Το μπλόκο της Λάρισας, που οι «μπέμπηδες» πρέπει να ξεπεράσουν!

Η διακοπή Πρωταθλήματος ποτέ δεν είναι καλή για τις ομάδες που έχουν ρυθμό. Που με τα αποτελέσματα και την ψυχολογία, την οποία «έχτισαν», καλούνται να μείνουν ημέρες εκτός δράσης.

Handicap πρώτο. Handicap δεύτερο η όλη συζήτηση που έγινε για τον ορισμό του Κομίνη. Τα πεπραγμένα του Σιδηρόπουλου στην Ξάνθη δεν είναι πολύ μακριά. Εκεί που ο Παναθηναϊκός χρειάστηκε να νικήσει και τον διαιτητή για το «τρίποντο». Πολλές συζητήσεις γύρω από ένα πρόσωπο, το οποίο μπορεί να κρίνει την έκβαση του αγώνα, με το «τριφύλλι» να μην έχει κανένα έρεισμα στα κέντρα αποφάσεων είναι συνδυασμός τουλάχιστον αρνητικός!

Handicap τρίτο. Παρουσιάστηκε και πέρυσι. Μυικοί τραυματισμοί. Είτε λόγω παθογένειας και ιατρικού ιστορικού συγκεκριμένων παικτών – κληρονομιά επιλογών άλλων στον Γιώργο Δώνη – είτε λόγω κακοδιαχείρισης ως το καλοκαίρι (δεν γίνεται να φταίει ο γυμναστής Γεωργίτσας, που πέραν του γεγονότος ότι είναι top δουλεύει μόλις 3 μήνες με τους πoδοσφαιριστές), ο προπονητής των «πράσινων» καλείται για μία δύσκολη έξοδο να μην υπολογίζει σε βασικά στελέχη όπως ο Μουνιέ και να μην έχει στο 100% σημαντικές μονάδες (Κουλιμπαλί, Οικονόμου).

Από μόνα τους τούτα αρκούν να επηρεάσουν ένα σύνολο με μέσο όρο ηλικίας τα 23 χρόνια. Κάποιος μπορεί να ερμηνεύσει τα παραπάνω ως προάλλοθι ενδεχόμενης αποτυχίας. Δεν είναι έτσι. Το σκηνικό συμπληρώνεται από τη νέα προσπάθεια να δημιουργηθεί περιβάλλον αμφιβολίας και ψιθύρων γύρω από την ομάδα. Παραγνωρίζεται το εξής. Με δηλώσεις σημαντικό ποσοστό παικτών έχει παραδεχτεί ότι λίγο έως πολύ ασχολείται με τις εξελίξεις στο ιδιοκτησιακό. Και να μην το εκφράζουν οι υπόλοιποι δημόσια, σ’ ένα ρόστερ με πολλούς Έλληνες και με όσα πέρασε πέρυσι το ποδοσφαιρικό τμήμα να είναι νωπά είναι αδύνατον να μην σχολιάζεται μεταξύ τους τι συμβαίνει, τι γράφεται, τι ακούγεται.

Οι αγωνιστικοί πυλώνες του Παναθηναϊκού, αυτή τη στιγμή, είναι οι νέοι του. Με την ευμετάβλητη ενδεχομένως ψυχολογία, όσο καλή δουλειά κι αν έχει κάνει ο Δώνης σ’ αυτό. Παραμονές ενός ακόμη κρίσιμου αγώνα, το επίκεντρο να μην είναι αγωνιστικό αποτελεί πρόβλημα. Μην θυμηθούμε για πολλοστή φορά πως χάθηκε το Πρωτάθλημα του 2008 και γιατί… Τι πίεση συσσωρεύτηκε στους ποδοσφαιριστές, πέρα από άλλα που έγιναν!

Η ομάδα να πηγαίνει στη Λάρισα, που διαθέτει καλό σύνολο με σημαντικότατο κίνητρο, και οι παίκτες να δηλητηριάζονται με το αν θα πληρωθούν την επόμενη δόση συμβολαίων και πόσο… κακό είναι το βιογραφικό του δικηγόρου του Πιεμπονγκσάντ με τον οποίο ο Τύπος συνδιαλέγεται από τον Απρίλιο αλλά τώρα – συμπτωματικά πριν από εκτός έδρας παιχνίδι – αποφάσισε ν’ ασχοληθεί, αποτελεί έναν ιστό αράχνης στον οποίο έχει παγιδευτεί ο Παναθηναϊκός από το 2000 και μετά άπειρες φορές. Να περνά το αγωνιστικό, δηλαδή, σε δεύτερη μοίρα και να προκύπτουν στην αξιολόγηση επικαιρότητας διάφορα άλλα άσχετα με την μπάλα.

Το ευτύχημα είναι ότι ο Δώνης το ξέρει το έργο κι από το καλοκαίρι προετοιμάζει ψυχολογικά τους «μπέμπηδές» τους ως ώριμους άνδρες. Ο Παναθηναϊκός αποτελεί, πλέον, μία ομάδα προπονητή. Με σχέσεις δυνατές ανάμεσα στους παίκτες. Όσο καιρό και να κάνει να ολοκληρωθεί η αλλαγή, θα πρέπει να γίνουν φοβερές και τρομερές προσπάθειες για να «χαλάσει» η συνταγή της έως τώρα επιτυχίας.