Οι φιλονικίες στον Παναθηναϊκό δεν χορταίνονται!

Ήταν διδακτικό το πρώτο Διοικητικό Συμβούλιο με τον νέο εκπρόσωπο του Αθλητικού Ομίλου. Όχι ιστορικά, φυσικά, αν και η τοποθέτησή του αποτέλεσε μομφή για διοικήσεις του Παναθηναϊκού από το 1979 ως σήμερα… Διδακτικό για το τι θα γίνει στη συνέχεια.

Δεν υπάρχει ένας που να μην χαιρέτισε την είσοδο του Δημήτρη Γιαννακόπουλου στον Ερασιτέχνη. Στόχος η αγωνιστική άνοδος στα ομαδικά σπορ στις μεγάλες κατηγορίες, η απογείωση του βόλεϊ, η διατήρηση των ανθρώπων που «τρέχουν» τα ατομικά σπορ στις θέσεις τους όπου υπάρχει πρόοδος. Το πρώτο δείγμα γραφής, ωστόσο, του ρόλου που σκοπεύει να παίξει η διοίκησή του σε συνάρτηση με την ΠΑΕ αφήνει κενά, δημιουργεί προβληματισμούς και καλλιεργεί νέες συνθήκες αντεγκλήσεων.

Σε μία εποχή που ο Παναθηναϊκός αρχίζει να πληρώνει υποχρεώσεις, να πετά από επάνω του οικονομικά βαρίδια, να φαίνεται ότι υπάρχει εμπρός ένας άνθρωπος που ως τώρα το πηγαίνει καλά για ν’ αναλάβει την επένδυση και την αναστύλωση του συλλόγου, να τίθενται διλήμματα και απειλές για οικονομικό-νομικό έλεγχο από το 1979 δεν κολλάει πουθενά. Δηλαδή ποιες διοικήσεις θα πρέπει να ελεγχθούν, μεταξύ άλλων; Του Γιώργου Βαρδινογιάννη στο ποδόσφαιρο; Του Παύλου Γιαννακόπουλου στον Ερασιτέχνη (1987-1997); Του Θανάση Γιαννακόπουλου στον Ερασιτέχνη (2003-2009); Του Θεόδωρου Αλούπη (1997-2003), επί των ημερών του οποίου είχε υπάρξει απόλυτη σύμπνοια για ανακατασκευή της Λεωφόρου και συστέγαση τμημάτων;

Ας προκύψει έλεγχος, λοιπόν, κι ας συνταχθεί due diligence. Κι αν υπάρχουν καταχρηστικές συμβάσεις από πλευράς ΠΑΕ ή Ερασιτέχνη ας αποφασιστεί δικαστική αντιμετώπιση για όλους τους εμπλεκόμενους. Φυσικά το έτος 1979 μπήκε στο κάδρο για άλλους λόγους. Ουδείς εκ των δύο οικογενειών, τουλάχιστον, δεν ζημίωσε από άγνοια ή ηθελημένα τον Παναθηναϊκό. Άλλο ποιος πέτυχε και ποιος δεν πέτυχε… Δεν υπάρχει Βαρδινογιάννης και Γιαννακόπουλος που να ευθύνεται για την απώλεια ενός ευρώ από τον σύλλογο.

Και είναι λάθος, τουλάχιστον, όποιος διαλέγει αυτόν τον δρόμο… Ειδικά αν την εξαετία Αλαφούζου έχει σωπάσει. Ειδικά αν έχει βρεθεί στην ταράτσα του Park για ν’ απολαύσει το συλλαλητήριο που έφερε τους, τότε φίλους, πολυμετοχικούς. Ειδικά αν δεν έχει δώσει κανένα «παρών» στα χρόνια διάλυσης του Ερασιτέχνη. Η ΠΑΕ οφείλει να δώσει στον Αθλητικό Όμιλο όσα προβλέπονται. Κι όσα πρέπει. Επάνω στην αλλαγή διοίκησης τέτοιες κινήσεις είναι εμπρηστικές κι έχουν στόχο μία ακόμη μανούρα. Όσο γνώστες κι αν είναι στο έργο ορισμένοι, όσο κι αν έλεγαν «Φύγε» στον Βαρδινογιάννη και «Δεν φταις εσύ» στον Αλαφούζο οι πρακτικές αυτές – της απειλής, του «εμφυλίου» και της διχόνοιας – είναι προβλέψιμες πλέον και αντιμετωπίσιμες.