Πάμε να μετρήσουμε μαζί: Το ρεκόρ του Παναθηναϊκού την τελευταία πενταετία στα πλέι οφ της Euroleague έχει φτάσει στο 2-15! Δύο νίκες, δεκαπέντε ήττες. Πέντε αποκλεισμοί.
Αυτή τη φορά έπαιζε κόντρα στην πρωταθλήτρια Ευρώπης. Εδώ δε θα διαφωνήσουμε. Μόνο που το έργο είναι βαρετό. Βλέπουμε την ίδια προβολή κάθε χρονιά. Και ακούμε τις ίδιες δικαιολογίες. Εμφανίζονται οι ίδιες αδυναμίες. Στο ΟΑΚΑ. Μακριά από αυτό. Με πλεονέκτημα έδρας. Με μειονέκτημα έδρας. Με καλή ομάδα. Με μέτρια ομάδα. Πείτε το και θα γίνει.
Στην τελική, κάθε κατάκτηση ή προσπάθεια της κατάκτησης ενός στόχου, έχει δυσκολίες. Τα παλιά χρόνια, ο Παναθηναϊκός ήταν η δυσκολία των άλλων. Τώρα πια δεν είναι…
Και στο φινάλε τα καλοπροαίρετα σχόλια: «προσπάθησε», «με ψηλά το κεφάλι», «ήταν άτυχος» και άλλα πολλά τέτοια. Μοιάζει σαν το «σε βλέπω σαν φίλο», όταν κάποιος επιχειρεί να πείσει μία γυναίκα πως είναι ο κατάλληλος γι’ αυτήν, αλλά τελικά πέφτει σε τοίχο. Τόσο απλά. Ο Παναθηναϊκός τόσα χρόνια προσπαθεί να ρίξει το… Final Four και δεν μπορεί. Τόσο απλά.
Ο Παναθηναϊκός πάει όσο αντέχει ο Νικ Καλάθης και μετά… σκούπα. Και αυτή η σειρά απέδειξε πως όταν ο αντίπαλος βρει το… κουμπί του Νικ, δεν υπάρχει λύση. Για άλλη μία χρονιά.
Πάμε στα Final Four. Η τελευταία συμμετοχή του Παναθηναϊκού σε ένα τέτοιο ήταν το 2012. Συμπληρωμένα επτά χρόνια.
Άρα κάτι γίνεται λάθος. Δε μπορεί. Όχι τώρα. Το καλοκαίρι γίνεται το λάθος. Στο… χτίσιμο. Το οποίο κάθε χρόνο είναι γενναίο, με υλικά αμφιβόλου αξίας. Δεν το λέμε εμείς. Το παρκέ το λέει. Και ο πάγκος.
Πάμε στο θέμα… ΟΑΚΑ. Το «κάστρο», την έδρα. Ξέρετε πόσα ματς από τα επτά που έχει δώσει στα πλέι οφ την τελευταία πενταετία έχει πάρει ο Παναθηναϊκός; Τα δύο! Κάτω από το 40%, δηλαδή.
Τα λόγια πλέον δεν είναι αρκετά. Χρειάζονται πράξεις. Και όχι η πεπατημένη της κατάκτησης του πρωταθλήματος και όλα είναι… πρίμα!
Υ.Γ.: Καλό και άγιο το φινάλε της κανονικής περιόδου, με παίκτες να κάνουν step-up και να αναγνωρίζεται η προσπάθειά τους. Η σειρά, όμως, με τη Ρεάλ κατέδειξε πολλές αδυναμίες. Ειδικά στη θέση των σέντερ….