H Euroleague δεν μπορεί να είναι για πάντα δική μας. Τούτο το δικαίωμα μοιάζει να… φθίνει με τον χειρότερο τρόπο. Μας το δείχνει η ίδια η διοργάνωση. Αυτή αλλάζει. Εμείς όχι.
Φτάσαμε στον Φλεβάρη. Για την ακρίβεια και αυτός… σώνεται. Και το έργο είναι ίδιο. Ολόιδιο.
Εβδομάδα μπαίνει, εβδομάδα βγαίνει μία από τα ίδια. Ένας Ολυμπιακός που δεν δείχνει καμία συνέπεια. Παρά μόνο σημάδια. Εκλάμψεις. Και μετά τίποτα.
Το ροτέισον έχει μειωθεί δραματικά. Ο Ντέιβιντ Μπλατ γνωρίζει καλύτερα από όλους τι συμβαίνει στις προπονήσεις. Και ποιοι παίκτες του κάνουν. Και ποιοι όχι.
Και εμείς το έχουμε καταλάβει. Ή στο περίπου.
Στην Πόλη, απέναντι στην Εφές πάλι οι επιλογές περιορίστηκαν από μόνες τους. Ο Μπλατ επιμένει να δίνει (μικρές) ευκαιρίες στον Γιάνις Τίμα. Που δεν προσπαθεί.
Και στον Αξέλ Τουπάν, ο οποίος… κόπηκε από το ελληνικό ρόστερ μέχρι να δούμε τι θα γίνει.
Δύο παίκτες που βρίσκονται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας εδώ και αρκετό καιρό. Και δεν δείχνουν ιδιαίτερη διάθεση να προσπαθήσουν για πολλά πολλά….
Το πλέον ανησυχητικό για τον Ολυμπιακό είναι η απουσία σταθερής προόδου.
Και φυσικά η επιθετική δυσκολία. Τρίτο σερί ματς με το ζόρι 65 πόντους.
Αν δεν φροντίσει ο Ολυμπιακός να δέχεται 64, τότε θα έχει τεράστιο πρόβλημα. Για τη συνέχεια της Euroleague.
Η τετράδα χάθηκε. Μία ιδέα ήταν και πάει. Η 5η θέση απέχει πια μία νίκη και ένα παιχνίδι που χρωστάει η Μπαρτσελόνα.
Και οι ομάδες από πίσω προσπέρασαν.
Προσοχή, μία αποτυχία δεν είναι καταδικαστέα. Και εννοώ την μη παρουσία του Ολυμπιακού στην οκτάδα. Μπορεί να συμβεί. Σημασία έχει, αν χάσεις, να το πράξεις ακολουθώντας τη δική σου φιλοσοφία.
Και να προσπαθείς. Και αυτός ο Ολυμπιακός δεν προσπαθεί.