Άρης: Όπως έγραψα και στη σελίδα μου στο Facebook, η χαρά μου δεν περιγράφεται από όταν παρέλαβα τη φανέλα του «Αυτοκράτορα».
Ένιωσα όποτε τότε, που ήμουν παιδί και την τηλεόραση του σπιτιού μου, στην Αθήνα, παρακολουθούσα αποσβολωμένος (όπως ολόκληρη η χώρα) τα κατορθώματα που πετύχαινε ο Αυτοκράτορας Άρης.
Ελάχιστες είναι οι ομάδες στην ιστορία, όχι μόνο του ελληνικού αθλητισμού, αλλά παγκοσμίως που έχουν καταφέρει να ενώσουν μια ολόκληρη χώρα (μαζί και την Κύπρο). Και φυσικά δεν μιλάμε για Εθνικές ομάδες, αλλά συλλόγους.
Αν υπάρχει μία ακόμη ομάδα που το κατάφερε ήταν ο Ηρακλής του μεγάλου Βασίλη Χατζηπαναγή, η οποία όμως το έκανε σε σαφώς μικρότερη κλίμακα.
Ο Άρης, ο Αυτοκράτορας Άρης (προσωνύμιο που του έδωσαν οι Αθηναίοι δημοσιογράφοι) κατάφερε να πετύχει κάτι εξωπραγματικό. Ένα άθλημα ερασιτεχνικό να το κάνει όχι απλά επαγγελματικό, αλλά Εθνικό. Μαζί φυσικά με την επιτυχία της Εθνικής το ’87 φυσικά, της οποίας βάση ήταν οι παίκτες των «κιτρινόμαυρων».
Στην άρρωστη οπαδικά Ελλάδα ο Αυτοκράτορας ένωσε ένα ολόκληρο έθνος. Ποτέ κανένας άλλος σύλλογος, είτε ποδοσφαιρικός είτε μπασκετικός δεν κατάφερε να ενώσει τους αντίπαλους οπαδούς και να τους έχει στο πλευρό του.
Έβλεπες τη δεκαετία του ’80, αλλά και του ’90 Ολυμπιακοί στο ποδόσφαιρο να είναι Αρειανοί στο μπάσκετ, το ίδιο Παναθηναϊκοί, ΑΕΚτζήδες κοκ. Απαρνιόντουσαν δηλαδή την ομάδα τους στην καλαθόσφαιρα για να δηλώσουν Άρης! Το διανοείστε αυτό;
Άλλο απίστευτο και μοναδικό είναι ότι ο Άρης άλλαξε τους νόμους του εμπορίου. Κάθε Πέμπτη που η ομάδα του Γκάλη, του Γιαννάκη και των άλλων παιδιών έπαιζε οι δρόμοι στη χώρα (όχι μόνο στην Θεσσαλονίκη) νέκρωναν.
Τα θέατρα και τα σινεμά… χτύπαγαν μύγες, ενώ όσες ταβέρνες ή καφετέριες δεν είχαν τηλεόραση έψαχναν τον πελάτη με το… τουφέκι.
Ο Άρης ένωσε τον απανταχού ελληνισμό, αφού κάθε γήπεδο που έπαιζε εκτός χώρας ήταν γεμάτο από ξενιτεμένους και ομογενείς.
Μέσα στα περίπου 6-7 χρόνια που διήρκεσε η Αυτοκρατορία (όχι για μεγάλο διάστημα δηλαδή) ο «πάταγος» που δημιουργήθηκε στην χώρα ήταν πρωτοφανής.
Τα γήπεδα γέμισαν με παιδιά που λάτρεψαν το μπάσκετ και τον αθλητισμό γενικότερα, ενώ χιλιάδες κόσμου εξασφάλισε μια καλύτερη ζωή. Εταιρείες αθλητικών ειδικών πλούτισαν, κατασκευαστικές εταιρείες δεν προλάβαιναν να χτίζουν γήπεδα και φυσικά δεν μιλάμε για τους ανθρώπους του μπάσκετ που χρυσοπληρώθηκαν.
Γενικότερα υπήρξε μια ανάταση του ηθικού ολόκληρης χώρας που είχε ευεργετιΚά αποτελέσματα ποικιλοτρόπως.
Βεβαίως αυτή η τεράστια ώθηση που έδωσε ο Άρης, έσπρωξε ισχυρούς οικονομικά παράγοντες να ασχοληθούν με το άθλημα. Έτσι Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, Μαρούσι και οι υπόλοιπες ομάδες πέτυχαν τις δικές τους επιτυχίες τα επόμενα χρόνια και ως σήμερα.
Κρίμα για αυτή την ομάδα που δεν κατέκτησε μια Ευρωλίγκα γιατί το άξιζε. Ήταν άλλες εποχές όμως τότε με τον Άρη να έχει ένα πολύ μικρότερο μπάτζετ από τα μεγαθήρια της εποχής. Συν βεβαίως ότι αναγκαζόταν να παίξει με άλλη ομάδα στην Ελλάδα και άλλη στην Ευρώπη, αφού στην χώρα μας επιτρεπόταν με το ζόρι ένας ξένος. Την ίδια ώρα Τρέισερ, Μακάμπι και Μπαρτσελόνα είχαν 3 και 4 Αμερικανούς τους οποίους έκαναν νατουραλιζέ.
Ακόμη κι έτσι όμως ο Άρης απέκτησε τέτοια αίγλη τα χρόνια εκείνα που σε κάνει να πιστεύεις ότι έχει κατακτήσει την Ευρωλίγκα!
Η δυναμική και το μέταλλο αυτής της ομάδας διατηρείται μέχρι και σήμερα που μπάσκετ στην Ελλάδα έχει πιάσει πάτο και ειδικότερα το τμήμα μπάσκετ των «κιτρινόμαυρων». Δεν έχουν περάσει πολλά χρόνια από όταν ο Άρης ήρθε δεύτερος σε εισιτήρια στην Ελλάδα!
Παρότι σχεδόν διαλυμένος, παρότι χωρίς στόχους, παρότι είχε να πάρει τίτλο από το 2004 (το Κύπελλο Ελλάδας) κατάφερε να έχει περισσότερο κόσμο στο Παλέ, από ότι ο Ολυμπιακός του μεγάλου Βασίλη Σπανούλη στο ΣΕΦ!
Για όλα αυτά τα παραπάνω η φανέλα του Αυτοκράτορα Άρη, του κορυφαίου Έλληνα αθλητή όλων των εποχών (Νίκος Γκάλης), του Παναγιώτη Γιαννάκη, αλλά και των άλλων παιδιών, πρέπει να βρίσκεται σε κάθε ελληνικό σπίτι…
Αλέξανδρος Κωτάκης: Όλα τα μπλογκ του συντάκτη