Ο Δώνης παλεύει με τα πέτρινα χρόνια

Ο Γιώργος Δώνης καθοδηγεί έναν Παναθηναϊκό που δεν είναι μία κανονική ομάδα. Πρόκειται για έναν οργανισμό χωρίς αντισώματα.

Έρμαιο της επικοινωνιακής πολιτικής, πασαρέλα προβολής και κάπου εκεί αθλητικό σωματείο στο περίπου. Ανεξάρτητα πως το αντιμετώπισε εξ αρχής ο ίδιος. Ιδιαίτερη η αμφιβολία αν συνεχίζει να το αισθάνεται έτσι ή κατάλαβε που βρίσκεται… Είναι πρωτοφανές πως στο ίδιο «σπίτι» αντιμετωπίζονται ίδιες καταστάσεις, αλλιώς.

Σε μία οικογένεια δεν γίνεται το ένα παιδί σε κάθε αποτυχία να το μαλώνουν και να του κρατούν μούτρα οι γονείς. Και στο άλλο να το χαϊδεύουν, να το κανακεύουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Η διαφορετική αντιμετώπιση του ποδοσφαιρικού τμήματος με επίσης ηχηρές αποτυχίες άλλων τμημάτων, εξόφθαλμη. Έτσι λειτουργούσε πάντα το ποδόσφαιρο, γι’ αυτό και διαλύθηκε.

Ο ΠΡΟΠΟΝΗΤΗΣ ΕΧΕΙ ΕΥΘΥΝΕΣ

Δεδομένα ο Δώνης είναι ο καλύτερος προπονητής που θα μπορούσε να έχει, αυτή τη στιγμή, ο Παναθηναϊκός. Δεν μειώνουν το ήδη υπάρχον έργο του τα σκληρά αποτελέσματα του 2019. Ο ένας κίνδυνος που αντιμετώπισε από την πρώτη ημέρα και τον απειλεί, πλέον, ανοικτά είναι να την πατήσει όπως ο Ουζουνίδης. Το «τριφύλλι» διασυρόταν αγωνιστικά και ο προπονητής, για κάποιο λόγο, αποθεωνόταν. Ο Μαρίνος, όμως, είχε το υπαρκτό άλλοθι του «κανονιού» στις πληρωμές. Τώρα αυτό δεν υπάρχει…

Ο Δώνης από τον τρόπο που καταρτίζει την ενδεκάδα και αλλάζει τους σχηματισμούς σαν τα πουκάμισα (στο πρώτο ημίχρονο με τη Λαμία, στο ΟΑΚΑ, διαφοροποίησε τη διάταξη 3 φορές!) φαίνεται ότι ψάχνεται και έχει απωλέσει το μεγάλο του όπλο. Την καθαρή ματιά που αντιμετώπιζε τα ματς. Στο 2-2 με την Ξάνθη στάθηκε όλος ο ντουνιάς στο λάθος του Φάνη, στο σφάλμα του Χατζηγιοβάνη που προηγήθηκε.

Μακέντα, Μουνιέ και Μπουζούκης χρησιμοποιήθηκαν όντες ανέτοιμοι. Τον Σεπτέμβριο, για παράδειγμα, δεν θα επέλεγε ποτέ τέτοιο ρίσκο ο προπονητής. Στο ματς Πρωταθλήματος με τη Λαμία αύξησε τον μέσο όρο ηλικίας της ομάδας, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος. Φυσικά, δεν βγαίνει καμία ενδεκάδα με το δελτίο ταυτότητας στο χέρι. Ωστόσο πόσο πιο πολύτιμος θα μπορούσε να είναι ο Άλτμαν από τον εκτός 18άδας Εμμανουηλίδη; Πόσο πιο κακός ο Χατζηθεοδωρίδης (για μπακ ήρθε, ανεξάρτητα και αν η ροπή του είναι προς εξτρέμ) από τον παροπλισμένο και εκτός ρυθμού Οικονόμου; Πόσο χρήσιμος στην ενδεκάδα ο Μουνιέ που θα φύγει το καλοκαίρι;

Ο Δώνης άρχισε ένα πλάνο. Που για κάποιο λόγο, πλέον, δεν τηρείται απαρέγκλιτα. Σ’ αυτό είχε θέση ως βάση τη δικαιοσύνη. Όλοι θα έχουν τις ευκαιρίες τους, θα παίζουν πάντα οι καλύτεροι. Στα ματς του 2019 δεν παίζουν οι καλύτεροι. Σίγουρα ξέρει περισσότερα. Δουλεύει ο κόουτς με τους παίκτες του κάθε ημέρα. Οι υπόλοιποι τους βλέπουμε στα παιχνίδια. Ο Μακέντα, για παράδειγμα, δεν είναι για βασικός αυτή τη στιγμή στον Παναθηναϊκό. Κρατάει χαλινάρι στην ομάδα, δεν μπορεί να κάνει τα απαραίτητα. Κανένας λόγος να παίξει. Ακόμη και ο άστοχος Βέργος πρόλαβε να κάνει κλασικές ευκαιρίες σε λίγα λεπτά συμμετοχής.

Η Λαμία τον ένιωσε και ας έχασε τα άχαστα. Δεν είναι σκοπός να στοχοποιηθεί ο Ιταλός, αλλά αγωνιστικά αυτή τη στιγμή είναι σε κάκιστη κατάσταση. Ο πρώην επιθετικός του Ολυμπιακού μπήκε στο ματς με την Ξάνθη, βγάζει στον Μακέντα ασίστ πάρε – βάλε, δείχνει να ρολάρει, πάλι πάγκο και στη ρεβάνς Κυπέλλου ύστατη λύση μπας και. Ο Καμπετσής πέρασε βαριά την περιβόητη ίωση και θα φανεί στο μέλλον αν μόνο αυτός είναι ο λόγος που έχασε την επιρροή του στο σύνολο. Για τον Εμμανουηλίδη δεν υπάρχει λόγος να γίνει συζήτηση. Το γκολ και η συνολική εμφάνιση λύνουν κάθε απορία.

ΧΑΘΗΚΕ Η ΕΛΠΙΔΑ

Στο χέρι του Δώνη είναι να επαναφέρει τον Παναθηναϊκό. Ικανός, έξυπνος, έμπειρος είναι. Ένα ξεφύλλισμα στα πρωτοσέλιδα επί Ουζουνίδη να κάνει, θα βρει άκρη τι φταίει! Πέραν του αγωνιστικού, μείζον ζήτημα είναι το διοικητικό. Όσο υπήρχε ελπίδα αλλαγής διοίκησης, το ΟΑΚΑ είχε κόσμο. Παρά την απαξίωση. Παρά τις προκλήσεις περί Ζάχαβι που θα έρθει και θα τους πουλήσει όλους κοψοχρονιά για να βγάλει φράγκα. Παρά το αντίπαλο δέος του Ταϊλανδού, το Athens Alive που εξαφανίστηκε.

Στη ρεβάνς με τη Λαμία παιζόταν μία πρόκριση. Η εικόνα του γηπέδου ήταν αποκαρδιωτική. Έδειχνε ότι η φλόγα έσβησε. Ο σκοπός το ποδοσφαιρικό ΟΑΚΑ να γίνει το… κακό ΟΑΚΑ του καλοκαιριού πέτυχε. Που είναι η συμπαράσταση; Που είναι η στήριξη; Δεν φταίει ο κόσμος, θα πω εγώ. Του δηλητηρίασαν τα μυαλά. Έγινε ξανά πρώτο θέμα ο Αλαφούζος. Πότε θα φάει με τους παίκτες. Πόσο εντάξει είναι με τις υποχρεώσεις του. Σημαντικά όλα αυτά, αλλά στον πολύπαθο Παναθηναϊκό είναι οξύ σε ανοικτές πληγές.

Ένας φίλος έκανε πλάκα μετά το ματς σε κάτι που μου έστειλε. «Με Παϊρόζ στο γήπεδο, ρίξαμε 3 στη Λαμία». Θέλει να πει πως η προοπτική αλλαγής διοικητικών δεδομένων, παρά τον επικοινωνιακό πόλεμο, άγγιξε κόσμο. Ποιον κόσμο; Αυτόν που δεν πατούσε Λεωφόρο τόσα χρόνια. Νέο κόσμο, που πίστεψε ότι η ομάδα που τον μεγάλωσε μπορεί να γίνει ξανά η ίδια κανονική. Δυστυχώς ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός δεν έχει προνόμια. Βιώνει πέτρινα χρόνια. Η νίκη θα επουλώνει πληγές. Η αποτυχία θα τον διαλύει.

Τουλάχιστον να βρεθεί ένας τρόπος να λήξει έτσι ή αλλιώς το τρέχον διοικητικό story. Να μαθευτούν τα «γιατί;» και τα «πώς;». Ό,τι και αν τελικά έγινε… Για να πάει ο σύλλογος παρακάτω ή να πορευτεί με την όποια αλλαγή έχει συντελεστεί. Στο κάτω – κάτω της γραφής, η κοινοπραξία που ενδιαφέρθηκε να επενδύσει (και επικαλούνταν την υπόθεση Παϊρόζ ως ανασταλτικό παράγοντα) ίσως αποφασίσει να κάνει επίσημη πρόταση. 1,1 δισεκατομμύρια ευρώ είναι η επένδυση στο ΟΑΚΑ. Τι είναι 40 ψωροεκατομμύρια για το τρέχον χρέος και καμιά 20αριά τον χρόνο για να επιστρέψει το «τριφύλλι» εκεί που του πρέπει;