Γράφω σε ένα χαρτί ό,τι πρέπει να θυμηθώ. Έτσι, αντί να ξοδεύω το χρόνο μου προσπαθώντας να θυμηθώ αυτό που έγραψα, τον ξοδεύω ψάχνοντας το χαρτί που έγραψα αυτά που πρέπει να θυμηθώ.
Είναι η κατάσταση που ζούμε οι περισσότεροι. Από που να πιαστείς; Από τους φίλους; Σε πουλάνε; Από τους εχθρούς; Καραδοκούν; Από τι; Ζούμε; Πως ζούμε; Τι περιμένουμε; Να βγει η επόμενη μέρα ή να σχεδιάσουμε το μέλλον; Πως;
Όταν τίποτα δεν είναι σταθερό δίπλα μας, όταν όλοι έχουν κι από ένα η, δυο σταυρούς να κουβαλήσουν. Διαλέξαμε ποτέ αυτή τη κατάσταση; Να ζούμε με μια διαρκή αβεβαιότητα; Όχι; Μας την επέβαλαν; Και όχι, και ναι.
Είμαστε άξιοι της μοίρας μας; Είμαστε ευκολόπιστοι; Ναι. Αλλά τι κάνουμε ως μονάδες για να λειτουργήσει ως σύνολο η κοινωνία, οι γύρω μας; Ψάχνουμε μέχρι τελευταία στιγμή το ακατόρθωτο, το παν. Κι όταν το βρούμε, το ξεχνάμε. Δεν πρέπει!
Να ζούμε και να θυμόμαστε, ότι κι αν «εμφανίζεται» μπροστά μας. Να ζούμε με ελπίδα. Και θα έρθει και η δύναμη για να νικήσουμε «τέρατα»…