Εκεί που λέμε πιάσαμε πάτο κάτι γίνεται και πάμε ακόμα πιο βαθιά. Θέμα πρώτο: Διαβάζω πολλά αρνητικά σχόλια για την αντίδραση του αστυνομικού στη πρεσβεία του Ιράν. Δεν διαβάζω όμως πουθενά ποια θα ήταν η σωστή αντίδραση. Μήπως να τραβούσε όπλο και να φώναζε “πουτ δι κοτ νταουν”; Ή μήπως να έριχνε στο ψαχνό; Η να έπιανε διάλογο με τις συλλογικότητες;
Θέμα δεύτερο: Έφυγε σαν βέλος το “Ασημένιο Βέλος” η ιταλική αμαξοστοιχία που αξιοποιήθηκε προπαγανδιστικά από Τσίπρα στη ΔΕΘ.
Δεν θα την ξαναδούμε. Είναι ακατάλληλη για τη γραμμή Αθήνα-Θεσσαλονίκη ακόμη και όταν ολοκληρωθεί η ηλεκτροκίνηση. Ρε άχρηστοι. Με αναγκάσετε να πάω Θεσσαλονίκη με αεροπλάνο. Και δεν είχε θέσεις και αγόρασα μπίζνες κλας. Ναι ναι… δίπλα μου δεν έκατσε… αλλά πιο πέρα. Ωραίο κορίτσι με χαρακτηριστικά μοντέλου που τα παράτησε. Ναι.
Η Νοτοπουλου. Πως την πάτησε έτσι; Ήθελε ναι εκείνη να μπει στο ασημένιο βέλος αλλά κάτι την χάλασε και μου κατσικώθηκε στις δίπλα θέσεις. Τι καμάκι να κανείς στις αεροσυνοδούς; Πως να πετάξεις θανατερή ατάκα και να γίνει το κονέ; Δεν γίνεται. Σέβεσαι τη θέση της και περνάς όλη τη πτήση στη μούγκα. «Γιατί δεν της μίλησες» με ρώτησε φίλος. Και τι να της πω; Τόσες φήμες ακούγονται. Άσε να έχουμε ήσυχο το κεφαλάκι μας. Άλλωστε, εμένα ο ανεκπλήρωτος έρωτας μου είναι η ΣΒΙΓΓΟΥ. Εκείνη θα με πήγαινε τρένο… με το Βέλος, τον καρβουνιάρη… δεν έχει σημασία.
Η κοροϊδία με τρελαίνει. Αγόρασαν ένα Βέλος, και ακόμα κι αυτό, τους βγήκε τζούφιο. Όπως πολλά άλλα. Πριν εκλεγούν το πλεόνασμα ήταν ματωμένο, απάνθρωπο & «μαϊμού». Σήμερα είναι «δίκαιο που έγινε πράξη» & σημαία επιτυχίας.
Πριν εκλεγούν οι συνταξιούχοι ήταν θύματα της ανθρωπιστικής κρίσης. Σήμερα είναι εργαλεία επίτευξης «υπερπλεονασμάτων» που «σβήνουν με την πάροδο του χρόνου». Έτσι και το «Βέλος»… μια παπάτζα ήταν και θα περάσει