόσωπα που τόσα χρόνια, με σειρά δικαστικών ειδήσεων γύρω από αντιπάλους και τους προέδρους τους, κώφευαν. Σιωπούσαν ύποπτα. Τώρα, ανώνυμα, κάνουν καθημερινό ρεπορτάζ για ανθρώπους που δεν μπορούν ν’ αποδείξουν ότι έχουν ή θέλουν να έχουν σχέση με τον Παναθηναϊκό. Σπιλώνοντας προσωπικότητες, δηλητηριάζοντας το κοινό, ασκώντας αντιπολίτευση αφού αυτό μία ζωή έμαθαν να κάνουν. Η μπάλα είναι μπάλα. Οι περισσότεροι επέλεξαν την ομάδα τους από το ποδόσφαιρο. Δεν μπορεί να υποτιμάται στον Παναθηναϊκό και να λογίζεται ως το μαύρο πρόβατο ενός σωματείου. Αφού το πάρτι τελείωσε και η κάνουλα έκλεισε, τώρα το… μπαρ να μείνει λαμπόγυαλο για να το μαζέψει ο επόμενος! Δεν είναι λογική αυτή.

Ενδοπαναθηναϊκά υπάρχουν σαφέστατοι λόγοι που δεν θέλει πολύς κόσμος ν’ ανέβει το ποδόσφαιρο. Θα χαλάσει το έργο «καλό μπάσκετ, κακή μπάλα». Ο Παναθηναϊκός είναι ένας όμως και δεν είναι κανενός. Επιβάλλεται να προωθείται η σωτηρία της ΠΑΕ με οποιονδήποτε τρόπο ή οποιοδήποτε κόστος. Έστω κι αν πρέπει να στηριχτεί ένας Ταϊλανδός ή ένας οποιοσδήποτε απ’ οπουδήποτε. Αυτός έκανε επίσημη πρόταση, αυτόν περιμένει σύσσωμη η κοινή Παναθηναϊκή γνώμη να εμφανίσει λεφτά. Κανείς δεν ρωτά που είναι οι Κινέζοι τού 2014! Τόσα χρόνια μετά, ακόμη δεν γνωρίζουμε ποιοι καλά-καλά ήταν… Παράδειγμα αυτό.

Όλη η προσωπολατρεία, που για συγκεκριμένους λόγους και με απόλυτα συγκεκριμένο τρόπο, εγκαθιδρύθηκε στον Παναθηναϊκό το 2008 δημιούργησε αυτό το σαράκι που θα τρώει για πολλά χρόνια ακόμη τον σύλλογο. Εκτός αν βρεθεί κάποιος με λεφτά και ισχύ, ο οποίος δεν θα λογαριάζει τη φήμη του. Ούτε τη δημοφιλία του. Θα είναι στυγνός επιχειρηματίας και θα προσπαθήσει να κάνει αυτήν την εταιρεία να ζει ξανά κι αυτόν τον σύλλογο να τρέφεται από τις επιτυχίες και όχι από τον στρατοπεδισμό γύρω από παράγοντες. Είτε τον λένε Παϊρόζ, είτε Γιάννη, είτε Δημήτρη τα όσα πρέπει να πράξει λογίζονται με χειρουργική ακρίβεια συγκεκριμένα. Να μελετήσει τι συνέβη τα τελευταία δέκα χρόνια, το ίδιο για τη χρονική μικρογραφία των τριών μηνών που πέρασαν και να κάνει το μαχαίρι να «πατήσει» κόκαλο…